เรื่องจริงใช่ไหม?

1073 Words

แต่ตอนนี้… ฟู่หลินหลินรับรู้ได้ตั้งแต่เริ่ม “โอ้ ท่าน ข้า... อึก...” กัดปากขบเม้ม สองมือจับผ้าที่รองนอนเอาไว้แน่น ฝ่ามือจับยกร่างบางให้ยกกายขึ้นและตั้งเข่าอยู่ในท่าคลาน ร่างหนายังขยำลงไปบีบเคล้นบนสองก้อนซาลาเปาของฟู่หลินหลินด้วย ทั้งยังก้มลงมาใช้กลีบปากงับอยู่ที่ต้นคอแล้วดูดจนทำให้เกิดสัญลักษณ์รอยสีแดงเหมือนกลีบดอกไม้ ส่วนด้านล่างเขาก็ยังแทงแท่งหยกของเขา จัดส่งเข้าไปในช่องหวาน ๆ ของฟู่หลินหลินโดยไม่อดกลั้น เขาจัดการนางในตอนที่ไม่มีทางหลบเลี่ยงและหลีกหนี “อะ อ้าย... อู้ เจ็บ ท่านเบา ๆ หน่อย ข้า... อึก” ปับ ปับ ปับ... แรงกระทบตามตัณหาของเขาบดโยกเข้ามาอย่างแสนจะป่าเถื่อน น้ำหวานในร่องสาวล้นเอ่อมากมาย แถมยังสาดกระเซ็นเปรอะเลอะ ฟู่หลินหลินแพ้ต่อแรงปรารถนาภายในที่คุกรุ่น นางเด้งสะโพกมนสวนรับการอัดตอกของเขาผู้นั้นอย่างลืมตัว ‘เมื่อไรเขาจะหยุดเสียที ข้าไม่ไหวแล้วนะ’ กลีบปากของนางก็เผยออ้าและร้องลั่นแทบไม่เป็นคำแล้ว น้ำตาไหลบ่าลงมาไม่ขาดสาย เป็นน้ำตาแห่งความรัญจวนในชีวิตอย่างที่ตนเองก็ไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้มาก่อน “อ๊าก...” เขาครางคำรามออกมาอย่างเหลืออด เร่งตอกแท่งบุรุษที่แข็งขันอัดเข้าร่องทางที่คับแคบ ท่อนใหญ่ถูกบีบรัดจากร่องสตรี เหมือนจะทำให้แกนบุรุษที่ขยับเคลื่อนที่ให้หยุดและฝังแน่นสนิทอยู่ข้างในนั้น เขาได้แต่ส่งเสียงสูดปากเหมือนกินของเผ็ด ๆ “แน่นมาก ซี้ด... ของเจ้าตอดข้าใหญ่เลย อู้... ข้าชอบ...” เขาสูดปากเสียงยาว และครางกระเส่าออกมาอยู่ตลอดเวลา ตับ ตับ ตับ ตับ... เสียงเนื้อหนังมนุษย์กระทบกันดังลั่น ผสมผสานกับเสียงแห่งความสุขสำราญของสองคน นางเอาแต่ส่ายหน้า สองมือกำผ้าปูเอาไว้แน่น แรงโหมกระแทกของเขาเร่งรัวขยับท่อนบุรุษลำแข็งเร็วรี่ “อ้าย...” ฟู่หลินหลินหวีดหน้าตาแดงซ่าน แม้จะกรีดร้องบอกบุรุษคนนี้ว่านางเสร็จสุขสมขึ้นสวรรค์ไปอีกครั้ง ทว่าเขายังไม่หยุดโยกกระชั้นถี่เร็วกว่าเดิมอีก “โอ้... ข้า” เขากระทำแบบไม่เว้นจังหวะ “อะ อะ อะ อะ” ฟู่หลินหลินหายใจไม่ทัน มันสุขสันต์จนจุกแน่น เขาได้เร่งกระหน่ำกระแทกอัดท่อนบุรุษไปข้างหน้า “อ้าย...” ฟู่หลินหลินหวีดร้องออกมาอีก นางจิกเล็บไปกับที่นอนจนเจ็บนิ้ว เขาอัดโยกกระแทกชนหัวมนแรงสุดแล้วหยุดนิ่ง นางรับรู้ได้ถึงความร้อนที่พ่นจากปลายลำใหญ่ฉีดพ่นความสุขของเขาเข้าไปในช่องท้องของนาง ซึ่งมากจนมันเอ่อท่วมล้นออกมาตามร่องรูน้อย ๆ ไหลอาบสองขา เขาก็ทาบทับลงมาฝังแกนหยกในร่องสวาทของนางไม่ผละออก ฟู่หลินหลินได้แต่หายใจหอบระรวยอยู่ใต้ร่างของเขา นางผล็อยหลับลงไปด้วยความอ่อนเพลีย อีกทั้งยังมีฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปด้วย เขาขยับร่างกายออกรู้สึกสุขจนเต็มอิ่ม และกอดรัดร่างนาง ต่อมาชายหนุ่มได้จัดท่าให้นอนสบายและก่ายกอดนางจนถึงรุ่งเช้า วันต่อมา ฟู่หลินหลินขยับกายอย่างปวดร้าวอยู่บนเตียง นางรู้สึกปวดร้าวไปทั่วสรรพางค์ ตอนที่ขยับเปลือกตาเปิดออก จึงรับรู้ได้ถึงแสงที่เจิดจ้าที่ลอดเข้ามาในห้องนั้น ‘ฉันอยู่ที่ไหน ที่ไหน’ สถานที่ไม่คุ้นตา ‘โอ้... แล้วทำไมปวดเมื่อยไปหมดอย่างนี้นะ’ ขยับตัวอย่างเมื่อยขบ พยายามยันยกศีรษะของตัวเอง ย้อนไปที่ปัจจุบัน พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าลงไปทุกที จากที่วางแผนกันไว้ว่าจะเดินไปให้ถึงยอดเขาก่อนพระอาทิตย์ตกดิน กลับกลายเป็นว่า ต้องพากันรีบวิ่งลงเขามาที่หุบเหวเบื้องล่าง เพื่อค้นหาร่างของฟู่หลินหลิน นางที่ตกลงมาจากหน้าผา ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร ทุกคนได้แต่ตื่นตระหนกตกใจจนแทบจะบ้าคลั่ง ท่านฟู่กับฟู่หวั่นอิ๋นกำลังใช้ปลายเชือกด้านหนึ่งมัดเข้ากับต้นไม้ ส่วนปลายเชือกอีกด้านมัดเข้ากับตัวเองเพื่อที่จะโรยตัวลงจากหน้าผา ตั้งใจลงไปค้นหาฟู่หลินหลินที่ด้านล่าง ส่วนฟู่เหว่ยกวงทำหน้าที่ลงเขาไปเพื่อแจ้งตำรวจ “ลูกจะรีบไปรีบมานะครับ ทางนี้ก็ขอฝากท่านปู่ด้วย” พูดจบฟู่เหว่ยกวงก็รีบลงจากเขา สถานีตำรวจห่างจากเขาเถาซานแห่งนี้ค่อนข้างไกล น่าจะราว ๆ สิบกิโลเมตรได้ ด้วยฝีเท้าของชายหนุ่มวัยยี่สิบกว่าที่แข็งแรงและว่องไว ก็น่าจะใช้เวลาวิ่งไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง แต่ว่าเวลาทุกนาทีมีค่า ฟู่เหว่ยกวงจึงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งให้เร็วที่สุด “หวังว่าเชือกนี่มันคงจะยาวถึงข้างล่างเหวนะครับ” ฟู่หวั่นอิ๋นพูดขึ้น ท่านฟู่มองเขาที่ดูจะกล้า ๆ กลัว ๆ การจะลงไปเบื้องล่างเหวในครั้งนี้มันก็อันตราย “หากเจ้าไม่มั่นใจ ปู่ลงไปคนเดียวก็ได้ เจ้าอยู่เป็นเพื่อนแม่กับน้องของเจ้าเถอะนะ” ท่านยังเป็นห่วงหลินฮวาด้วย “ลงไปค้นหากันสองคน น่าจะไวกว่าคนเดียวนะครับ ยังไงหลานก็จะลงไปกับท่านปู่” ฟู่หวั่นอิ๋นว่า จากนั้นทั้งสองก็ค่อย ๆ โรยตัวลงมาช้า ๆ หน้าผาที่เป็นหินค่อนข้างเรียบและลื่น จึงทำให้การโรยตัวเป็นไปอย่างยากลำบาก คิดที่จะเหยียบพักเท้าตรงไหน ก็ทำได้ยากยิ่ง กว่าจะลงมาถึงข้างล่างก็เล่นเอาเหนื่อยพอสมควร เมื่อปลดเชือกออกจากตัวแล้ว ท่านฟู่กับฟู่หวั่นอิ๋นก็ทำการค้นหาฟู่หลินหลินทันที “เจ้าไปทางด้านนั้น ส่วนด้านนี้ เดี๋ยวปู่ไปหาเอง ระวังตัวด้วย” ท่านฟู่บอก “ขอรับ ท่านปู่เองก็ระวังตัวด้วย” ฟู่หวั่นอิ๋นตอบรับ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more