“มันไม่หึงหรือไง?”
“ทำไมพี่เนมต้องหึงหนูด้วยล่ะคะ” พี่บอลนั่งลงที่เก้าอี้โดยมีฉันนั่งลงข้างๆ เขา หากแต่สีหน้าของเขากลับหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดจนฉันสงสัย
“จะไปรู้เหรอ เห็นสนิทกัน”
“แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าหนูกับพี่เนมคบกันนะคะ”
“...”
“เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนอกจากคนรู้จักที่เรียนที่เดียวกัน” แล้วทำไมฉันจะต้องมานั่งแก้ตัวกับเขาด้วยเนี่ย หากแต่เขากลับมองฉันพลางเบ้ปาก
“บอกทำไม ไม่ได้ถามสักหน่อย”
“แต่พี่คิดไปไกลหนูรู้นะ”
“เออ! คิดว่าแม่ง...” เขาตะคอกฉัน แต่ก็หยุดคำพูดตัวเองไว้ ตักข้าวเข้าปาก “เลิกพูด กินข้าวได้ล่ะ”
“หนูไม่รู้นะว่าพี่จะเชื่อคำพูดหนูหรือเปล่า แต่หนูกับพี่เนมเราไม่ได้มีสัมพันธ์อะไรลึกซึ้งอย่างที่พี่กำลังคิดหรือกล่าวหาหนูอยู่”
พี่บอลยักไหล่ หากแต่ฉันแอบเห็นนะว่าบนริมฝีปากที่เหยียดตรงกลับมีรอยยิ้มออกมา จนฉันเองก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาจะคิดยังไงกับ
