หลังจากพาลูกน้อยเข้านอนเสร็จเมรินดาก็ลงมาข้างล่างเพราะความหิว ที่ตอนนี้ท้องน้อยๆมันกำลังร้องประท้วง จึงทำให้ต้องตัดสินใจเดินลงมาข้างล่าง กวาดสายตามองไปรอบบ้านก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ไปแล้วสินะ” หญิงสาวจึงเดินเข้าไปยังครัวเพื่อหาอะไรทานให้อิ่มท้องก่อนที่ลูกน้อยจะตื่นมาป่วนอีกรอบ
“เมย์ อลิซหลับแล้วเหรอจ๊ะ?” พี่สาวถามขึ้น เมื่อเห็นน้องสาวกำลังตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารอยู่ในครัว เธอหันมายิ้มให้พี่สาว
“ค่ะพี่ลิสา มีเวลาหายใจหายคอได้สักพักใหญ่”
“คุณแม่โทรมาถามว่าเมย์จะพาหลานกลับไปหาเมื่อไหร่บ่นว่าคิดถึงหลานหลานไม่อยู่บ้านเงียบเหงามาก”
“ว่าจะกลับอีกสามสี่วันนี้แหละพี่ลิสา”
“พี่กับทุกคนคงคิดถึงหนูอลิซแย่เลย เด็กอะไรก็ไม่รู้น่ารักน่าชังที่สุดเสียดายเนาะพ่อเขาไม่ทันเห็นหน้าลูกเลย” ทำเอาน้องสาวมีสีหน้าที่เศร้าลงอีกครั้ง
“เมย์พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้เมย์เศร้า”
อลิสาลูบแขนน้องสาวเบาๆอย่างเข้าใจ ตั้งแต่วันที่เมรินดาสูญเสียสามีที่เพิ่งแต่งงานกันได้ไม่ถึงอาทิตย์ไปน้องสาวก็ยิ้มน้อยลง จนกระทั่งให้กำเนิดบุตรสาวเมรินดาถึงได้กลับมาร่าเริงมากขึ้นอีกครั้ง
“เมย์ไม่เป็นอะไรค่ะพี่ลิสา เมย์จะเข้มแข็งเพื่อลูก มันคงต้องใช้เวลาอีกสักพักแต่เมย์เชื่อว่าเมย์จะดีขึ้นมากกว่านี้”
เธอสูญเสียผู้ชายที่รักและเข้าใจเธอมากที่สุดไปอย่างไม่มีวันกลับ อชิรวัตติ์เขาเป็นคนที่อยู่เคียงข้างในวันที่เธอทุกข์ใจที่สุดและดีกับเธอมาตั้งแต่รู้จักกันวันแรกจนเริ่มคบเป็นแฟน กระทั่งลงเอยกันด้วยการแต่งงาน แต่สวรรค์ช่างกลั่นแกล้งเธอนักพรากเขาไปจากเธอแบบไม่มีวันหวนกลับ
“แล้วฟ้าใสกับพี่ศรัณย์ไปไหนกันคะ?”
“ไปเดินเล่นกับคุณอเล็กซ์จ๊ะ กำลังพากันทัวร์รีสอร์ท”
“คุณอเล็กซ์นี่เขารู้จักกับพี่ศรัณย์นานแล้วเหรอพี่ลิสา”
“เห็นพี่ศรัณย์บอกว่ารู้จักตั้งแต่สมัยไปเรียนไฮสคูลที่อิตาลีนะ แต่พอพี่ศรัณย์ย้ายกลับมาอยู่เมืองไทย เขาก็ติดต่อกันเหมือนเดิมเพียงแต่ไม่มีเวลาเจอกันมากนัก” เมรินดาถึงกับพยักหน้าเบา ๆ อย่างเข้าใจ
“เห็นเขาว่าโสดนะ เมย์สนใจไหมพี่จะให้พี่ศรัณย์เป็นพ่อสื่อให้” เธอส่ายเบาๆก่อนจะรีบปฏิเสธ
“ใครเขาจะมาชอบแม่หม้ายลูกติดอย่างเมย์กันล่ะพี่ลิสา เขาออกจะหล่อเพอร์เฟกต์ซะขนาดนั้น” ก่อนจะหันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่ออย่างไม่อยากสบตากับพี่สาวนัก
“แต่เขาอาจจะไม่รังเกียจก็ได้นะเมย์ไม่ลองเปิดใจใหม่ดูล่ะ เมย์อาจจะมีความสุขมากกว่าตอนนี้ก็ได้”
“แค่มีอลิซ เมย์ก็มีความสุขมากพอแล้วค่ะพี่ลิสา” หญิงสาวหันมายิ้มให้พี่สาว ก่อนจะเก็บจานอาหารที่พึ่งกินหมดไปล้างทำความสะอาด
“เมย์ไปเดินเล่นก็ได้นะจ๊ะเดี๋ยวอลิซพี่ดูให้เอง เมย์จะได้พักผ่อนสมองด้วย”
พี่สาวเอ่ยขึ้นอย่างเข้าอกเข้าใจว่าการเลี้ยงลูกเองคนเดียวมันเหนื่อยมากแค่ไหน เวลาหายใจได้เต็มปอดก็เห็นจะเป็นตอนลูกนอนหลับเท่านั้นถึงจะเรียกว่าสวรรค์
“ขอบคุณนะคะ ถ้าอย่างนั้นเมย์ขอไปเดินตลาดหน้ารีสอร์ตสักหน่อย จะหาซื้อของไปฝากคุณแม่และเพื่อนๆที่บริษัทด้วย”
เมรินดาบอกออกมาอย่างซาบซึ้งใจ ก่อนจะเดินขึ้นไปหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กลงมา จากนี้อีกสองชั่วโมงคือเวลาทองของเธอ เมรินดาจึงไม่ปฏิเสธถ้าจะมีคนอาสาดูลูกแทน เธอเดินออกจากบ้านผ่านหน้ารีสอร์ตไปอย่างอารมณ์ดี
“เมย์ นั่นเราจะไปไหน?” เสียงของพี่เขยทักทายขึ้น เธอหันไปมองก่อนจะเห็นร่างสูงยาวของแขกผู้มาเยือนยืนอยู่ข้างๆกัน
“ไปเดินตลาดข้างรีสอร์ตค่ะพี่ศรัณย์ พี่จะเอาอะไรหรือเปล่า?” เธอยิ้มพร้อมกับไม่ลืมที่จะถาม
“ไม่ล่ะ แต่พี่ฝากอเล็กซ์ไปเดินด้วยจะได้ไหม พอดีพี่จะพาเจ้าตัวแสบกลับบ้านไปนอน” เธอมองดูหลานสาวที่คอพับคออ่อนบนบ่าของพี่เขยอย่างสงสาร
“ได้สิคะถ้าเขาอยากไป”
“อเล็กซ์นายไปเดินเล่นกับเมรินดาก่อนนะ ข้างนอกรีสอร์ตมีตลาดให้ซื้อของฝากด้วย เผื่อนายสนใจอยากเอาไปฝากคนที่โน่น”
“ฉันเกรงใจเมรินดานะสิ” ดวงตาคมมองหน้าคนตัวเล็ก ที่เธอยิ้มให้เขาน้อยๆตามมารยาท
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าจะไปก็รีบตามมานะคะเดี๋ยวลูกฉันตื่นก่อน” พร้อมกับรีบเดินนำหน้าออกไปอย่างไว
“ฉันไปก่อนนะศรัณย์ ไว้เจอกันนะเพื่อน” ชายหนุ่มจึงก้าวขายาวๆตามเธอไปติดๆ
“ขาก็ไม่ได้ยาว ทำไมเดินเร็วจังนะ” เสียงบ่นเบาๆ เมื่อเดินเข้ามาใกล้กับเธอ
“เมรินดา ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอเธอที่นี่เลย เซอร์ไพรส์มากนะเธอว่าไหม?” เขาเริ่มประโยคสนทนา ทั้งๆที่อีกคนกำลังตั้งหน้าตั้งตาเดินอย่างไม่อยากสนใจเขาเลยสักนิด
“ฉันก็ไม่ได้คิดว่าจะเจอคุณอีก โลกออกจะกว้างแต่ทำไมเราต้องมาเจอกันอีกก็ไม่รู้” เขาจับแขนเธอไว้ก่อนที่เธอจะเซถลาเข้ามาประชิดอกแกร่งของเขาอย่างจัง
“คุณจะทำอะไร?” เธอจ้องมองเขาอย่างใจเต้นระทึก ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงไปใกล้สูดดมกลิ่นหอมจากลำคอเธอเบาๆ
“หึ ยังหอมเหมือนเดิมเลยนะ” ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างรู้สึกดี
“ปล่อยฉันได้แล้ว คุณทำบ้าอะไรเนี่ย” เธอว่า ก่อนจะผลักอกเขาให้ออกห่าง
“ขอโทษ ฉันลืมตัว” พร้อมกับเอามือสองข้างยัดใส่กระเป๋ากางเกงไว้
“เดินต่อเถอะ เดี๋ยวลูกเธอจะตื่นซะก่อน”
รีบเดินนำหน้าเธอไปไม่พูดอะไร เมรินดาถึงกับหายใจอย่างโล่งอกเธอเดินตามเขาไปห่างๆ
จนกระทั่งถึงตลาดที่ตอนนี้กำลังคราคร่ำไปด้วยนักท่องเที่ยว เธอเลือกซื้อของสองสามชิ้น ส่วนเขาคนนั้นก็เดินดูนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย
“คุณอเล็กซ์ฉันซื้อของเสร็จแล้วนะ ถ้าคุณอยากเดินเล่นที่นี่ต่อก็ตามสบาย คุณรู้จักทางกลับรีสอร์ตใช่ไหม?” เมรินดาหันไปถามเมื่ออีกคนกำลังเดินเข้าไปในร้านขายจิวเวลรี่น่ารักๆ
“อืม เธอกลับไปดูลูกเธอเถอะ เดี๋ยวฉันหาทางเดินกลับเองได้” ขาสูงยาวรีบเปิดประตูเข้าไปในร้านอย่างไม่สนใจเธออีก เมรินดาจึงเดินกลับไปอย่างอารมณ์ดี เพราะเธอไม่ชอบอยู่ใกล้เขามากนักหรอกมันชวนอึดอัดชอบกล