Garip bir şekilde alışıyorum bu evliliğe. Sanki onca sıkıntıyı yaşamamışım sanki evlendiğim ilk günden bu yana el üstünde tutuluyorum gibi. Hayat çok enteresan değil mi? Acının bin bir tonunu yaşasan da an geliyor zihninden bile siliniyor bir yüreğinde kalıyor o acı o da vakti geldikçe hatırlatıyor kendini. Size birşey söyleyim mi? Ben galiba Berdanın varlığına çok alıştım. Öyle özenli öyle ilgili ki o ilk başta bu evdeki itten daha az kıymetin var diyen adam gitmiş de canını ver desem verecek adam gelmiş gibi. Çok sefer sınadım, yatağa almadım, hakaret ettim, ağır konuştum odadan bile kovdum gık demedi. Sürekli sana karşı boynum kıldan ince modunda geziyor çok acil bir işi bile olsa bana yemek yedirmeden çıkmıyor. Takılar çiçekler.. Öyle özel hissediyorum ki bazen kendimi. Tarifi güç. Ama
