ตอนที่ 10
ภัคพงศ์ขยับตัวให้แผ่นหลังพิงหัวเตียงกึ่งนั่งกึ่งนอนพร้อมๆ กับจัดการ ปราการชิ้นสุดท้ายออกจากร่างกาย ปรานไหมเริ่มที่จะไม่สามารถควบคุมลมหายใจของตัวเองได้อีกแล้ว เมื่อความใหญ่โตแข็งแกร่งปรากฏอยู่ตรงหน้า ใบหน้าและผิวกายพร้อมกับขนอ่อนตามตัวร่างบางที่ตั้งชันพร้อมกันบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของตื่นเต้นพร้อมกับตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น
“อย่า!...หลับตาสิ” ภัคพงศ์ร้องห้ามเมื่อปรานไหมหันหน้าหนีพร้อมกับหลับตาด้วยความเขินอายอย่างเห็นได้ชัด ปรานไหมหันมามองหน้าคนสั่งแก้มขาวแดงจัด จนชายหนุ่มยิ้มให้กับความไร้เดียงสานั้น
“ได้โปรด!...จัดการพี่ได้แล้ว” ภัคพงศ์พูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาอย่างอดทนต่อความต้องการของตัวเอง และพยายามที่จะสะกดตัวเองไว้ไม่ผลีผลามทำอะไรตามความต้องการของตัวเอง เขาจึงต้องอ้อนวอนให้ปรานไหมเร่งทำอะไรกับเขาสักอย่าง
“เหมือนกับที่นิ้วของพี่เมื่อครู่นี้” ภัคพงศ์พูดต่ออย่างใจเย็นที่ เขาเองก็แท
