“กลัวอะไรเล่า...” พี่เนมพูดเสร็จก็คว้าข้อมือฉันไปกุมไว้ พาเดินไปยังสนามบาสโดยไม่สนใจสายตาของแฟนคลับที่มองอย่างตกใจและกระซิบกันอย่างทั่วถึง เมื่อมาถึงสนามพี่เนมให้ฉันเข้าไปนั่งในส่วนของสแตนเชียร์ที่มีแต่เพื่อนของเขาที่เคยเจอกันในร้านเบเกอรี่
“ถึงกับพามานั่งกับพวกกู หวงจริงจัง”
“พูดมากน่าพวกมึง ไม่อยากให้มีนาโดนพวกแฟนคลับกูโจมตีต่างหาก”
“นั่นแหละเขาเรียกว่าหวง ไอ้เนม ไอ้ร้าย ฮ่าๆ!” ฉันมองเพื่อนของเขาที่ยังคงแซวไม่เลิก ก่อนจะโดนพี่เนมตบศีรษะจนฉันยิ้มขำ กระทั่งในสนามประกาศเรียกชื่อ พี่เนมเท้าเอวมองฉันก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้จนใบหน้าเกือบจะชนกับฉันถ้าไม่ถอยหลังออกในระยะที่ห่างพอควร
“พี่ไปก่อนนะ อย่าลืมส่งใจเชียร์พี่ด้วยล่ะมีนา”
“ค่ะ สู้ๆ นะคะพี่เนม”
“โว้ย! หวานจนน้ำตาลขึ้นแล้ว”
“ฮ่าๆ แบบนี้ไอ้เนมสู้ตายอะ ถ้าชนะน้องมีนาให้อะไรมันเนี่ย คิดไว้ยัง” เพื่อนของพี่เนมยังคงแซว แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะค
