ตอนที่ 9 จะจ้องกูอีกนานมั้ย
1911 Words
ใครก็ได้ลากเอาผมไปเผาที มันใช่มั้ยละเนี้ยแบบเนี้ยทำไมต้องเป็นไอ้ตะวันด้วย ผมยิ่งกลัวๆมันอยู่นะ แต่แม่ผมกลับพาไอ้ตัวน่ากลัวมาวางอยู่ใกล้ผม แม่นะแม่
ผมไม่ให้อยู่อ่ะ แม่ไล่มันออกไปเลยนะ”
ไล่ได้ยังไง ร้าย แม่เป็นผู้ใหญ่แล้วนะ เราก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว อย่าทำตัวงี่เง่าซิลูก”
ผมโดนแม่ดุเฉย ส่วนไอ้แสบนี่ชะโงกเข้ามาดูในห้องใหญ่เลย อย่างที่บอกแหละครับ ไอ้แสบผมมันสายชายรักชาย ยิ่งมันเห็นผมอยู่ในห้องกับผู้ชายแบบนี้ด้วยนะ เข้าทางมันเลย
"ยิ้มอะไรไอ้แสบ”
“ก็ยิ้มเพราะเอยกำลังมีแรงบรรดาลใจในการแต่งนิยายแล้วไงละ”
"อย่าแม้แต่จะคิดนะไอ้แสบนะ”
"ไม่ทันละคิดไปแล้ว”
ไอ้แสบมันก็วิ่งหนีผมไปเฉยเลย เฮ้ย ทำไมบ้านนี้มีแต่คนแปลกๆวะเนี้ย แล้วพอผมหันไปมอง ไอ้ตะวันมันก็หลับต่อครับ นี่มึงไม่รู้สึกตัวบ้างเลยเหรอว่ากูไม่ชอบมึงเนี้ย มึงยังหลับลงอีกเนอะ
มึงลุกขึ้นมาเลยนะไอ้ตะวัน” ผมพยายามดึงมันขึ้นมาครับ แต่มันช่างยากช่างเย็นซะเหลือเกิน
"ลุกไปไหน กูง่วง”
ก็ลุกไปนอนห้องมึงไง ห้องมึงอยู่ด้านในโน่นไม่ใช่รึไง จะมานอนห้องกูเพื่อ”
เออน่า ค่อยย้ายกลางคืนก็ได้”
ไม่ได้โว้ย กูจะนอน”
“มึงก็นอนไปดิ กูไม่ได้ห้ามมึงซะหน่อย”
“แต่กูไม่อยากนอนกับคนแปลกหน้าอย่างไงมึงเข้าใจมั้ยเนี้ย”
“กูไม่เข้าใจ”
แล้วมันก็หลับต่อไปโดยไม่สนใจว่าผมจะหัวร้อนเกรี้ยวกราดขนาดไหน โอ้ยยยย กูจะบ้าตาย ทำไมผมต้องมาเจอคนหน้าด้านแบบไอ้ตะวันมันด้วยวะ เออ ช่างแม่งมึงอยากนอนก็นอนไปเลย กูลุกเองก็ได้ ผมจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำ และพอออกมาไอ้ตะวันมันก็ยังไม่ตื่นเลย แม่งไม่รู้ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนนักหนา
จะว่าไปมันหลับหรือมันตายครับเนี้ย ผมจึงค่อยๆเดินย่องไปดูมันใกล้ๆ และคือมันหลับจริงจังมากเลยนะ มีเสียงกรนออกมานิดนึง แหม คนเชี้ยอะไรได้เพอร์เฟคขนาดนี้วะ คือมันไม่มีที่ติเลยจริงๆนะ ไหนจะตาที่คมเข้ม ขนตาที่ยาวอย่างกับผู้หญิง และไหนจะปากที่ดูอวบอิ่ม นี่ถ้ามันเป็นผู้หญิงผมก็คงหลงชอบมันไปแล้ว แต่คือมันเป็นผู้ชายไงครับ มันเลยเป็นไปไม่ได้เลย
“จะจ้องกูอีกนานมั้ย”
“เชี้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมร้องออกมาอย่างดังเลย ก็แหม ไอ้ตะวันมันดันรู้ตัวนี่ครับว่าผมกำลังจ้องมองมันอยู่แถมยังใกล้กันมากด้วย ผมจึงรีบถอดกรูดไปติดกำแพงเลย ให้ตายดิ ใจเต้นอีกแล้ว ไม่ๆๆ ผมว่าผมคงตกใจที่โดนมันจับได้มากกว่า
“ไม่ได้ยินเหรอกูถามว่ามึงจะจ้องกูอีกนานมั้ย”
ไอ้ตะวันมันหันมามองผมแถมยิ้มด้วยนะ ไอ้สัส รอยยิ้มพิฆาตชัดๆ เล่นเอาผมกลืนน้ำลายแบบอัตโนมัติเลย แต่แล้วผมก็ต้องเรียกสติตัวเองกลับมา ท่องไว้ๆ ไอ้ตะวันมันเป็นผู้ชาย มันเป็นผู้ชาย
“กูไม่ได้จ้องโว้ย กู… กูก็แค่ไปดูว่ามึงหลับหรือตายก็เท่านั้น”
“เหรอมึงจะบอกว่ามึงเป็นห่วงกู แล้วกลัวกูตายว่างั้น”
“เปล่าเว้ย กูก็แค่กลัวมึงมาตายบ้านกูก็เท่านั้นแหละ กูกลัวผี”
“หน้าอย่างมึงเนี้ยนะกลัวผี”
"ทำไมหน้าอย่างกูมันทำไม ทำไมกูจะกลัวผีไม่ได้”
คือผมขึ้นแล้วนะเนี้ย เรียกได้ว่า ใครจะมาว่าหน้าตาผมไม่ดีไม่ได้เลย เพราะผมมั่นใจว่าหน้าผมก็หล่อไม่แพ้ใครเหมือนกัน แถมสาวๆก็ตามกรี้ดไม่หยุดเลยด้วย
“เปล่า ก็มันน่ารักไง กูเลยไม่คิดว่าคนน่ารักอย่างมึงจะกลัวผีด้วย”
ขาผมนี่สั่นเลยนะ คืออะไร ตอนนี้ไอ้ตะวันมันกำลังจะสื่ออะไรกันแน่ มาแบบนี้มันทำเหมือนกับว่ามันกำลังรุกจีบผมอย่างไงอย่างงั้นเลย
“ไอ้สัส น่ารักพ่อง กูหล่อเว้ย ไม่ใช่น่ารัก”
“ใครบอกมึงว่ามึงหล่อ”
ไอ้ตะวันลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนที่จะค่อยๆเดินมาหาผมช้าๆ ไอ้ผมก็กลัวดิ เพราะไม่รู้ว่าไอ้ตะวันมันเป็นอะไรกันแน่ ผมเลยถอยจนตัวไปติดผนังเลย
“คะ….ใคร..ใครๆเขาก็บอกกันทั้งนั้นอ่ะ”
“กูว่าพวกนั้นมันต้อง ตาบอดแน่ๆ”
ไอ้ตะวันมันเอียงหน้ามาพูดใกล้ๆหูผมแล้วมันก็เดินไปเลยครับ ไอ้เชี้ย ขนลุกไปหมดเลย แบบนี้ผมอยู่ไม่ได้ละผมว่าไอ้ตะวันมันต้องเป็นโรคจิตแน่ๆเลย ผมต้องรีบออกจากห้องตอนนี้ให้ไว ให้ไวจริงๆ ผมจึงรีบแต่งตัวและลงมาข้างล่าง แต่ดันเจอแม่ซะก่อน
“อ้าวร้าย จะไปไหนลูก วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ”
“คือว่าผมจะไป ผม ผม จะไป”
คือผมนึกไม่ออกจริงๆว่าผมจะไปไหน เพราะปกติเวลาวันหยุดผมจะนอนอย่างเดียวเลย แล้วค่อยไปทำงานตอนเย็นทีเดียว แม่ผมเลยดูงงนิดๆ ส่วนผมก็งงเช่นกัน งงว่าตัวเองจะไปไหนนี่แหละ
“ตกลงจะไปไหนเนี้ยร้าย”
“คือผมหิวข้าวอะแม่ ผมจะไปหาข้าวกิน”
“หาข้าวกิน ก็ที่บ้านนี่ไงร้าย เป็นอะไรมากมั้ยลูก”
แม่เดินมาหาผมแล้วใช้มืออังที่หน้าผากทั้งๆที่แม่ก็เอื้อมไม่ถึงหน้าผากผมเท่าไหร่หรอก แต่แม่คงคิดว่าผมป่วยแน่ๆถึงได้เพี้ยนขนาดนี้ ก่อนจะมองหน้าผมอย่างงงๆ
“คือผมลืมไปอะแม่”
“อะไรของเรา มาๆ มากินข้าว แล้วตะวันละ ไปเรียกตะวันลงมากินด้วยซิ”
ผมนี่หันควับเลย ก็ผมพึ่งหนีมันมามั้ยแม่ นี่แม่จะให้ผมขึ้นไปตามมันมาอีกเหรอ แม่นี่ไม่เข้าใจผมเอาซะเลย
“ไม่เอาอ่ะ แม่ให้ไอ้แสบไปตามละกัน”
“น้องกำลังทำการบ้านอยู่ เรานั่นแหละขึ้นไปตามตะวันมา”
“แม่”
“อย่าเรื่องมากน่าร้าย ไปเร็วๆจะได้มากินข้าว”
แล้วคือผมก็ขัดไม่ได้ไงเพราะแม่เริ่มขึ้นเสียงละ ผมเลยจำใจต้องขึ้นมาตามไอ้ตะวันอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แล้วคือตอนนี้ผมกลัวมันจนขึ้นสมองละเนี้ย และพอขึ้นมาถึงห้องผมไม่ได้เปิดประตูเข้าไปเลยนะ เพราะผมกลัวว่ามันจะแก้ผ้าอยู่ แต่ผมเลือกที่จะเอาหูแนบประตูเพื่อฟังเสียงจากข้างในก่อน แต่ไม่ได้ยินอะไรเลยนะ หรือว่าไอ้ตะวันมันจะนอนต่อ
“แกร๊ก!!!!!!!!!!!
จู่ๆประตูก็เปิดออกพร้อมกับไอ้ตะวันที่มายืนอยู่หน้าประตู แล้วผมก็ดันอยู่ในท่าที่เอาหูแนบประตูอยู่อย่างงั้นอ่ะ บอกเลยครับ อ๊ายอาย แต่ก็นะ เราต้องคีพลุคไว้ ต่อให้รู้สึกอายแค่ไหนผมก็ต้องทำเป็นไม่ได้รู้สึกอะไร แม่งวันนี้โคตรไม่ใช่วันของผมอ่ะ
“มึงทำอะไรวะร้าย แอบฟังกูเหรอ” มันมีญาณทิพย์รึไงครับถึงรู้ไปหมดแบบนี้
“แฮ่ม!!!! ป่าว กูก็แค่ กู..กูก็แค่มาตามมึงลงไปกินข้าวเฉยๆ”
“แล้วทำไมมึงไม่เข้าไปตามกูข้างใน”
“ก็กูกลัวมึงจะยุ่งอยู่ไง”
“สำหรับมึงเนี้ยต่อให้กูยุ่งแค่ไหน ถ้าเป็นมึงมาตามกูก็จะพยายามว่างโอเคมั้ย”
“โอเคเชี้ยอะไร พูดอะไรไม่รู้เรื่องนะมึงเนี้ย ตามมาแดกข้าวด้วยละ”
ผมรีบวิ่งลงบันไดหนีไอ้ตะวันมาทันทีแต่เท้ามันดันก้าวพลาดครับ และผมก็คิดว่าถ้าวัดจากสายตาเนี้ย มี 8 ขั้นแน่นอน
“เฮ้ย!!!!!”
ผมหลับตาปี๋เลย แต่เปล่าครับ ผมไม่ได้ร่วงบันไดไปแต่อย่างใด มันก็เป็นเพราะไอ้ตะวันมันเข้ามารั้งผมไว้นั่นเอง นี่เป็นครั้งที่ 3 แล้วนะที่มันช่วยผมเอาไว้
“ทำไมต้องวิ่ง พื้นมันลื่นไม่รู้เหรอ เดินช้าๆก็ได้”
ไอ้ตะวันมันดุผม ไอ้บ้าเอ้ย นี่มันกำลังดุผมเหมือนกับผมเป็นเด็กๆเลยนะ
“รู้ดิ แต่กูรีบ มึงก็ปล่อยกูได้ละ”
ผมสะบัดมือมันที่จับตัวผมไว้ออก แล้วก็ค่อยๆเดินลงมาช้าๆอย่างที่ไอ้ตะวันมันบอก ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไมผมต้องทำตามที่มันบอกด้วย
“มากันแล้วเหรอลูกมาๆ มากินข้าวกัน วันนี้มีผัดตับดอกหอมของโปรดของร้ายด้วย ส่วนอันนี้ ต้มยำไก่บ้าน แล้วก็ไข่เจียว ตะวันกินได้ใช่มั้ยลูก”แม่หันไปถามไอ้ตะวันพร้อมกับตักข้าวให้มันเต็มจานเลย
“กินได้ครับ”
“ถึงกินไม่ได้มึงก็ต้องกินปะ ของฟรีไม่กินมึงก็ไปหาแดกเอาเอง” ผมพูดขึ้นลอยๆนะ แต่กลับถูกแม่ตีมือเฉย อะไรเนี้ย เดี๋ยวนี้แม่ทำร้ายร่างกายผมเพราะคนอื่นแล้วเหรอ
“โอ้ยแม่ ผมเจ็บ ตีผมไมอ่ะ”
“ก็ต้องตีซิ ปากเรานะเบาๆหน่อยนะร้าย พูดอะไรก็ไม่รู้ไม่เข้าหูคนเอาซะเลย นี่ถ้าไปพูดกับคนอื่นที่เขาไม่รู้นิสัยเขาจะซ้อมเข้าให้”
“ก็มันจริงนี่แม่ ก็ถ้ามันกินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน ผมพูดผิดตรงไหน”
“ เรานี่นะ แม่นี่ไม่รู้ไปทำเวรทำกรรมอะไร ถึงได้มีลูกชายปากร้ายกว่าผู้หญิงซะอีกแบบนี้”
“กรรมที่ไหนละแม่ ผมเนี้ย มาจากสวรรค์ชัดๆ ต้องเรียกว่าโชคดีต่างหาก”
ผมตักข้าวกินอย่างไม่ได้สนใจ ซึ่งแม่นี่ค้อนขวับผมตลอดเวลาเลย ใช่ซี่ตอนนี้ได้ลูกชายใหม่แล้วนี่ผมนี่เป็นหมาหัวเน่าไปละ
“อะ เผื่อมึงตักไม่ถึง” ไอ้ตะวันมันตักต้มไก่มาใส่จานผม เสร็จแล้วมันก็กินต่อโดยไม่ได้สนใจอะไร
“ตะวันนี่น่ารักจริงๆเลยนะลูก”
“ขอบคุณครับคุณป้า”
“งั้นต่อไปนี้ก่อนไปเรียนแล้วก็ไปทำงานป้าจะทำกับข้าวไว้ให้กินกันก่อน ดีมั้ย”
“ผมไม่รบกวนดีกว่าครับ”
“ใครบอกว่ากวน ไม่กวนเลยลูก ตะวันนะ จ่ายเงินมาล่วงหน้าตั้ง 6 เดือน แถมยังให้ราคามากกว่าที่ป้าตั้งไว้ซะอีก เรื่องกับข้าวแค่เนี้ยถือว่าป้าโอเค”
ผมนี่อึ้งไปเลย นี่ไอ้ตะวันมันจ่ายล่วงหน้ามา 6 เดือนเลยเหรอ แถมยังจ่ายเกินด้วย มันทำแบบนี้ทำไมครับ มันก็เหมือนจะไม่ใช่คนรวยอะไรนะ
- Writer
