17+ MARRIED :: CHAPTER 2 [70%]
912 Words
“ทำไมเหรอ?” ผมทำหน้าทำตาเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราว ที่รถมาจอดอยู่ตรงหน้าห้องที่เป็นล็อกๆ ติดกัน พนักงานเปิดม่านรูดและโบกให้รถผมเข้าไปจอด แน่นอนว่าผมแสยะยิ้มลงจากรถและกระชากร่างเล็กที่ขัดขืนไม่ยอมเข้าไปในห้องกับผม จนแพ้แรงผมในที่สุด
ตุ้บ
“พะ พี่บอล พี่จะทำอะไร?”
“ฉันพาเธอเข้าม่านรูด เธอคิดว่าฉันจะพาเธอมานั่งสมาธิหรือไงมีน” เธอถอยหลังไปชิดหัวเตียง ส่วนผมก็ก้าวขึ้นเตียงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหื่น (คิดว่านะ) เพราะกระจกตรงหัวเตียงมันบ่งบอกว่าผมทำหน้าแบบนั้นนี่หว่า ฝ่ามือคว้าข้อเท้าเธอไว้และกระชากจนไถลมานอนราบบนเตียงนอน มีนถูกผมทาบทับร่างไว้พร้อมกับมือทั้งสองข้างที่ตรึงอยู่เหนือหัว ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความตกใจ
“พี่บอล อย่าทำอะไรหนูเลย”
“หึ เธอเลือกที่จะมาเป็นว่าที่คู่หมั้นฉันแล้ว คิดเหรอว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ”
“แต่พี่บอกเองนะว่าจะไล่หนูไป แล้วทำไม?”
“ใช่ ฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อไล่เธอให้ออกไปจากชีวิตของฉัน” ผมโน้มใบหน้าลงไปใกล้ สบตากับเธอที่แสดงถึงความหวาดกลัวออกมาไม่น้อย
“แต่ก่อนจะไล่เธอ ในเมื่อเธอเสนอตัวมาให้ฉันเคี้ยวทั้งที ไม่จัดก็ยังไงอยู่นะ”
“พี่บอล”
“ทนได้ก็ทนไปสิ เก่งนักไม่ใช่หรือไง!” มีนส่ายหน้าไปมา เมื่อผมโน้มใบหน้าลงไปซุกไซ้ลำคอหอม ยอมรับเลยว่าร่างกายของมีนมันหอมหวานมาก หอมกลิ่นสาวแรกแย้ม หอมแบบธรรมชาติโดยไม่ปรุงแต่ง
ไอ้ที่บอกว่าจะไม่ทำอะไรเนี่ย ผมจะกลืนคำพูดตัวเองไหมวะ!
เคี้ยวให้หนำแล้วเฉดหัวทิ้ง คงจะดีนะ... แบบนี้หล่อนทนไม่ได้แน่ หึ
“พี่บอล หยุดนะคะ!”
“หยุดให้โง่หรือไง สำหรับคนอย่างเธอ ม่านรูดยังหรูด้วยซ้ำไป” ผมยกยิ้มก่อนจะกดริมฝีปากเพื่อปิดปากเธอ และแน่นอนว่าสิ่งที่ผมต้องการคือการเข้าไปรบกวนจิตใจเธอให้อ่อนแอลง จนอยากจะหนีไปเลย ลิ้นร้อนของผมกวัดเกี่ยวดูดดึงจนคนตัวเล็กดิ้นไปมายามที่ผมไล่ริมฝีปากไปตามลำคอหอม
แต่ทว่า... เด็กนี้มันฤทธิ์เยอะจริงๆ สินะ
กึด
“อ๊าก!” ผมสะดุ้งสุดตัวที่ถูกมีนกัดลงที่ไหล่อย่างแรงจนขยับตัวไปยืนปลายเตียง มองเธอที่ขยับตัวไปนั่งกอดเข่า จับจ้องมองใบหน้าสวยที่มองผมอย่างตกใจไม่ต่างกัน
“แม่งเอ๋ย เธอนี่มัน...”
“พี่บอลจะทำร้ายหนู”
“แค่นี้ไม่ได้เรียกว่าทำร้ายมีน แต่เธอต่างหากที่ทำร้ายร่างกายฉัน!” สองเท้าก้าวถอยหลังไปยังประตูห้อง มีนดูเหมือนจะตกใจไม่น้อยที่ผมแสยะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“หาทางกลับเองแล้วกันนะ ยัยเด็กแรด!”
เพียงเท่านี้ประตูห้องก็ปิดลง ผมรีบขึ้นรถและขับออกจากม่านรูดทันทีอย่างสะใจ มือซ้ายกุมไหล่ขวาไว้แน่น รู้สึกถึงรอยบุ๋มของฟันมีนที่กัดลงอย่างแรง เจ็บและแสบชะมัด แต่สะใจจริงที่ทิ้งยัยเด็กนั่นไว้แบบนั้น
เอาสิมีน... รีบๆ ไสหัวไปจากชีวิตฉันสักที
ผมกลับมาถึงบ้านในช่วงเย็นพร้อมกับหมากฝรั่งที่ตรงไปรับที่ทำงาน เธอเป็นนางแบบวัยรุ่นที่กำลังโด่งดัง จะบอกว่าผมเคี้ยวหมากฝรั่งไม่เคยธรรมดา แต่ละคนจะมีชื่อเสียง คุณหนู ไม่เคยมีแบบโนเนมเลยจริงๆ เพราะผมไม่นิยมเคี้ยวอะไรแบบนั้น ก่อนจะได้ประคองเอวร่างอวบอัดเข้าบ้านผมก็หิ้วถุงของออกมาจากรถ ตอนนี้ผมไม่ได้สนใจอะไรเลยสักนิดนอกจากอยากเคี้ยวหมากฝรั่งรสชาติเปรี้ยวๆ จะแย่แล้ว
“คุณบอลกลับมาแล้ว... คุณมีนล่ะคะ?”
“ฝากด้วยครับ” โยนถุงขอให้กับป้านิ่มและเดินขึ้นห้องไปทันที โดยไม่สนใจอะไรอีกตามเคย จะบอกว่าเวลาที่ผมเคี้ยวหมากฝรั่ง ผมจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ต่อให้ใครต้องเป็นหรือตาย ผมก็ไม่สน
บรรยากาศภายในห้องนอนหลังจากผ่านพ้นไปเกือบสองชั่วโมงเต็ม ผมนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง ก่อนจะถอดเครื่องป้องกันชิ้นที่สามออกจากกลางกายซึ่งหมดแรงแล้วที่จะทำต่อ หรือต่อให้ทำหมากฝรั่งที่อยู่ข้างกายก็สลบเหมือดไปแล้วเรียบร้อย ผมลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูมาพันเอวพร้อมบุหรี่ที่หยิบเข้าปากจุดสูบเพื่อระบายความสุขสมที่ได้รับเมื่อก่อนหน้านั้น สายตาเหลือบไปมองนาฬิกาตรงผนัง
21.00 น.
สามทุ่มแล้วงั้นเหรอ?
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นรัวถี่จนผมถอนหายใจ เสยผมที่ชื้นเหงื่อขึ้นไปอย่างหงุดหงิด เมื่อคนที่มาเคาะประตูคือป้านิ่มที่ทำหน้าไม่ดีอยู่
“คุณบอลคะ ตกลงคุณมีนไปไหนคะนี่ดึกมากแล้วนะคะ”
“ผมจะไปรู้เหรอครับ ไม่ได้นั่งเฝ้านี่นา”
“แต่เมื่อเช้า...”
“ใช่ ผมพายัยเด็กนั่นไปซื้อของ แต่ยัยเด็กนั่นจะกลับยังไง ผมไม่รู้”
- Writer
