สี่ปีต่อมา
(“ฮัลโหล พ่อคะ กลุ่มของข้าวผัดมีอยู่ห้าคนรวมข้าวผัดด้วย จะไปทำทีเซอร์ที่ไร่ของเรานะคะ ข้าวผัดต้องขออนุญาตพ่อก่อนนะคะ ตามที่ได้เล่าให้พ่อฟังครั้งก่อน พ่อโอเคใช่ไหมคะ”) ข้าวผัดถามพ่อมาตามสาย
“ได้อยู่แล้วลูกว่าแต่จะมากันกี่คน เอาให้แน่นอน พ่อจะให้แม่เตรียมที่อยู่ที่กินให้ อีกอย่างจะอยู่กันกี่อาทิตย์ โครงงานอะไรของเรานั่นจะเสร็จ” สิงขรถามลูกสาวกลับ
(“ก็น่าจะประมาณสองอาทิตย์นะคะพ่อ มีเพื่อนผู้ชายหมดเลยค่ะ”)
“แล้วในสี่คนเนี่ยมีแฟนข้าวผัดด้วยหรือเปล่า”
(“โธ่... พ่อไม่ต้องมาแซวข้าวผัดเลย”)
“แล้วเราจะมายังไงกัน” พ่อหัวเราะเสียงร่วน
(“พ่อค่ะ รบกวนพ่อมารับพวกเราได้ไหม อุปกรณ์แต่ละคนก็เยอะ นะคะพ่อ”) ข้าวผัดอ้อนผู้เป็นพ่อ
“ก็ได้ ๆ ที่ไหน ๆ บอกสถานที่ เวลามา” สิงขรทำเสียงรำคาญไปแบบนั้นแหละ แต่ที่จริงเขาก็รักและภูมิใจในตัวลูกสาวคนนี้มาก
ข้าวผัดบอกสถานที่และเวลานัดหมาย สิงขรรีบรับคำก่
