EPISODE 08 เพื่อนสนิท(2)
974 Words
“เดี๋ยวดินาว พ่อกับแม่...”
“อ้าว หัวหอม” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ สิ่งที่กังวลก็เกิดขึ้นจนได้
“แม่สวัสดีค่ะ” แม่ของนาวค่ะ แม่ของนาวเป็นเภสัชเช่นกันค่ะ เปิดร้านขายยาอยู่ฝั่งตรงข้าม เท่ากับว่าเปิดสองร้าน ฉันมักเรียกแม่ของเพื่อนว่าแม่และพ่อเสมอ เพื่อนฉันก็เรียกพ่อแม่ของฉันแบบนี้เช่นกัน
“แม่ทำกับข้าวไว้น่ะ กินก่อนไปสิลูก”
“เอาไว้ตอนเย็นจะกลับมากินนะแม่ ตอนนี้เพื่อนรอนานแล้ว เดี๋ยวมันจะหาว่านาวกับหอมอู้” นาวตอบแม่ของเขาไป
ทำไมป้าปลีไม่แปลกใจที่ฉันมาอยู่ที่นี่แต่เช้า แต่เมื่อเช้านาวไปบ้านฉันมา ป้าปลีอาจจะคิดว่าฉันเพิ่งจะมาแหละมั้ง
“เอา ๆ งั้นก็ตามใจ แม่ไปเปิดร้านละ ฝากนาวมันด้วยนะหัวหอม อย่าให้มันดื้อนัก แม่ล่ะขี้เกียจด่ามันแล้ว” ฉันก็ได้แค่ยิ้มนั่นแหละค่ะ ป้าปลียื่นมือมาจับแก้มของฉันพร้อมส่งยิ้มให้และเดินลงบันไดไป ป้าปลีนี่พูดเหมือนนาวมันจะฟังฉันงั้นแหละ
“จะกินมั้ยแซนวิช” พอป้าปลีเดินพ้นสายตาไปนาวยกแซนวิชขึ้นมาอีกครั้ง
“ไม่”
“แล้วอย่าแดกแซนวิชให้กูเห็นอีกนะ” เอ้า จะอารมณ์เสียใส่ฉันเพื่ออะไร
หงุดหงิดใส่ฉันและเดินลงบันไดไปแล้วค่ะ ฉันจึงรีบเดินตามเดี๋ยวจะหันมากัดฉันอีก โม่ยังอารมณ์ดีกว่าคนอย่างไอ้นาวเลยค่ะ
“ฝากแซนวิชให้โม่หน่อยเฮีย” เดินลงมาจนถึงหน้าร้านขายยา นาววางแซนวิชที่ตู้กระจก ส่วนฉันก็เดินตามหลังนาวเงียบ ๆ รู้สึกอายเฮียโอขึ้นมายังไงไม่รู้
“ยังไงกัน” นั่นไง โดนจนได้
“เพื่อนไงเฮีย อย่างมันมากสุดแค่เพื่อนแหละ” ฉันได้แต่เจื่อนยิ้มให้เฮียโอ ต่อมน้ำตาก็เหมือนจะเริ่มทำงาน
“เหรอ” เฮียโอบิดยิ้ม
“อย่างนาวหาได้ดีกว่านี้” นาวไหวไหล่
“ปากดีเข้าไป ระวังไว้เถอะ” เฮียโอพูดและหันมายิ้มให้ฉัน “อย่าสนปากมันเลยหอม เอาไว้หอมเลิกกับแฟนเมื่อไหร่เฮียจีบหอมนะ เพราะเฮียว่าแบบหอมเนี่ยสวยแล้ว ดีแล้ว” เฮียโอต้องการอะไรของเขานะ พูดเล่นแหละมั้ง ฉันจึงยิ้มให้เฮียโอ
“เฮอะ ไปได้ละ จะยืนอ่อยอีกนานมั้ย” นาวด่าฉันอีกแล้ว ไอ้นี่มันประสาทหรือบ้ากันนะ คว้ามือฉันไปจับแล้วลากฉันเดินไปหลังบ้าน ที่รถมอเตอร์ไซค์ของโมจอดอยู่
จากนั้นฉันและนาวก็เดินทางไปที่หอของน้ำขิงกันค่ะ หอของน้ำขิงไม่ไกลจากวิทยาลัยอยู่นะ
“ลง” เอ่ยด้วยคำพูดที่สั้นกระชับ จอดที่ร้านข้าวร้านเดิม ที่เคยกินประจำ “เอาเหมือนเดิม” สั่งแล้วก็เอารถไปจอด ไม่ถามฉันสักคำว่าฉันอยากกินไหม แต่ก็หิวนะ นี่เที่ยงแล้วอะ
“เอาผัดขี้เมาทะเลไข่ดาวสองจานค่ะป้า” ค่ะแล้วฉันก็สั่งตามความเคยชิน สั่งเรียบร้อยก็เดินมานั่งที่เก้าอี้ ทั้งที่เคยคิดว่าจะเปลี่ยนเมนู แต่ก็อดที่จะสั่งเมนูโปรดไม่ได้เลยจริง ๆ
“เอากะเพราหมูสับ 4 กล่องกลับบ้านนะครับป้า” นาวเดินเข้ามาในร้านและสั่งป้าเจ้าของร้าน แล้วนาวก็เดินไปตักน้ำก่อนมานั่งกับฉัน
“สั่งไปให้พวกนั้นเหรอ”
“อืม เอาโทรศัพท์มานี่ดิ๊” ฉันยื่นให้ตามที่ขอ เพราะความหน้าเหวี่ยง และถ้ามาทะเลาะกันตรงนี้ก็ได้อายคนอีก
แล้วนาวก็เอาโทรศัพท์มือถือของฉันไปนั่งกด
“ผัดขี้เมาทะเลไข่ดาวสองมาแล้ว” ผ่านไปสักพักป้าเจ้าของร้านยกอาหารที่สั่งมาวางที่โต๊ะ
“อย่าลบนะ” นาวยื่นโทรศัพท์คืนมาให้ฉัน
“อะไร?”
“เกม เล่นค้างไว้” พูดและตักกุ้งมาใส่จานของฉัน ฉันจึงตักปลาหมึกในจานของฉันใส่ให้จานของเขา แล้วจากนั้นก็ต่างคนต่างกิน ไม่ได้พูดอะไรกันอีก
อยากเล่นทำไมไม่เอาเครื่องตัวเองโหลดก็ไม่รู้ เฮ้อ ฉันปวดประสาทกับไอ้ตรงหน้านี่จริง ๆ
แล้วไหนจะเพื่อนอีก
แฟนอีกล่ะ แฟนที่คบเพราะกลัวเสียน้ำใจ กลัวมองหน้ากันไม่ติดถ้าปฏิเสธ
ถึงจะไม่รัก แต่ถึงยังไงก็ขึ้นชื่อว่าแฟนแล้ว และฉันก็ดันมานอนกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้ หนำซ้ำคนที่นอนด้วยยังเป็นเพื่อนกันอีกต่างหาก มันเป็นเรื่องที่ไม่ดีเอาซะเลย...
“บอกพวกนั้นไปว่าอะไร” เมื่อมาถึงหน้าหอของน้ำขิงฉันจึงต้องถามเพื่อที่จะได้ตอบเป็นคำตอบเดียวกัน
“แม่มึงให้ไปเฝ้าบ้าน ร้านกูไม่มีคนอยู่” ฉันเบื่อการพูดไม่เคลียร์แล้วฉันต้องมานั่งแปลภาษาไทยให้เป็นภาษาไทยอีก
“อืม” อืมไปงั้นแหละค่ะ ไม่รู้ว่าที่ฉันเข้าใจจะใช่แบบที่นาวสื่อสารไหม
“อย่าใกล้ไอ้ต่อมาก กูไม่ชอบดมกลิ่นผู้ชายที่ติดมาจากตัวมึง” สั่งฉันและเดินนำหน้าไป
นั่นไง ใช่แล้ว ฉันแค่ทำในสิ่งที่นาวไม่ชอบ คราวนี้นาวก็เบื่อฉัน เพราะนาวมันขี้รำคาญ
แบบนี้น่าจะเข้าท่า ฉันจะได้เลิกใกล้ชิดกับมันสักที ฉันไม่อยากรู้สึกอีกแล้ว ทั้งความรู้สึกผิด และความรู้สึกที่มีให้นาว
- Writer
