“ลุงยังไม่หายคิดถึงเลยจ้ะ… ” สันต์เกิดอาการแข็งตัวขึ้นมาอีก “ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วนะคะ… ” ระรินน์ช่วยเตือนสติเขาหลังจากเหลือบมองนาฬิกาที่ฝาผนัง เพราะว่าตอนนี้ใกล้เวลาที่ป้าชื่นกำลังจะเข้ามาเตรียมอาหารเย็นไว้ให้เหมือนเช่นทุกวัน ประโยคที่ได้ยินทำให้สันต์ยอมหยุด… ระรินน์รู้สึกโล่งขึ้นมาทันทีที่ท่อนเนื้อลำมหึมาของเขาชักออกมาจากกลีบสวาทที่โดนทะลวงจนเป็นรูกลวงโบ๋ มีน้ำกามสีขาวขุ่นไหลตามออกมาแฉะอยู่ข้างซอกขาของหล่อน อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ระรินน์เสร็จจากอาบน้ำ หล่อนเดินเข้ามายังห้องครัวที่อยู่หลังบ้าน เห็นป้าชื่นกำลังเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะเอาไว้ให้เหมือนเช่นทุกวัน “ป้าชื่นจ๊ะ… วันนี้มีอะไรกินบ้าง” ระรินน์ถาม “มีหลายอย่างเลยค่ะ… มีทั้งแกงเผ็ดไก่บ้านและแกงป่าปลาช่อนของโปรดคุณสันต์… ” “น่ากินจังค่ะ… ดูหน้าตาแล้วต้องอร่อยแน่ๆ” ระรินน์จ้องมองอาหารในชามกระเบื้องสีขาว “อาจจะเผ็ดนิดนึงนะคะ… ”