“เขาไม่ได้บอกหยีเหรอครับว่าบอกพี่ว่ายังไง”
“คะ?”
“พี่ถามว่า...คนที่พาหยีไปเขาไม่ได้บอกหยีเหรอครับว่าเขาพิมพ์ข้อความมาหลอกพี่ว่ายังไง?”
“...” ฉิบ...หาย
ยังไม่ได้เตรียมคำสารภาพความจริงให้เรียบร้อยพี่ฟรังซ์ก็ดันพูดออกมาเหมือนรู้ความจริงซะแล้ว แล้วไหนจะท่าทางยิ้มในหน้าแต่โกรธในแววตาของเขาตอนนี้อีก
“พี่ฟรังซ์...” ฉันไม่มีอะไรจะพูดหรอกค่ะมันตกใจจนนึกคำพูดไม่ออกเลยทำได้แค่เรียกชื่อพี่ฟรังซ์เท่านั้น รู้ตัวอีกทีพี่ฟรังซ์ก็เดินเข้ามาถึงตัวแล้วก็ดึงโทรศัพท์ในมือไปจากฉัน
“พี่นึกแล้วว่าหยีต้องมาดูโทรศัพท์ มันเพิ่งคืนให้เหรอครับ” พี่ฟรังซ์ถามเหมือนรู้ทุกสิ่งและมันก็กำลังทำให้ฉันกลัว ยิ่งพี่เขามองโทรศัพท์ของฉันที่อยู่ในมือเขาด้วยสายตาเยาะเย้ยแต่ก็เดาไม่ถูกว่าเขากำลังเยาะเย้ยอะไรกันแน่มันก็ยิ่งน่ากลัวสำหรับฉัน
“เอ่อ เปล่าค่ะหยีแค่...” แค่อะไรดียาหยีคิดสิคิด หยีจะตอบความจริงทุกอย่างแต่ออกไปจากพื้นที
