Nişanın üzerinde birkaç gün geçti ancak sanki birşeyler o otelde kaldı. Beyazın mutluluğu, gülüşü, yaşama hevesi gibi... Kimse ne olduğunu bilmese de birazcık tanıyan herkes Beyaz daki bariz değişimi fark ederdi, kimseye belli etmemeye çalışıyordu ama herkes anlıyordu işte. Beyazdı ya hu o.. Herkesi güldüren her daim gülen kayısı toplayan gülleri sulayan canı sıkıldığı zaman kalkıp ailesine limonlu kek yapan.. Beyazdı işte.. Ama şimdi o hayat dolu, sevgi dolu kız gitmişti sanki.. Hep ailesiyle zaman geçiren Beyaz gitmiş yerine odasından pek çıkmayan daha fazla keman çalan sessiz bir kız gelmişti. O kadar özlemişlerdi ki şen kahkahalar atan kızı şimdi gördükleri o tanıdıkları beyazın ancak enkazı olabilirdi. İşin en acı veren tarafı ise kimsenin elinden birşey gelmemesiydi... Beyaz kendi ış
