บทที่ 2 คุณพ่อแสนหวาน 3

2281 Words

ไม่รู้ทำไมพอคิดมาถึงตรงนี้แล้ว แสนรักก็ต้องหยุดคิดไป เธอไม่กล้าจะเอ่ยคำนั้นออกมา ได้แต่เงียบกระทั่งอีกฝ่ายอุ้มเธอมาถึงยังห้องน้ำ “เอาล่ะ ทีนี้ก็ถอดเสื้อผ้าออกซะ” แสนรักได้สติอีกครั้ง มองหน้าคนพูดทันใด “ทำไมต้องถอดต่อหน้าคุณด้วยคะ” “เอ้า ก็ผมบอกแล้วไงว่าจะอาบน้ำให้ รักจำไม่ได้เหรอ” ตระหนักขึ้นมาได้ในตอนนี้ แต่ไม่นึกว่าสมุทรจะเล่นแง่กับเธออย่างนี้นี่นา “รักอาบเองได้ค่ะ คุณสมุทรไม่ต้องลำบาก” “ถอดเสื้อผ้าออกซะรัก ไม่อย่างนั้นผมถอดให้นะ” ไม่พูดเปล่า มือก็ยื่นมารุ่มร่ามบนกระดุมเสื้อเชิ้ตของ หญิงสาวแล้ว แสนรักเอี้ยวตัวหลบอย่างรวดเร็ว “รักทำเองได้ค่ะ คุณสมุทรออกไปเถอะนะคะ” คำพูดนั้นวิงวอนเสียเหลือเกิน สมุทรเลยดึงมือกลับมา แต่ก็ยังไม่ออกจากห้องน้ำไปไหนให้แสนรักได้มองอย่างมีคำถาม “จนกว่าคุณจะถอดเสื้อผ้าออกหมด ผมถึงจะออกไป ไม่งั้นไม่แน่ใจว่าคุณจะอาบน้ำจริงไหม” แสนรักถึงกับค้อนตาเขียว นี่มันไม่ใช่เรื่องเลยนะ สมุทรคิดอะไรอยู่ ทำไมเธอจะไม่รู้!? แววตาที่มองมายังแสนรักวาววับระยับพราวไปด้วยความเจ้าเล่ห์เลยทีเดียว แสนรักมองแวบเดียวก็รู้ถึงความต้องการของเขา จึงได้แต่ก้มหน้างุดด้วยไม่อยากจะสบตาให้ใจอ่อน ใจอ่อน...หญิงสาวรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เพราะนานแล้วนะที่เธอไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์ทางกายกับเขา พอได้เห็นสายตาอย่างนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงวันเวลาเก่าๆ จนก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นตึกไม่เป็นส่ำ ให้ตาย เธอยังคิดถึงเขาอยู่อีกหรือเนี่ย? แสนรักไม่อยากยอมรับเลย เธออยากจะลืมเขาไปให้หมด แต่แล้วสมุทรก็ทำให้เธอต้องหวนรำลึกถึงความหลังขึ้นมาอีกเมื่อจู่ๆ เขาก็ช้อนปลายคางเธอขึ้นมา “ทำไมรักไม่ยอมสบตาผม” สมุทรถามอย่างมีเลศนัย เขารู้ดีอยู่เต็มอกว่าที่แสนรักหลบสายตาเป็นเพราะไม่อาจทนสายตาของเขาที่มองมาได้ กระนั้นก็ยังถามไปด้วยอยากจะรู้ความในใจของหญิงสาว “ไม่มีอะไรค่ะ” แสนรักก็ไม่อยากจะบอกหรอกว่าเป็นเพราะคิดถึงเขาขึ้นมา ได้แต่เอียงใบหน้าหลบแล้วปฏิเสธ “ผมไม่เชื่อว่าไม่มีอะไร” สมุทรเป็นคนดื้อ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องเอาคำตอบให้จงได้ ถ้าแสนรักดื้อ เขาก็จะดื้อให้ยิ่งกว่า! “รักบอกว่าไม่มีอะไรไงคะ คุณสมุทรจะค้างที่นี่ก็ค้าง แต่ออกไปจากห้องน้ำได้แล้ว รักจะได้อาบน้ำ” แล้วก็เป็นแสนรักที่ต้องยอมอ่อนข้อให้ เธอยินยอมให้คนตรงหน้าได้ค้างคืนในที่ของเธอ แต่ไม่ยอมให้เขาได้แตะต้อง สมุทรก็ไม่แตะต้องเธอหลังจากนั้น ทว่าก็อดถามไม่ได้ “รักคิดถึงผมใช่ไหม” คำถามนั้นเรียกให้แสนรักสบตาคนถามอีกครั้ง แววตาของสมุทรเว้าวอนอยากได้คำตอบยิ่งนัก ทว่าแสนรักกลับ... “รักไม่...” อยากจะปฏิเสธแต่ก็พูดอะไรไม่ออกเมื่อจู่ๆ สมุทรก็ขยับเข้ามาใกล้แล้วกระซิบถามอีกครั้ง “คิดถึงผมใช่ไหมรัก” เธอ...คิดถึงเขาจริงๆ นั่นแหละ คิดถึงมาก คิดถึงเสียจนไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี “รัก...จะได้อาบน้ำไหมคะ” เธอเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่นแล้วกัน ทว่าผิดอย่างมหันต์ที่พูดออกไปอย่างนั้น เพราะนอกจากจะทำให้สมุทรไม่ยอมไปไหนแล้ว เขายังจะกระเถิบเข้ามาใกล้ชิดเธอจนเธอต้องถอยหลังหนีไปจนชนผนังห้องน้ำ “ได้อาบแน่ ผมจะอาบให้” เสียงทุ้มแหบพร่าหลุดออกจากริมฝีปากหยัก และแสนรักก็ยอมรับว่ามันช่างเซ็กซี่เหลือเกิน เธอนึกถึงตอนที่เขากระซิบข้างใบหูตอนร่วมรักขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบสลัดใบหน้าเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป พร้อมกับยกมือขึ้นดันแผงอกแกร่งที่เข้ามาชิดเธอมากขึ้นเอาไว้ “อย่าทำแบบนี้เลยค่ะคุณสมุทร รักไม่ได้เป็นแบบเดิมแล้วนะ” สมุทรไม่ฟัง เขาคว้าข้อมือทั้งสองของหญิงสาวเอาไว้แล้วโน้มใบหน้ากระซิบข้างหู “แล้วรักเป็นแบบไหน” “ก็รัก...” เธอสูดหายใจเข้าเต็มปอด “รักไม่ได้รักสนุกเหมือนก่อนแล้ว รักมีลูกแล้ว ทำแบบนี้มันไม่สมควร” รักสนุกที่เธอว่า เธอหมายถึงตอนที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขานั้นแหละ สมุทรไม่ใช่คนโง่ ทำไมจะไม่เข้าใจที่เธอพูด “มีลูกแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะทำอะไรกันไม่ได้นะ ลูกไม่รู้หรอก ผมจะไม่ส่งเสียงดัง” แล้วก็ทวีความดื้อดึงขึ้นมา จูบแผ่วลงมาบนซีกหน้าคมสวยให้แสนรักให้ผินหน้าหนี “รัก...” “แล้วทำไมรักจะต้องยอมคุณด้วย” เธอยังคงแข็งขืน ไม่ยินยอมแต่โดยดี สมุทรพรูลมหายใจออกมา ต้องให้เขาพูดจริงๆ ใช่ไหม เอ้า! พูดก็พูด! “ก็ผมเป็นผัวรัก แล้วก็เป็นพ่อของหนูหวานด้วย ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ” เท่านั้นแสนรักก็มองใบหน้าหล่อเหลานิ่ง นิ่ง...เสียจนสมุทรไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่ ได้แต่สังเกตเห็นความวูบไหวในดวงตาคู่นั้น ทำให้เขาต้องโน้มหน้าลงไปจูบเบาๆ ลงบนริมฝีปากบาง “ผมรู้ว่ารักเองก็คิดถึงผม” เรื่องนั้น...แสนรักไม่เถียง แต่เธอก็ไม่ได้ตอบรับ ได้แต่ยืนนิ่งให้สมุทรได้แนบชิดมากยิ่งขึ้น “อย่าปฏิเสธผมเลยรัก ให้ผมได้ดูแลเถอะ” ทั้งที่ปากบอกว่าจะดูแล แต่มือกับสาละวนกับการแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของหญิงสาวออก แสนรักเหลือบมองมือข้างนั้นเล็กน้อย กระนั้นก็ไม่ได้ห้ามอะไร ได้แต่ครางแผ่วเมื่อริมฝีปากถูกบดจูบลงมาอย่างหนักหน่วง ทั้งหนักหน่วงและดุดัน คล้ายกับว่าสมุทรจะโถมเอาความคิดถึงใส่ลงในตัวเธอ แสนรักตะแคงใบหน้าเล็กน้อยเพื่อให้เขาได้จูบถนัดขึ้น สมุทรยิ้มน้อยๆ ก่อนชำแรกปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปาก ตักตวงเอาความหวานจากหญิงสาวไปอย่างเต็มตื้น จูบนั้นเนิ่นนานราวกับเวลาหยุดนิ่ง... แสนรักหายใจเข้าเต็มปอดเมื่ออีกฝ่ายถอนริมฝีปาก ก่อนจะต้องสูดหายใจเข้าอีกครั้งเมื่อสัมผัสได้ถึงความอุ่นจากฝ่ามือที่เคล้าคลึงหน้าอกของเธอ “เหมือนจะใหญ่ขึ้นหรือเปล่านะ” สมุทรกระซิบถาม แสนรักไม่ตอบ สองแก้มมีเลือดฝากระบายน้อยๆ ให้สมุทรได้ยิ้มกว้าง “ใหญ่ขึ้นจริงๆ ด้วย ผมชอบนะ” เขากล้าพูดเรื่องหน้าอายแบบนี้ออกมาหน้าตาเฉยได้อย่างไรกันนะ แสนรักอยากถามนัก ทว่าได้แต่เอียงใบหน้าหนีน้อยๆ ด้วยความเขินอายเมื่อมือข้างนั้นของสมุทรเกี่ยวเอาบราเซียของเธอขึ้นเพื่อที่จะชมปทุมคู่งามเต็มสองตา เห็นแล้วก็ร้อนเร่าไปทั่วสรรพางค์กาย ความคิดถึงเรือนร่างนี้หลอมให้ร่างเขาแทบละลายไปตรงหน้า จนสมุทรอดไม่ได้ที่จะจ้องนิ่งแล้วครางเสียงแผ่ว “ผมคิดถึงคุณนะรัก” ราวกับเป็นสิ่งที่แสนรักรอมาแสนนาน ได้ยินแล้วแสนรักก็แทบจะใจอ่อนยวบเป็นขี้ผึ้งต้องไฟ ทำไมเธอถึงได้หวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้ขนาดนี้? ไม่อ่อนไหวธรรมดา เธอยังยินยอมให้เขาได้เลียลิ้มความหวานจากร่างกายเธออีกด้วย สมุทรประคองหน้าอกข้างหนึ่งขึ้นมา ก้มใบหน้าโลมเลีย ยอดถันจนลุกชูชัน แล้วดูดดุนขบเม้มราวกับว่าโหยหาความหวานนี้มาตลอด แสนรักครางฮืออย่างสุดจะกลั้น เธอยกมือขึ้นปิดปากเอาไว้ ไม่ได้ผลักไสสมุทรออกอย่างที่ควรจะเป็น สิ่งที่เธอกลัวคือกลัวจะส่งเสียงน่าอายออกไปให้เขาได้ใจมากกว่า แต่ไม่ทันแล้ว แม้จะปิดปากเก็บกักเสียงเพียงใด เธอก็ทำให้สมุทรได้ใจอยู่ดี เขาทั้งโลมไล้ ทั้งดูดกลืนยอดถันทั้งสองข้างสลับไปมาอย่างตะกรุมตะกราม มือก็ฟอนเฟ้นคลึงเคล้นก้อนเนื้อยั่วเย้าไปด้วย เขามีอารมณ์ทางเพศอย่างรุนแรงขึ้นมาเสียแล้ว แต่ไม่ได้มีอารมณ์เพราะว่าเรือนร่างของแสนรักอวบอัดน่าฟัดหรอกนะ แต่เป็นเพราะ... “ให้ตาย ผมคิดถึงคุณมากจริงๆ นะรัก” ...เพราะเรื่องนี้ต่างหาก สมุทรรู้ตัวดีว่าเขาต้องการอีกฝ่ายมาตลอดเพียงใด มีแต่ แสนรักนั่นล่ะที่ไม่รู้ใจเขาเลย ไม่รู้ใจสมุทรไม่พอ ยังไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเองด้วย ทว่าในตอนนี้จะฝืนทนทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับใจตัวเองก็ไม่ได้แล้ว เพราะสมุทรทั้งรุกทั้งเร้า ลูบไล้เธอไปทั่วร่างจนไฟสวาทในกายสาวถูกจุดให้โชติช่วงขึ้นมา แสนรักเองก็กำลังคิดถึงสัมผัสจากชายตรงหน้าเช่นกัน ยิ่งเขาลดมือลงต่ำ สอดเข้าไปใต้กระโปรงสอบ ล้วงลึกเข้าไปในแพนตี้ตัวน้อย จุ่มจ้วงความหวานฉ่ำให้ทวีมากขึ้นไปอีก แสนรักก็หลุดส่งเสียงคร่ำครวญออกมาทันใด “คะ...คุณสมุทร...อือ...” เสียงหวานนี้ไม่ได้ยินนานแล้ว เมื่อได้ยินอีกครั้ง ก็อยากได้ยินตลอดไป ทำให้สมุทรกระตุ้นเร้าด้วยการขยับมือลูบไล้ดอกไม้งามที่ฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำหวานมากขึ้น “คุณสมุทร...ยะ...อย่า...อา...” “ไม่อยากให้ผมทำแน่เหรอ” สมุทรถามเย้า น้ำเสียงนั้นเป็นเชื้อเพลิงชั้นดีให้แสนรักได้ปล่อยกายปล่อยใจไปตามการล่วงล้ำของเขา สองขากางออกโดยอัตโนมัติ เปิดทางให้ปลายนิ้วร้ายได้สอดใส่เข้ามาข้างใน แล้วกระโจนล้วงลึกจนเกิดเสียงเฉอะแฉะไปทั่ว แสนรักกัดริมฝีปาก หมายจะข่มเสียงให้เงียบ กระนั้นก็ยังมีเล็ดลอดออกมาให้สมุทรได้ยิน และเขาก็ทำให้เธอต้องส่งเสียงมากขึ้นไปอีกด้วยการขบเม้มที่ปลายติ่งหูสลับกับดูดดุนหน้าอกไปเรื่อยๆ “ระ...รักจะไม่ไหว...อื้อ” ดุจต้องมนตร์สะกด แสนรักไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างเห็นได้ชัด และไม่นาน เธอก็กระตุกอย่างรุนแรงเมื่อถูกสมุทรส่งตัวไปแตะขอบสวรรค์ ร่างบางถลาเข้าฟุบกับแผงอกแกร่ง สมุทรรับเอาไว้ด้วยสุดจะเสน่หา ก่อนพรมจูบไปทั่วดวงหน้ามน “ให้ผมได้คิดถึงคุณมากกว่านี้นะ” เป็นการขออนุญาตที่ต่อให้แสนรักไม่อนุญาต เขาก็จะทำ แสนรักจึงไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไร ทำเพียงช้อนตามองคนตรงหน้าเท่านั้น ขณะที่สมุทรเตรียมจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองทำตามใจปรารถนา ทว่า...ไม่ทันที่เขาจะได้ทำแม้แต่การปลดเข็มขัดกางเกง เสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งก็ดังมาให้ได้ยิน “แง้!” เป็นเสียงของแสนหวาน ซึ่งเป็นเสียงที่ทรงพลังอำนาจเป็นอย่างมาก เพราะพอทั้งคู่ได้ยิน ต่างก็พากันผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว แสนรักทำหน้าไม่ถูก ได้แต่มองสมุทรที่ได้สติก่อนจัดเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่ให้ “ไปดูหนูหวานก่อน สงสัยจะร้องเพราะตื่นมาแล้วไม่เห็นใคร” เขาว่าเร็วๆ แสนรักพยักหน้ารับเร็วๆ เช่นกัน สติสัมปชัญญะกลับคืนมาแล้ว ก่อนที่เธอจะรีบออกจากห้องน้ำ เดินไปหาแสนหวานซึ่งลุกขึ้นนั่งร้องไห้งอแงอยู่ พลันอุ้มลูกขึ้นมากอดโอ๋จนกระทั่งเงียบไป โดยมีสมุทรเดินมายืนพิงประตูมองพร้อมกอดอกอมยิ้ม จากนั้นก็เป็นเธอที่ไม่กล้าสบตาเขา... จะไปกล้าสบตาได้อย่างไรล่ะ เมื่อกี้นี้เธอทำบ้าอะไรมา เธอรู้ตัวนะ ถึงจะเพิ่งมารู้ตัวตอนนี้ก็ตามทีเถอะ “ส่งหนูหวานมาให้ผมไหม รักจะได้ไปอาบน้ำจริงๆ สักที” แล้วเขาก็เรียกสายตาของเธอไปอีกครั้ง แสนรักพรูลมหายใจออกมา ยอมส่งแสนหวานที่เงียบไปแล้วให้สมุทรอุ้มแต่โดยดี ขณะที่แสนหวานเองก็โผเข้ากอดลำคอแกร่งของชายหนุ่มด้วย “เรียบร้อย เอาล่ะคุณแม่ ไปอาบน้ำได้” สมุทรว่ามาอีกครั้ง พร้อมกับโยกตัวไปมา หยอกล้อกับแสนหวานที่ตาแป๋วแล้วในตอนนี้ “อยู่เล่นกับพ่อขาก่อนนะคะ ให้คุณแม่ไปอาบน้ำก่อนเนอะ” เห็นที...แสนรักคงต้องไปอาบน้ำจริงๆ แล้วล่ะ “งั้นรักขอตัวนะคะ” แสนรักว่า ก่อนพาตัวเองกลับเข้ามาในห้องน้ำ แล้วยกมือขึ้นปิดหน้าด้วยความสับสนเหลือกำลัง ภาพของสมุทรที่ทำให้เธอสุขสมเมื่อครู่ไหลเวียนเข้ามาในหัวไม่หยุดเลย จนเธอร้อนวูบไปทั่วร่างทั้งๆ ที่ไม่มีใครมากระตุ้นเร้าอารมณ์ใดๆ อีกครั้ง ให้ตายเถอะ เมื่อกี้เธอทำอะไรลงไปนะ เป็นเรื่องบ้าบอคอแตกมากที่สุดเลย!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more