ผ่านไปสักพัก ฉันได้ยินเสียงตู้เสื้อผ้าเปิดปิด และก็ได้ยินเสียงเปิดปิดประตูห้อง สงสัยคงจะไปเรียน เพราะนัดน้องปวช.2 ไว้
ช่างหัวมัน จะไปไหนก็ช่างมันเถอะ
ฉันไม่มีอารมณ์ลุกไปไหน นอนร้องไห้ดีกว่า ร้องไห้ให้สาสม ร้องให้พอ เจ็บเยอะ ๆ จะได้ชิน
“อื้อ มันเย็น” ฉันใช้มือปัดป่ายออกเมื่อน้ำเย็นเหมือนจะลูบวนที่ตัวของฉัน
“อยู่เฉย ๆ เช็ดตัวอยู่” เสียงของนาวทำฉันต้องลืมตาตื่น เขากำลังเช็ดตัวให้ฉัน นี่ฉันร้องไห้จนเผลอหลับไปเหรอเนี่ย
ฉันขยับตัวหนีนาว คือโกรธ โกรธที่ทำฉันเจ็บ โกรธที่ใช้อารมณ์ ไม่ยอมคุยกันให้รู้เรื่อง แล้วยังมาทำร้ายร่างกายของฉันอีก
“ขอโทษนะ” นาวเอามือของฉันไปจับพร้อมกับจูบเบา ๆ “ตบมั้ย ทำหอมเจ็บอีกแล้ว” ฉันเฉย พูดไปก็ได้ทะเลาะกันอีก ไม่อยากพูด
“ไม่คบแล้ว ไม่คุยแล้ว ขอโทษ เราคุยกันนะ” ไม่ได้รู้สึกดีสักนิดเดียว
“มาเช็ดตัวเร็ว เช็ดตัวทายาเสร็จจะได้ไปกินข้าวกัน นาวซื้อข้าวร้านหน้า
วิท’ ลั
