ตอนที่ 10 สอนกูล้างจาน
1834 Words
“ร้าย ถ้ากินข้าวเสร็จไปห้างให้แม่ทีนะลูก”แม่พูดไปยิ้มไป ดูอารมณ์ดีจริงนะ ไม่ได้ดูหน้าลูกชายอย่างผมเลยว่าหน้างอหนักแค่ไหน
“ไปทำไม แม่จะเอาอะไรเหรอ”
“ไปซื้อของมาใส่ตู้ไว้ ถ้าซื้อตลาดมันแพง ที่ห้างจะถูกกว่า เดี๋ยวแม่จดไปให้ว่าจะเอาอะไรบ้าง”
“อืม..ครับ”
“งั้นกินกันไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่ไปจดของก่อน”
ไอ้ตะวันมันพยักหน้าหงึกๆเลย ส่วนแม่ก็เดินหายเข้าไปในครัว
“ไอ้ร้ายมึงกินไข่มั้ย”
ไอ้ตะวันถามผมพร้อมกับตักไข่ขึ้นมา ผมรีบเอาจานหนีทันทีเลย ไม่ใช่ไม่กินนะ แต่ผมไม่ชอบที่มันมาเทคแคร์ดูแลผมอย่างกับผมเป็นแฟนมันแบบนี้
“ไม่ต้องเลย กูตักเองได้”
“ก็มึงตักไม่ถึงมั้ยวะ”
“กูตักถึง แต่กูยังไม่ตัก”
“แล้วทำไม กูตักให้มันไม่ดีตรงไหน”
“เดี๋ยวติดโควิดโว้ย”
“มึงกลัวติดโควิด หรือมึงเขินกูกันแน่”
ไอ้ตะวันมันตักข้าวขึ้นมากินก่อนจะยิ้มให้ผมแบบผู้ร้ายจอมเจ้าเล่ห์ ไอ้เวรเอ้ย รู้ทันกูไปอีก ผมไม่ปฏิเสธนะว่าผมเขินมันจริงๆที่โดนมันเทคแคร์แบบนี้ ซึ่งผมก็ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเลย ขนาดพวกมิ้น ไอ้ดราฟ ไอ้เอ ทำกับผมเหมือนที่ไอ้ตะวันมันทำ ผมยังไม่รู้สึกอะไรเลย แต่พอมาเป็นไอ้ตะวัน ใจผมกลับเต้นแรงซะงั้น อะไรเนี้ย
“กูเนี้ยนะเขินมึง มึงนี่หลงตัวเองสัสๆเลยนะไอ้ตะวัน กูกลัวติดโควิดจริงๆ เว้ย”
“อ๋อเหรอ”
ผมนี่เริ่มเกลียดมันมากกว่าเดิมแล้วนะตอนนี้ อะไรจะกวนตีนได้ตลอดเวลาขนาดนี้วะ
“เสร็จๆแล้ว อะ แม่จดให้หมดเลย”
แม่เดินกลับมาแล้วส่งกระดาษที่จดให้ผม แล้วคือมันยาวเป็นหางว่าวเลยนะคือผมมีมอไซค์ไง มันจะขนกลับยังไงหมด แถมมอไซค์ก็แก่จนจะไปไม่ไหวอยู่แล้ว
“แม่ผมต้องไปออกรถกระบะมั้ยเนี้ย ทำไมมันเยอะเงี้ย”
“อ้าวก็ไปทั้งทีก็ซื้อมาให้ครบเลยไง”
“แต่มันเอามาไม่หมดไงแม่”
ผมนี่ถึงกับวางกระดาษเลย แม่ผมนี่จริงๆเลยนะ ผมรู้หรอก ว่าที่แม่ให้ซื้อเยอะก็เพราะซื้อมาทำเผื่อไอ้ตะวันมันด้วย อะไรจะรักกันขนาดนั้นไม่ได้ห่วงผมเล้ย
“ไม่เป็นไรครับคุณป้า เดี๋ยวผมไปกับไอ้ร้ายมันเอง”
“จริงเหรอลูกตะวัน ดีเลย ขอบใจนะ”
“เดี๋ยวๆ ใครบอกว่าผมจะไปกับมัน ไม่ต้องเลยไอ้ตะวัน กูไม่ไปกับมึงหรอก”
“รักร้าย แม่นี่นับ 1-10 แล้วนะ ทำไมต้องขัดใจแม่ขนาดนี้ด้วย”
แม่เริ่มโมโหละ ผมเลยจำเป็นต้องเงียบ เพราะไม่งั้นนะระเบิดลงจะอยู่กันไม่ได้ และนี่ก็เป็นเพราะไอ้ตะวันคนเดียวเลย ให้ตายดิ
แล้วหลังจากที่กินข้าวกันเสร็จผมก็ยกจานไปเพื่อที่จะล้าง นี่ก็เป็นอีกหน้าที่ของผม เวลาวันหยุดคือล้างจาน ส่วนไอ้แสบจะซักผ้าครับ เราเป่ายิ้งฉุบแบ่งงานกันแล้ว
“มีอะไรให้กูช่วยมั้ย” ผมได้ยินแต่เสียงไอ้ตะวันนะ แต่ผมไม่ได้หันไปมองมัน เพราะมัวแต่ตั้งใจอยู่กับจานที่ล้างเนี้ย
“ไม่ต้องอ่ะ กูทำเองได้”
“มึงนี่เก่งเนอะ ทำได้ทุกอย่างเลย”
“หมายความว่าไง มึงทำไม่เป็นเหรอ แค่ล้างจานเนี้ยนะ”
“อืม กูไม่เคยล้าง”
“ทำเป็นลูกคุณหนูเลยนะมึง มันจะไปยากตรงไหนวะก็แค่เอาสก็อตไบร์ทมาใส่น้ำยาล้างจานแล้วก็ขัดๆถูๆ ไม่เห็นจะยากเลย”
ผมทำให้ไอ้ตะวันมันดู เพราะผมคิดว่าเรื่องแค่นี้มันไม่ยาก ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายก็ควรทำเป็นเหมือนกันหมดแหละ
“มันก็เหมือนจะดูง่ายนะ งั้นมึงลองสอนกูอีกทีดิเมื่อกี้กูมองไม่ทัน”
ผมนี่สะดุ้งแบบสุดตัวเลย เมื่อไอ้ตะวันมันเข้ามาประชิดตัวผมจากด้านหลังเรียกว่าตัวติดกันเลยนะ แล้วมันก็เอื้อมมือมันทั้ง2 ข้างมาโอบผมเอาไว้และทำท่าทางจะล้างจาน เฮ้ย มันไม่ใช่แบบนี้ มันไม่ใช่แล้ว
“ไอ้ตะวัน มึงทำเชี้ยอะไรเนี้ย ออกไป”
“ก็กูจะให้มึงสอนกูล้างจานไง”
“มันสอนกันแบบนี้ที่ไหนเล่า”
“แต่กูว่าสอนแบบนี้มันดีกว่าไง”
“ไม่ดีโว้ย มึงรีบออกไปเลยนะ”
ผมพยายามใช้ศอกกระทุ้งท้องมัน แต่ดูเหมือนมันจะชอบความเจ็บปวดนะ แถมมันยังเอาตัวมาชิดผมมากกว่าเดิมไปอีก
แบบนี้สิงกูเลยมั้ยไอ้สัส
“ไอ้ตะวันออกไปดิวะ”
“ตัวมึงนี่หอมชิบหายเลยเนอะ หอมตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
ไอ้ตะวันมันกระซิบที่ข้างหูผมก่อนที่จะรูดริมฝีปากตั้งแต่ต้นคอผมลงมาเลย โอ้ยยยยขนผมลุกอีกแล้ว
“พี่ร้าย พี่ร้ายอยู่ไหนอ่ะ พี่ร้าย”
เสียงไอ้แสบดังขึ้นผมจึงรีบกลับตัวหันมาทางไอ้ตะวันก่อนจะผลักจนมันกระเด็นไปเลย แต่สีหน้ามันกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยครับ เพราะมันยิ้มอย่างพอใจ แนะ!!!!มีเลียริมฝีปากไปอีกไอ้ปอบ ผมว่ามันโรคจิตชัวร์มันชอบความเจ็บปวด ไอ้นี่มันต้องเป็นบ้า เชื่อผมดิ
“อ้าว อยู่ในครัวกันนี่เอง ทำอะไรกันอ่ะ แล้วพี่ร้ายเป็นไรทำไมหน้าแดงอ่ะ หูก็แดง ไหนเอยดูดิไม่สบายรึเปล่า”
ไอ้แสบเข้ามาจับหน้าผากผมใหญ่เลย ส่วนไอ้ตัวต้นเหตุนี่ยิ้มตลอดเวลาเลย กูอยากฆ่ามึงจริงๆเลยนะไอ้ตะวัน
“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“ก็ไม่ได้เป็นอะไรไง พี่แค่ร้อน”
“ไม่เห็นจะร้อนเลย”
ไอ้แสบบ่นพึมพำเบาๆก่อนจะหันมองผมทีหันไปมองไอ้ตะวันที ผมนี่เกร็งจนเหงื่อตกเลย ก็เพราะไอ้แสบมันเป็นสายวายไงครับ มันชอบจับผิดอะไรแบบนี้อยู่แล้ว และดูเหมือนไอ้แสบจะจิ้นผมกับไอ้ตะวันซะด้วย
“ไม่มีอะไรกันจริงอ่ะ หรือว่ามีแต่ไม่บอกเอย”
“ก็บอกว่าไม่มีไงเล่า แล้วนี่เรียกพี่ทำไมมีอะไรรึเปล่า”
“มี ตอนแรกเอยก็จะมาถามเรื่องนิยายนี่แหละ แต่ตอนนี้ไม่ต้องละ เอยได้โมเม้นเรียบร้อยแล้ว”
“โมเม้นอะไรของเราอีก”
“ก็โมเม้นของเพื่อนที่มาอยู่ห้องเดียวกัน ใกล้ชิดกัน จนเผลอใจรักกัน แล้วสุดท้ายพวกเขาก็.....”
ไอ้แสบหยุดพูดครับก่อนจะยิ้มแบบมีเลศนัย เล่นเอาผมอยู่ไม่สุขเลยทีนี้
“แล้วก็อะไร พูดให้มันดีๆนะไอ้แสบ”
“แล้วก็ได้กันค่ะ” พูดเสร็จไอ้แสบก็วิ่งออกจากครัวไปเลย ส่วนผมนี่ช็อคไปเลยครับ ได้กันคืออะไรหมายถึงมีอะไรกันเหมือนที่ผู้ชายกับผู้หญิงเขาทำกันนะเหรอ แทบวูบเลยผม โอ้ยยยใครก็ได้พยุงที
“น้องมึงนี่พูดดีวะ”
“พูดดีกะผีมึงซิ มึงไปเลยไป ออกไปเดี๋ยวนี้เลย ถ้าจะมากวนประสาทกูนะ”
“ใครบอกว่ามากวน กูบอกว่าจะมาช่วยนะ”
“มึงดูปากกูนะ ว่าไม่ต้อง เสือก”
ผมหันกลับมาล้างจานต่อทั้งๆที่ใจเต้นโคตรๆ ส่วนไอ้ตะวันมันก็ยืนมองผมล้างจานแถมยังร้องเพลงขึ้นมาอีก นี่มันในครัวนะไอ้สลัดไม่ใช่เวที ร้องหาสวรรค์วิมานอะไรเนี้ย
หลังจากที่ล้างจานเสร็จผมก็ออกมาด้านนอกเพื่อที่จะเตรียมตัวไปห้างแต่ไอ้ตะวันมันมาขวางไว้ครับ แถมยังยื่นหมวกให้ผมใส่อีกต่างหาก
“เอารถกูไป”
“ไม่เอากูจะเอารถกูไป”
“มึงอย่าดื้อได้ปะ เอารถกูไปไวกว่าเยอะ”
“กูบอกไม่เอาไงเล่า”
“ตกลงมึงจะดื้อจริงๆว่างั้น งั้นได้ กูจะอุ้มมึงขึ้นรถ มึงจะได้หยุดดื้อซะที”
ผมนี่ถอยกรูดไปร้อยเมตรเลยครับ ผมว่าไอ้ตะวันมันแกล้งผมหนักไปแล้วนะ นี่ถึงกับจะอุ้มเลยเหรอมึงบ้าปะเนี้ยไอ้ตะวัน
“ไอ้ตะวัน มึงอย่ามากวนตีนกูนะ กูเป็นผู้ชายมึงจะมาอุ้มกูได้ยังไง”
“แล้วทำไมกูจะอุ้มมึงไม่ได้ละในเมื่อมึงดื้อขนาดเนี้ย”
“กูบอกว่ากูไม่ได้ดื้อไง มึงหูแตกเหรอ”
“งั้นมึงก็ใส่หมวก แล้วขึ้นรถกูซะ มึงกับกูจะได้ไปกันซะที”
ผมนี่โมโหจนตัวสั่นเลย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แล้วรู้มั้ยครับว่าผมกับมันนะ ตัวเท่ากันเลย ผมออกจะสูงกว่าซะอีก แต่ดูเหมือนผมจะเสียเปรียบไอ้ตะวันมันทุกเรื่องเลยนะ มันดูเป็นผู้ชายมากๆ ส่วนผมนี่เขินจนหน้าแดงอย่างกับผู้หญิงไปเลย
แล้วพอผมสวมหมวกตามที่มันบอกไอ้ตะวันมันก็เอามอเตอร์ไซค์ออก แล้วมอไซค์มันเป็นบิ๊กไบค์ไง สูงชิบหาย แล้วไม่ใช่สูงธรรมดาด้วยนะมันทั้งสูงทั้งลื่นเลย ผมนี่ไหลลงไปเบียดมันทันทีที่มันออกตัวเลย
“โอ้ยยยยไอ้ตะวัน รถมึงนี่ลื่นชิบหาย”
“ก็ดีไง มึงจะได้อยู่ใกล้ๆกู”
ไอ้ตะวันมันหันมาพูดกับผม ผมแม่งเกลียดมันหนักกว่าเดิมไปอีก ผมเลยพยายามดันหลังมันเพื่อดันตัวผมให้ออกไปทางด้านหลัง แต่พอมันขับไปซักพักผมก็ไหลกลับไปติดมันเหมือนเดิม เออ ปล่อยแม่ง อยากติดก็ติดไปเลย กูไม่พยายามละ แล้วในระหว่างที่ผมกำลังหันซ้ายหันขวาเพราะความลื่นของเบาะ ไอ้ตะวันมันก็เอามือผมไปกอดที่เอวมัน ผมพยายามดึงออกนะ แต่แรงแม่งเยอะ แล้วไหนมันที่ขับรถไวอย่างกับเหาะไปอีก ผมเลยจำใจต้องกอดมันไว้แบบนั้น และนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่ผมกอดผู้ชาย กูเกลียดมึงไอ้ตะวัน ไอ้เวร
แล้วไม่นานผมก็มาถึงห้าง ผมรีบลงจากรถทันที แล้วคือมันลงลำบากมากนะ เพราะว่ารถมันสูง ผมให้สัญญาเลยครับ ไม่ว่าผมจะมีตังแค่ไหน ไอ้รถแบบนี้ไม่มีทางได้กินตังผมแน่ๆ ไม่ซื้อเด็ดขาดเสียดายเงิน
- Writer
