“เป็นห่วงหนูหรอคะ” ฉันขึ้นถามหลังจากพี่พายุนั่งลงที่โต๊ะของฉันและตวัดสายตาไล่ต้อนผู้ชายหลายๆ คนออกไป
“เป็นห่วงหมา”
“ไม่ว่าหรอคะที่หนูหนีพี่พายุมาเมื่อกี้” ฉันแกล้งถามขึ้นต่ออีกครั้งเพราะคนตรงหน้าดูไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย
“ฉันรอกลับไปคิดบัญชีกับเธอที่คอนโด ตอนนี้สนุกให้เต็มที่กลับไปเธอเจอดีแน่” ฉันรู้สึกเสียวสันหลังกับคำพูดของพี่พายุและไหนสายตานิ่งๆ ที่เขามองมาที่ฉันทำเอาฉันขนลุกไปหมด
ให้ตายเถอะ พี่พายุตอนนี้โคตรน่ากลัว
“ไม่เต้นต่อแล้วหรือไง” ทันทีที่ฉันนั่งลงเขาก็ถามขึ้นแต่ถามจริงนะใช้สายตามองกันแบบนั้น ใครจะกล้าเต้น
“ไม่ดีกว่าค่ะ” ฉันควรรักษาชีวิตตัวให้รอดปลอดภัยน่าจะดีกว่า
“ฉันไม่ได้ห้าม” ไม่ห้ามแต่สายตาแทบจะกินหัวทุกคนที่เข้ามาแล้ว
“จ้ารู้จ้ารู้”
“ชนแก้วฉันหน่อยไหมครับ” ผู้ชายแปลกหน้าเดินมาทักฉันพร้อมถือแก้วเหล้ายื่นมาตรงหน้าฉัน ถ้าเป็นเมื่อกี้ฉันคงยกแก้วของฉันขึ้นชนทันทีแต่ตอนนี
