“มานี่สิ” มีนทำหน้ามึนงงและชี้มาที่ตัวเอง เมื่อผมยันกายลุกขึ้นนั่งได้ตามปกติ เธอเดินมาหยุดข้างเตียงก่อนที่ผมจะดึงมือเธอไว้แต่พอจะกระชากดันเจ็บแผลที่แขนซะก่อนจนบิดหน้าไปมาด้วยความเจ็บปวด
“พี่บอลจะเอาอะไรคะ เดี๋ยวหนูหยิบให้” เธอประคองแขนซ้ายผมซึ่งมันยังคงเจ็บปวดอยู่ ดันดึงแขนเธอไม่ได้ดูสภาพตัวเองเลยไอ้บอลเอ๋ย!
“งั้นเธอหยิบตูดตัวเองมานั่งบนนี้” มีนชะงักใบหน้าตัวเองอย่างเหวอๆ โดยที่ผมยกยิ้มมุมปาก หากแต่เธอก็ทำตามอย่างว่าง่ายด้วยการขึ้นมาหย่อนตูดนั่งบนเตียงตรงหน้าผม
“หิวไหมคะ? หนูจะได้ไปถามพยาบาลว่าพี่ทานอาหารได้หรือยัง”
“แผลเป็นยังไงบ้าง?” ถามออกไปพร้อมด้วยสายตาที่กำลังจับจ้องแผลของเธอ
“แผลพี่บอล หมอก็บอกแล้วนี่คะว่า...”
“หมายถึงแผลเธอ ไม่ใช่แผลฉัน” เป็นอีกครั้งที่เราสองคนตกอยู่ในความเงียบงัน ต่างกันต่างสบตากัน แต่หากมีนเท่านั้นที่ยกมือแตะหน้าผากตัวเองส่งยิ้มให้กับผม ถึงแม้จะเป็นยิ้มที่ไ
