Beautiful and Handsome 05 งานแกลลอรี่

1628 Words

อาทิตย์ต่อมา... ตระกูลฮันน่า “วันนี้ก็ไม่มีใครอยู่?” ฉันเดินลงมาจากห้องนอนกลางดึกหลายวันแล้วที่พ่อกับพี่ฮันเตอร์ออกไปทำงานแต่เช้าและกลับบ้านดึก บางวันก็ไม่กลับเลยด้วยซ้ำพวกเขามีปัญหาอะไรกันหรือเปล่านะ? “พ่อคะ...พี่คะ...” ฉันตะโกนเรียกเนื่องจากไปที่ห้องทั้งคู่มาแล้วไม่เจอเผื่อว่าจะกลับมาแล้วและยังอยู่ด้านล่างแต่ไม่มีตอบรับเลย บรื้นนนนน~ เสียงรถของเข้ามาฉันมองดูเวลาตอนนี้ห้าทุ่มเกือบเที่ยงคืนแล้ว “พี่คะ...” ฉันเรียกพี่ที่เดินเข้าบ้านอย่างเหนื่อย ๆ เพราะทำงานหนัก “ยังไม่นอนอีกเหรอคนสวย?” “ฮันน่านอนไม่หลับมาหลายวันแล้วเพราะพี่กับพ่อไม่กลับบ้าน T^T” หมับ! ฉันเข้าไปกอดพี่ฮันเตอร์ “ขอโทษนะที่ช่วงนี้เราไม่มีเวลาให้คนสวยเลย...” พี่ฮันเตอร์ลูบผมและแผ่นหลังของฉัน “เกิดอะไรขึ้นกับบริษัทหรือเปล่าคะ?” “....” พี่ฮันเตอร์เงียบฉันไม่ได้โง่นะที่จะไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังมีอะไรเปลี่ยนแปลง ทางบริษัทคงกำลังมีปัญหาแน่ไม่อย่างนั้นพี่และพ่อคงไม่ทำงานกนักขนาดนี้เมื่อก่อนงานยุ่งและเยอะแค่ไหนพวกเขาก็ยังมีเวลาให้ฉัน ต่างจากตอนนี้ฉันไม่ได้หน้าพ่อและพี่มาหลายวันแล้ว “พี่คะ...” “ฮันน่าตั้งใจเรียนก็พอเรื่องบริษัทพ่อกับพี่จะเป็นคนจัดการเอง พี่จะไม่มีทางทำให้ฮันน่าลำบากไปนอนเถอะคนสวย” พี่ฮันเตอร์ผละออกจากฉัน “ถ้ามีอะไรให้ฮันน่าช่วยบอกนะคะ แม้จะช่วยอะไรไม่ได้มาก” “ไม่มีหรอกพี่จัดการได้ไม่เชื่อใจพี่หรือไง?” “ไม่ใช่นะคะฮันน่ารู้ว่าพี่เก่งสุดยอดดด! แต่ฮันน่าก็อยากช่วยอะไรบ้างไม่มากก็น้อย” “แค่ฮันน่าอยากช่วยพี่ก็มีกำลังใจแล้ว ฮันน่าแค่ให้กำลังใจพี่กับพ่อก็พอไม่นานทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม” แววตาของพี่ฮันเตอร์เหนื่อยล้ามากคงทำงานหนักมาตลอดหลายวัน “แล้วพ่อละคะทำไมยังไม่กลับมาอีกตอนนี้พ่ออยู่ไหน?” “ทำงานน่ะน่าจะกลับพรุ่งนี้เช้า” “พรุ่งนี้เลยเหรอคะ...จะทำงานกันมากไปแล้วฮันน่าเหงาและคิดถึงทุกคนนะคะ” ฉันพูดดีแบบนี้แค่กับคนในครอบครัวเท่านั้นใครไม่ใช่ก็อย่าหวังเลย “อดทนหน่อยนะคะพี่กับพ่อกำลังพยายามอยู่...” “ก็ได้ค่ะ” ฉันไม่อยากเซ้าซี้เลยยอมปล่อยผ่านไปแค่นี้ก็เหนื่อยจากงานมากแล้ว อย่ามาเหนื่อยกับน้องไม่ได้เรื่องอย่างฉันเลย “เงินหมดหรือยัง?” ฉันกำลังเดินขึ้นห้องพี่ฮันเตอร์ก็ถามพ่อและพี่จะให้เงินเดือนฉันทุกเดือนแต่ฉันก็ทำงานหาเงินเองด้วย “ต่อจากนี้พี่มาต้องให้เงินฮันน่าแล้วละ ฮันน่าจะดูแลตัวเองไม่เป็นภาระให้พี่และพ่อตั้งใจทำงานนะคะ สู้!!” ฉันไม่อยากให้พวกเขาคอยห่วงฉันงานของฉันก็คือขายงานวาดรูป รับวาดภาพ ออกแบบโลโก้ หรือรับวาดปกนิยายของบรรดานักเขียนแม้ว่าจะยังไม่มีรายได้เยอะมากแต่ก็สามารถดูแลตัวเองได้ ฉันคิดว่าตอนนี้บริษัทน่าจะกำลังวิกฤตเพราะฉะนั้นฉันต้องพึ่งพาตัวเอง “หน้าที่ของเราคือดูแลและปกป้องนางฟ้า...” เสียงของพี่ฮันเตอร์ดังตามมาจากด้านหลัง Isaac เครือไอแซ็ก จำกัด “ฮันน่า อายุ 22 ปี ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ปี 4 ของมหาวิทยาลัยศิลปะครับ พ่อของเธอคือคุณฮิตเลอร์ ส่วนแม่เสียชีวิตแล้ว โดยมีพี่ชายหนึ่งคนชื่อว่าฮันเตอร์ ตอนนี้กำลังทำบริษัทเกี่ยวการขนส่งครับแต่เหมือนว่าตอนนี้กำลังมีปัญหาอย่างร้ายแรงสถานะใกล้ล้มละลาย...” ตอนนี้ผมกำลังนั่งฟังประวัติของยัยนางฟ้าเย็นชาแม้ว่าจะหน้าสวยมากแต่เธอก็เย็นชามากเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ก้าวร้าวจนเกินไปมีความเป็นผู้ดีที่ได้รับการสั่งสอนมาอย่างดีแม้ว่าจะเติบโตมากับผู้ชายอย่างพี่และพ่อก็ตาม “เธอชอบเกี่ยวงานศิปละมากตอนนี้ก็รับวาดรูป จัดนิทรรศการบ้างแต่ไม่ได้รับความนิยมเพราะยังไม่ดังเท่าไหร่คนรู้จักตัวตนเธอมากกว่าผลงาน” ไม่แปลกเพราะว่าเธอสวยมากเลยนิ “เธอเป็นคนฉลาดนะครับตลอดการเรียนหนังสือของเธอมานั้นได้ A มาอย่างต่อเนื่องไม่เคยตกสักวิชา เธอเป็นลูกครึ่งทั้งไทย อังกฤษและญี่ปุ่น ตอนนี้เธอพูดได้ 4 ภาษา ไทย อังกฤษ ญี่ปุ่นและฝรั่งเศษ” “ตรงไทป์เกินไปแล้วนะยัยคนสวย” ผมยิ้มมุมปากและมือก็แกว่งไวน์ไปด้วย “ต่อนะครับเธอมีผู้ติดตามทางโซเชียวมากกว่า 10 ล้านคนแต่เธอไม่เคยลงรูปที่ตัวเองถ่ายเลย 100% เป็นรูปจากการแอบถ่าย เธอไม่ออกงาน ไม่ทำงานบันเทิงแม้ว่าจะสวยแค่ไหน ต่อให้ติดต่อค่าตัวมาเป็นล้านเธอก็ไม่รับ” “เหตุผลละ?” “เธอไม่บอกไว้ครับ” “ไปหามา” “แต่ผมหามาแล้วครับ” ไม่ผิดหวังที่ทำงานกับผมมานาน “ดี” “เธอเป็นโรคกลัวกล้องครับไม่สามารถถ่ายรูปหรือทำงานเกี่ยวกับหน้ากล้องได้เลยเธอไม่ถ่ายรูปกับแฟนคลับอะไรทั้งนั้นที่ต้องถ่ายต่อหน้า ถ่ายได้รับการถ่ายรูปโดยตรงเธอจะเกิดอาการช็อกและสลบได้ร้ายแรงสุดก็อาจจะถึงชีวิตครับ เพราะงั้นรูปส่วนมากเลยแอบถ่ายมากกว่าแต่ก็ยังไม่มีใครทราบเรื่องนี้” “ไปหาวิธีรักษามา” “ครับ?” “ไปหาวิธีรักษาหมอจากโลกไหนก็ได้ทำให้ฮันน่าหายจากโรคนี้...” จะมาเป็นแม่ของลูกผมไม่ควรมีโรคอะไรสิเพราะงั้นเธอต้องหายจากโรคนี้ “ครับ ผมจะพยายาม” “ไปสืบเรื่องบริษัทของพ่อฮันน่าเพิ่มมาด้วยว่าเราสามารถแทรงแซงตรงไหนได้บ้าง” “ครับ” “แล้วก็...พรุ่งนี้กูจะไปเปิดงานแกลลอรี่ของนิฐา” เธอเป็นเคยเป็นคู่นอนของผมครั้งนึงแต่ไม่ได้สานต่อเธอเชิญผมไปเปิดงานและคิดว่าฮันน่าก็อาจจะไปด้วย ก็เธอชอบงานศิลปะนิ “รับทราบครับท่านไอแซ็ก” วันต่อมา... งานเปิดแกลลอรี่นิฐา ฉึบ! แปะ! แปะ! แปะ! “ขอบคุณท่านไอแซ็กมากนะคะที่มาเปิดงานให้ฐา ^^” เธอยิ้มให้ผมเมื่อผมเปิดงานของเธอสำเร็จ ผู้คนต่างตบมือกันใหญ่และเข้ามาแสดงความยินดี นิฐาเป็นนักวาดรูปและออกแบบแฟชั่นด้วย “ไม่เป็นไรเธออุตส่าห์เชิญ” ผมยิ้มนิดหน่อยแบบธุรกิจ “ค่ะ งั้นถ่ายรูปกันแล้วเดินชมผลงานของฐาหน่อยนะคะถ้าสนใจรูปไหนก็บอกได้เลยฐาจะจัดการให้^^” “ขอบคุณแต่ผมไม่ค่อยชอบผลงานคุณเท่าไหร่น่ะ” “เอ่อ ท่านไอแซ็กคงไม่ชอบสไตร์สีและลายเส้นของฐาสินะคะ ฐาเข้าใจค่ะ^^” แชะ! แชะ! นักข่าวรัวกล้องกันใหญ่เมื่อเราร่วมเฟรมกันความจริงเธอก็ส่งใบสมัครเข้ามาเหมือนแถมยังประกาศซะทั่วเมืองว่าลงแข่งกับผู้หญิงทั้งโลก แถมผมยังโพล่งมางานเธอคงได้ข่าวไปใส่ตีไข่กันไม่หยุดเลยละ “ได้ข่าวว่าคุณนิฐาก็ส่งใบสมัครเป็นแม่ของลูกไปแบบนี้มีแนวโน้นว่าคุณนิฐาจะได้รับตำแหน่งนั้นไหมคะ?” ผมมองหน้านักข่าวส่วนนิฐาบิดเขิน “เอ่อ คือว่าฐาไม่อยากคาดหวังหรอกนะคะ” “ครับ เพราะว่าเธอไม่ผ่านคุณสมบัติน่ะ^^ ขอตัวเดินชมแกลลอรี่นะครับงานนี้เกี่ยวกับงานศิลปะก็ควรถามเรื่องศิลปะนะครับ” และผมก็เดินชมงานโดยมีนิฐาเดินอธิบายเกี่ยวกับรูปของเธอ แต่ผมไม่ได้สนใจหรอกสายตากำลังสอดส่องว่าฮันน่าจะมาที่นี่ไหม “ปล่อยนะคะ!” เสียงของใครบางคนทำให้ผมหันไปสนใจทันที “คุณก็ถอดหมวกถอดแมสออกสิครับ!!แบบนี้มันเหมือนผู้ร้าย!!” รปภ.กำลังพยายามตัวจับของผู้หญิงคนนึงที่ใส่หมวกปิดหน้าและสวมหน้ากากอนามัย “ฉันไม่ได้เป็นคนร้ายนะคะ! มันเป็นแค่การแต่งตัวเท่านั้นเอง” “ไม่ได้ครับ! ที่นี่มีกฎชัดเจนแล้วว่าผู้ร่วมงานต้องเปิดเผลอใบหน้าเพื่อป้องกันขโมยแบบนี้มันลับ ๆ ล่อ ๆ นะคุณ!!” “ตะแต่ฉันไม่ได้ขอโมยนะคะ!!” “รปภ! ลากตัวออกไปได้แล้วเห็นไหมว่าท่านไอแซ็กกำลังเดิน!” นิฐาเดินเข้าไปบอก “ฉะฉันจะออกไปเองค่ะไม่ต้องมาจับ!” เธอสะบัดมือออกทำให้แขนรปภ.ไปโดนหมวกหลุดแต่แค่หน้าครึ่งหน้าผมก็จำได้ทันที “กับอีแค่เปิดหน้ามันจะอะไรนักแค่นี้ก็ไม่โดนไล่ออกไปแล้ว” พรึ่บ!!นิฐาเข้าไปกระชากแมสของฮันน่าออก “คุณ 0.0” ใบหน้าของฮันน่าได้โดนพบเห็น “ฮือ!!ฮา!!!” “นะนั่นคนเหรอน่ะ?!” เสียงนักข่าวพูด “นั่นมันฮันน่านางฟ้าป่ะ?!” “จริงเหรอ?” “มะมะไม่ใช่นะคะ!!” เธอปฏิเสธ “ใช่สิ!!ผมจำได้ถ่ายรูปเธอเร็ว!!ไม่ได้เจอตัวง่าย ๆ นะ!!” “ถะถ่ายไม่ได้นะ....” พรึ่บ!! แชะ! แชะ! แชะ! นักข่าวยกกล้องขึ้นมาถ่ายรัว ๆ โดยไม่ถามต้องสมัครใจของฮันน่าเลย แม่งเอ๊ย!!เพราะแบบนี้ยัยคนสวยจะกลัวก็ไม่แปลกป่ะ!! นี่ก็สวยเหลือเกินแม่คุณ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more