ฉันลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกเมื่อย แต่ก็รู้สึกว่ามีคนกอดฉันอยู่ตลอดเวลา ฉันที่เอนน้ำหนักตัวทั้งหมดไปใส่นาวขนาดนี้ นาวจะเมื่อยแค่ไหนกันนะ แต่เมื่อหลุบตามองก็เห็นว่านาวลืมตาก่อนแล้ว
“ได้นอนมั้ยอะ”
“นอน นั่นไงพระอาทิตย์ขึ้นแล้วหอม” ฉันหันมองตามที่นาวชี้บอก “เห็นมั้ยว่าทุกอย่างจะกลายเป็นแค่เรื่องของเมื่อวาน เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นในอีกวันใหม่ ถ้ายังเห็นพระอาทิตย์ขึ้นก็แค่ก้าวต่อไป ปล่อยเรื่องเมื่อวานทิ้งไว้ โฟกัสแค่เรื่องของวันนี้ก็พอ” ประโยคนี้ฉันคุ้นชินเป็นอย่างดี เพราะมันคือคำพูดของของขวัญเพื่อนสนิทของฉันที่เคยเป็นแฟนกับนาว
ที่ยังไม่มีใคร เพราะลืมของขวัญไม่ได้สินะ เจ็บอีกแล้วฉัน
“กลับเถอะ อยากกลับบ้านแล้ว” ฉันจับมือของนาวที่กอดฉันไว้ออก ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและเก็บของที่กินไว้เมื่อคืนนี้
“เป็นไร” นาวจับมือของฉันและเอ่ยถาม
“จะเป็นไร อยากกลับบ้านไง” ฉันฉุนนิด ๆ
เออ จะออกอาการไม่พอใจทำไมวะ ในเมื่อนา
