หนิงอ๋อง
กิจการใหม่ที่ฟางถิงเอ๋อลงทุนเปิดเพิ่มที่เมืองหลวงเป็นไปได้ด้วยดี ระยะเวลาเพียงครึ่งปีนางก็สามารถเก็บเงินได้มากกว่าสองหมื่นตำลึงแล้ว
“เซียวเหิง เงินข้าหายไปไหนหมื่นตำลึง?”
ในบัญชีรายรับของนางเขียนไว้ว่ากำไลสองหมื่นสองพันสี่ร้อยห้าสิบหกตำลังแท้ๆ ยามนี้เมื่อนับดูตั๋วเงินที่เก็บมากลับหายไปหมื่นตำลึงพอดิบพอดี
“ข้าเอาไปเองละ ตอนนี้ใช้หมดแล้ว”
ฟางถิงเอ๋อแทบพลัดตกเก้าอี้ นางแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าหัวขโมยผู้นี้กล้ายอมรับออกมาหน้าตาเฉย
“ก็ข้าต้องเอาไวเลี้ยงลูกน้องหลายร้อยคน เงินเดือนที่เจ้าให้ทุกเดือนมันไม่พอนี่นา”
นับจากย้ายมาอยู่เมืองหลวง เซียวเหิงก็เริ่มรวบรวมพวกคนไร้บ้านคนจรจัดบางทีก็ขอทานข้างถนน ตอนนี้มันส่งเสียเลี้ยงดูคนเหล่านั้นหลายร้อยชีวิต จึงจำเป็นต้องแอบหยิบเงินของนางออกมาใช้สอย
“แล้วเจ้าไม่คิดจะบอกข้าก่อนหรือ”
เงินมากมายเช่นนี้มันหยิบฉวยไปโดยไม่บอกนางซักคำได้ยังไงกัน
