ครั้นเหยี่ยนฮองเฮาเสด็จออกไปจากพระตำหนักแล้ว ร่างสันทัดของเฮ่าหรานเดินตรงไปยังประตูที่เปิดออกไปสู่สวนดอกโบตั๋นที่ติดกับประตูกำแพงฝั่งอุทยานหลวงเพื่อทำตามพระบัญชาที่เพิ่งได้รับ เฮ่าหรานเดินออกนอกประตูพลางแหงนหน้ามองกระดิ่งลมที่แขวนอยู่ตรงชายคาประตูที่ทำเป็นตะขอไม้ยื่นออกมา
“โอ้โห! อยู่สูงซะขนาดนั้น ตัวข้าก็สั้นแค่นี้จะนำกระดิ่งลมลงมาได้อย่างไรกัน” ขันทีร่างสันทัดบ่นพึมพำ สายตาเหลือบไปเห็นทหารยามที่ยืนรักษาการณ์อยู่หน้าประตูซ้ายขวาในขณะนั้น ความคิดบางอย่างวิ่งแล่นขึ้นมาทันที
“นี่พวกเจ้าสองคนมาทางนี้หน่อย!” เฮ่าหรานกล่าวพร้อมกวักมือเรียก
ทหารยามทั้งสองหันกลับมามองหน้ากัน ก่อนจะเอ่ยถามกลับไป
“มีอะไรอย่างนั้นหรือขอรับท่านเฮ่าหราน” หนึ่งในนั้นเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
“ไม่มีอะไรมากหรอกแค่อยากจะไหว้วานให้ทำอะไรให้สักหน่อยเท่านั้นเอง”
“ทำอะไรอย่างนั้นหรือขอรับ ตอนนี้พวกข้าทั้งสองอยู่ในระหว่างรั
