รักร้ายของนายตะวัน

ตอนที่ 2 ทำงานเสริม

"พี่ร้าย พี่ร้ายได้ยินป่าว ตื่นยั้งอ่ะ"

ประตูห้องผมถูกเปิดออกด้วยฝีมือยายน้องสาวตัวแสบของผมนั่นแหละ แล้วคือปกติผมเป็นคนไม่ชอบล็อคห้องอยู่แล้ว ผมว่ามันดูอึดอัดยังไงไม่รู้แบบนี้แหละดีครับใครจะเข้าจะออกก็ได้ เพราะบ้านผมอยู่กันแค่ 3 คนเท่านั้นไม่มีคนอื่นเพราะแม่ผมเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ท่านเลี้ยงผมกับน้องมาแค่ 2 คน แม่บอกผมว่าพ่อตายไปแล้ว ชีวิตผมจึงมีแค่แม่กับน้องเท่านั้น

"อืม…. ยังเลย มีไรปะเนี้ย เมื่อคืนพี่กลับดึกง่วงมาก"

ผมตอบไอ้ตัวแสบด้วยน้ำเสียงที่งัวเงียขั้นสุด

"เอ้า...แล้วพี่ร้ายไม่ไปไหนเหรอ"

"ไปดิ แต่วันนี้พี่มีเรียนบ่าย ทำไมอ่ะ มีไรป่าว"

"มีซิ ก็วันนี้เพื่อนเอย อยากเรียนพิเศษอ่ะ พวกมันเลยมาขอให้พี่ร้ายสอนให้"

"นึกว่าเรื่องอะไร ไม่เอาหรอก พี่ต้องทำงาน"

"แต่พวกมันบอก ถ้าพี่ร้ายสอนพวกมัน3ชั่วโมงมันจะจ่ายให้คนละ 200 เลยนะ "

แค่ได้ยิน 3 ชั่วโมง 200 นี่ตาตื่นเลยผม รายได้โคตรดีเลยนะ แบบนี้ใครจะพลาดได้ละครับ

" แล้วมากันกี่คน"

" แหมพอได้ยินเรื่องเงินเข้าหน่อย ตาโตเลยนะพี่ร้าย เห็นแก่เงินชะมัด”

“แล้วบนโลกเนี้ยมีอะไรไม่ใช้เงินบ้าง ไหนบอกมาดิ”

ไอ้แสบเงียบไปเลยครับแถมยังทำหน้ามุ่ยอีกด้วย ทำหน้าแบบนี้โกรธผมแน่นอนครับ

“งอนอีก งอน เอาไงตกลงจะให้พี่สอนมั้ย”

“สอนซิ พวกมันมากัน 5 คนนะ"

"ได้ตกลง แต่ต้องไปที่ร้านพี่นะเพราะพี่หยุดงานไม่ได้ พี่จะสอนไปทำงานไปด้วยเลยละกัน"

" โอเคค่ะ ว่าแต่วันนี้พี่ร้าย ใส่กางเกงนอนปะเนี้ย"

ไอ้แสบชะโงกหน้ามามองผมด้วยสีหน้าที่อยากรู้อยากเห็นสุดๆ แหมเดี๋ยวนี้ทะลึ่งใหญ่ละ

"อะไร แล้วถามทำไมเนี้ย"

"ป่าว ก็พระเอกนิยายของเอย ชอบถอดกางเกงนอนอ่ะ เอยเลยอยากจะถามพี่ร้ายว่าความรู้สึกเวลาไม่ใส่กางเกงนอนมันเป็นยังไง"

โป๊กกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ผมเขกหัวยายน้องตัวแสบไป 1 ทีโทษฐานลามกจกเปรตใส่พี่ชายสุดหล่อของตัวเอง

" หยุดเพ้อเจ้อได้ละ แล้วไอ้นิยายวายอะไรเนี้ย หยุดเขียนเลยนะ คนบ้าอะไรเป็นผู้ชายดีๆไม่ชอบ ดันไปเอาผู้ชายด้วยกัน "

" โห พี่ร้าย เขาเรียก ว่านิยาย yaoi หรือเรียกอีกอย่างว่านิยายวาย คนเขาอ่านกันเยอะแยะ แล้วสาววายก็มีเยอะแยะด้วย"

" แต่ไม่ใช่พี่เราจบนะ ไปๆ ออกไปได้แล้วพี่จะนอน"

" เดี๋ยวดิพี่ร้าย แล้วตกลงจะให้เอยไปหาที่ร้านกี่โมง"

" ทุ่มนึง 4 ทุ่มเสร็จ ปิดร้านพอดี"

" เอ้า งั้นปิดร้าน 4 ทุ่ม ไหงพี่ร้ายถึงกลับดึกทุกคืนเลยอ่ะเดี๋ยวเนี้ย"

."พี่ไปรับจ๊อบ เป็นเด็กเสิร์ฟร้านเหล้าต่ออะดิ เลิก ตี 2 แล้วจะถามอะไรนักหนาเนี้ยไปเรียนได้แล้ว"

"ถามนิดหน่อยทำมาเป็นอารมณ์ขึ้น ไปเรียนแล้วก็ได้"

แล้วเสียงประตูห้องผมก็ถูกปิด ส่วนผมก็นอนต่อซิครับรออะไร โคตรง่วงอ่ะ และที่ผมต้องทำงานหนักขนาดนี้ก็เป็นเพราะยายตัวแสบนั่นแหละครับ ไหนจะค่าเทอม ค่ากินรายวัน ค่าเรียนพิเศษ รวมไปถึงค่ารถตู้ที่คอยรับส่งอีก ทุกอย่างต้องใช้เงินทั้งนั้น แต่ผมก็ยอมนะ มีน้องกับเขาแค่คนเดียวผมก็อยากให้เรียนดีๆจบมาจะได้สบายไม่ต้องมาลำบากเหมือนผมนี่ไง

หลังจากที่หลับจนเบาเหนื่อยผมก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อไป มหาลัย วันนี้ผมมีเรียนบ่ายครับ เลยไม่ต้องรีบมาก และพอลงมาด้านล่างแม่ก็จัดอาหารไว้รอผมเรียบร้อยแล้ว เรียกว่าเป็นแม่ดีเด่นเลยก็ได้ครับ

"หอมจังเลยแม่"

ผมเข้าไปกอดแม่ทันที นี่เป็นอีกวิธีครับที่มันจะทำให้ผมหายเหนื่อยหลังจากทำงานหลังขดหลังแข็งเพื่อเงินเดือนไม่กี่บาท

"หิวก็มากินซิ มา แม่ตักข้าวให้"

แม่จับผมไปนั่งก่อนจะตักข้าวใส่จานแล้วยื่นมาตรงหน้า ถามว่าผมรอช้ามั้ย ตอบเลยว่าไม่ครับ ผมรีบตัก ผัดตับใส่ดอกหอมลงจานก่อนเลยอย่างแรก เพราะนี่คือของโปรดของผม มันอร่อยจนผมแทบจะเลียจานเลยก็ว่าได้นะ

"เมื่อคืนกลับดึกอีกแล้วนะร้าย เดี๋ยวนี้แม่เห็นกลับบ้านเกือบเช้าทุกวันเลย ร้ายไปทำงานอะไรเพิ่มเหรอลูก"

" เด็กเสิร์ฟร้านเหล้าอะแม่ เป็นงานเสริมไม่มีอะไรหรอก ร้ายทำงานสุจริตน่า"

"แม่รู้ว่าร้ายไม่ทำอะไรไม่ดี แต่ทำไมต้องทำงานเสริมละลูก เงินไม่พอเหรอ"

"ไอ้พอนะมันพอนะแม่ แต่เห็นไอ้แสบมันต้องใช้กีตาร์อ่ะดิ แล้วมันก็ไม่บอกผมนะ มันโทรไปยืมเพื่อนมันโน่นพอดีผมแอบได้ยิน"

"เรื่องน้องอีกแล้ว แต่ร้ายจะเหนื่อยนะลูก"

"ไม่เหนื่อยหรอกครับ ผมทำได้ เพื่อให้แม่กับไอ้แสบสบายผมไม่เหนื่อยเลย เออเกือบลืมเลย นี่เงินครับ เอาไว้ใช้จ่ายในบ้านนะ จ่ายค่ารถตู้ไอ้แสบมันด้วย"

ผมยื่นเงินให้แม่ หมื่นสอง ส่วนตัวผมเอาไว้ใช้แค่พันเดียวก็พอ บอกแล้วไงครับชีวิตผม ผมให้แม่กับน้องหมดเลย

" ให้แม่เยอะขนาดนี้ แล้วร้ายพอใช้เหรอ ลูก"

" พอดิแม่ ผมไม่ได้ใช้อะไรมาก ผมอิ่มละ ผมไปเรียนก่อนนะแม่"

ผมตรงไปหอมแก้มแม่ก่อนจะรีบออกไปเรียนทันที ผมใช้เวฟคันเก่าที่เป็นสมบัติประจำบ้านขี่ไป ม. ก่อนจะมาเข้าเรียนอย่างเวลาที่เฉียดฉิว

"เมื่อคืนไปแรดไหนมาอีกละทำไมถึงมาสายได้เนี้ยร้าย"

มิ้น เพื่อนผู้หญิงเพียง 1 เดียวของกลุ่มผมร้องถาม มิ้นดีกับผมมากนะ จะคอยถามสารทุกข์สุขดิบกับผมตลอด ก็เพื่อนไงครับย่อมห่วงเพื่อนเป็นธรรมดา

“ช่วงนี้ เราไปเป็นเด็กเสิร์ฟร้านเอทูโอมาอ่ะ"

" ทำไมอ่ะ เงินขาดมือเหรอ"

"เออ นิดหน่อย”

"ยืมเราก่อนมั้ย"

"ไม่ต้องหรอก เรายังพอมี"

"มัวแต่พูดกันอยู่นั่นแหละ ไม่เคยเจอกันรึไงมาคุยเรื่องที่มันสำคัญดีกว่าอย่างเช่นมึงเลือกที่ฝึกงานได้ยั้งไอ้ร้าย"

ไอ้เอ มันร้องถามผม ไอ้นี่ก็เพื่อนสนิทครับรักกันมากเพราะคบกันมาตั้งแต่มัธยมเลย

"ยังวะ เพราะถ้ากูไปฝึกงานกูก็ต้องหางานที่เลิก 5 โมง เพราะกูต้องไปทำงานต่อ"

"งั้นยากเลยมึง เพราะแต่ละที่ เลิก ทุ่มนึงทั้งนั้น"

" งั้นเดี๋ยวเรากับ ไอ้เอจะช่วยกันหาแล้วกันแต่คงยากหน่อย"

"เออ ขอบใจนะมิ้น งั้นเราไปทำงานก่อนละกัน "