เพล้ง!
หันไปปัดโคมไฟจนกระเด็นแตกละเอียด หงุดหงิดจนเดินหมุนตัวออกจากห้องเธอไป ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ชอบเลยถ้ามีอะไรหรือใครมาขัดเวลาที่กำลังจะเคี้ยว ยกมือเสยผมตัวเองขึ้นไปอย่างหัวเสีย เข้าห้องไปอาบน้ำเพื่อให้ร่างกายหายร้อน
นอนก่ายหน้าผากภาพที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าคือภาพใบหน้าวยเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา สีหน้าที่หวาดกลัว น้ำเสียงสะอื้นที่รบกวนจิตใจจนไม่อยู่นิ่ง
ให้ตายเหอะเด็กบ้า... กล้าดียังไงมารบกวนความคิดของฉันวะ!
“ป้านิ่มผมขอน้ำขิงหน่อยและก็ผ้าประคบคอด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะ เมื่อคืนคงจะหนักสินะคะ” ป้านิ่มเหน็บผมทุกครั้งที่รู้ว่าไปเคี้ยวหมากฝรั่ง ถามจริงว่าป้านิ่มเป็นแม่บ้านหรือแม่ผมกันแน่เนี่ย ช่างเหน็บช่างแซะจริงๆ ก็รู้หรอกว่าเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่เห็นจะต้องแขวะผมทุกวันเวลาเลย ผมถอนหายใจมองข้าวต้มตรงหน้าที่น่ากินเหมือนเดิม สายตามองไปยังห้องครัวก็เห็นร่างบอบบางเดินออกมาพร้อมกับถ้วยน้ำขิง
