“แล้วตกลงตะวันจะตอบเมฆได้ยั้งว่าซื้อไปทำอะไร”
“ซื้อไปให้เพื่อน”
“เพื่อนเหรอ นี่ตะวันหาเพื่อนได้แล้วเหรอ ไม่น่าเชื่อ ว่าแต่เพื่อนแบบไหนอ่ะถึงทุ่มทุนสร้างขนาดนี้”
“ไปเลยไปเมฆ เราไม่มีเวลามาพูดด้วยนะ”
“แค่นี้ก็มีอารมณ์โมโหด้วย ไอ้ที่เจอเนี้ยมันบังเอิญ แต่จริงๆนะ มีของจะให้ต่างหาก”
เหนือเมฆยื่นการ์ดมาให้ผม 1 ใบ ผมไม่รู้นะว่าข้างในมันเป็นอะไร และผมก็ไม่อยากรู้ด้วยผมจึงรับมาถือไว้เพื่อไม่ให้เมฆมันเอามาให้เก้อๆ
“เปิดอ่านดิ”
“ไม่เอาอะขี้เกียจ เอาไว้ถึงห้องแล้วค่อยอ่านแล้วกัน”
“งั้นก็ตามใจ ว่าแต่ห้องของตะวันอยู่ไหนอ่ะ บอกเมฆหน่อยเผื่อเมฆจะไปเที่ยวหา”
“ไม่ต้องรู้หรอก ไปแล้ว”
ผมเดินออกมาจากตรงนั้นทันที เพราะขี้เกียจคุยนาน เพราะปกติเวลาว่าง เมฆมันก็วีดีโอคอลมากวนบาทาผมตลอดอยู่แล้ว
“เฮ้ยตะวัน แม่ฝากบอกว่าคิดถึงอยากให้กลับบ้านด้วย” ผมยกมือทั้งๆที่ไม่ได้หันไปมองเหนือเมฆเลยซักนิด
ผมรู้นะว่าย
