รักร้ายของนายตะวัน

ตอนที่ 7 กูชื่อตะวัน

“เดี๋ยวดิไอ้ร้าย”

“อะไรของมึงเนี้ย รั้งกูทำไม”

ผมพยายามสะบัดแขนออก แต่มันก็ยังคงแรงเยอะกว่าผมอยู่ดี อะไร ทำไมผมต้องดูอ่อนแอทุกครั้งเลยวะเวลาอยู่กับมันเนี้ย จำเป็นต้องอ่อนปวกเปียกขนาดนี้มั้ย

“มานี่กับกูก่อนมา”

“ไปไหน กูไม่ไป”

ถึงผมจะบอกว่าไม่ไป แต่ผมก็สู้แรงมันไม่ได้อยู่ดี ไอ้หน้าหล่อมันรั้งผมไปทางด้านหลังซึ่งผมพยายามขืนตัวเอาไว้แล้วนะ แต่บอกแล้วไงว่ามันแรงควายครับ ผมเลยจำเป็นต้องตามมันไปเพราะไม่งั้นแขนผมคงหลุดแน่ๆ

“อะ กินซะ”

ไอ้ตะวันมันยื่นขวดอะไรก็ไม่รู้ให้ผม ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่ไว้ใจมัน บางทีอาจจะเป็นยาฆ่าแมลงก็ได้ใครจะไปรู้

“อะไร กูไม่กิน นี่มึงกะจะแกล้งกูใช่มะ”

“กูเนี้ยนะจะแกล้งมึง กูกลัวมึงตายต่างหาก”

“มึงพูดบ้าอะไร กูจะตายได้ไง”

“ไอ้ร้ายมึงลองไปส่องกระจกดูนะ ตอนนี้หน้ามึงเหี้ยไม่ไหวแล้ว”

ผมจึงเบี่ยงตัวนิดนึงเพื่อส่องกระจก เออวะเป็นอย่างที่มันบอกจริงด้วย หน้าผมนี่โคตรเหี้ยเลย ทุเรศมาก ขอบตาดำปิดปี๋ อย่างกับคนไม่ได้นอน เออ ก็ผมแทบจะไม่ได้นอนเลยนี่ หาเงินอย่างกับคนบ้าแต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องของมันนี่ครับ

“แล้วไงเกี่ยวอะไรกับมึง”

“ก็ไม่เกี่ยวหรอกกูแค่เป็นห่วง" เป็นห่วงเหรอ มันบ้าป่าววะ มาเป็นห่วงคนที่พึ่งรู้จักเนี้ยนะ

“นี่คือยาเอาไว้กินแก้ปวดหัว ส่วนน้ำนี่คือยาชูกำลัง กินซะไม่งั้นคืนนี้มึงน็อคแน่” จะว่าไปสายตาไอ้หน้าหล่อมันดูไม่ได้คิดร้ายอะไรกับผมนะ แต่ผมก็ยังไม่ชอบหน้ามันอยู่ดี แต่ถ้าไม่กิน เกิดผมน็อคขึ้นมาจริงๆพี่เบลเอาผมตายแน่ๆ ผมจึงตัดสินใจกินให้มันจบๆไป ไอ้หน้าหล่อมันจะได้ไปไกลๆผมซะที

“ก็แค่เนี้ย ว่าแต่กูลืมบอก กูชื่อตะวันนะ”

“ใครถามมึงมิทราบ”

“ไม่มีหรอก กูก็แค่อยากบอก”

“สะเออะ ไอ้สัส”

ใช่ครับ ผมด่ามันอีกแล้ว คือมันก็ดีกับผมนะ แต่อย่างที่บอกไงว่าผมเกลียดขี้หน้ามันไปแล้วจะให้ไปพูดดีด้วยก็คงจะไม่ได้

“แล้วนี่ถ้ากูไม่มาเห็นมึงคงจะร่วงแน่วันนี้ ทำไมไม่บอกวะ มีอะไรก็บอกกูดิ จะได้ช่วยกัน”

“กูไม่ได้เป็นอะไรมะ ทำไมกูต้องบอกมึงด้วย”

“ไอ้ร้าย กูไปทำอะไรให้มึงเนี้ย ทำไมเกลียดกูจังวะ”

“ไม่ได้ทำ กูก็แค่เกลียด แล้วมึงก็จำไว้ด้วยว่ากูจะไม่ขอความช่วยเหลือจากมึงเด็ดขาด เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะกูเป็นผู้ชาย จบนะ”

ผมจึงเดินออกมาแล้วปล่อยให้มันบ้าของมันอยู่คนเดียว นั่นแหละ สาระแนไม่เข้าเรื่อง

แล้วพอเช็คความเรียบร้อยเสร็จแล้ว ก็ได้เวลาผับเปิด ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ด้วยดีนะ ไอ้ตะวันมันก็ร้องเพลงของมันไป แต่มันร้องเพราะมากๆเลยนะ แถมคนก็เริ่มเยอะขึ้นผมได้ยินมาว่า เขาบอกต่อๆกันแล้วก็แชร์รูปนักร้องของที่นี่ว่าหล่อมาก เขาเลยมาดูหน้านักร้อง และนั่นทำให้ไอ้ตะวันมันเป็นที่หมายปองของสาวๆนักท่องราตรีภายในค่ำคืนนี้ไปโดยปริยาย ก็ดีครับ มันจะได้แบ่งๆเอาคนไปชอบมันบ้าง เพราะผมก็ไม่ไหวละ แต่จะว่าไปเวลาไอ้ตะวันมันอยู่บนเวทีโคตรมีเสน่ห์เลยนะ

แล้วพอผับปิด ผมก็ต้องเป็นคนรวบรวมเงินเพื่อที่จะเอาไปฝากเหมือนเดิม ผมไม่รอช้าที่จะควบแม่มอเตอร์ไซค์คันเก่าคันเดิมไปที่ตู้ ตู้เดิม สถานที่เดิมๆ แต่วันนี้เหมือนมันจะไม่ปกติครับ เมื่อมันมีรถมอเตอร์ไซค์มาจอดอยู่ไม่ไกลจากตู้ธนาคารมากนัก ผมก็ไม่ได้สนใจนะ คือมันง่วงแล้วไง ผมว่าผมควรรีบฝากรีบกลับจะดีกว่าแต่ยังไม่ทันจะฝากตังเลย แค่หาวไปฟอดเดียวเองจู่ๆพวกมันที่จอดรถไว้ก็เดินเข้ามาใกล้ผม

“เฮ้ย มีเงินเยอะนี่หว่ามาแบ่งกันใช้มั่งซิวะ”

คือไม่ต้องถามเลยว่าเกิดอะไรขึ้น แค่ดูทรงนี่ก็รู้ละว่าผมกำลังจะโดนปล้น แล้วพวกมันก็มีกันตั้ง 3คนเลยด้วย ตายแน่ผม เงินนี่ก็ไม่ใช่น้อยๆเลยด้วย

“เป็นปึกเลยลูกพี่ เป็นแสนแน่ๆ”

“เออ กูรู้เพราะกูดูมันมาหลายวันละ มันจะเอาเงินมาฝากที่นี่ทุกวัน”

ผมไม่รู้เลยจริงๆนะว่าผมถูกสะกดรอยตาม และถูกจับตาดูแบบนี้มาหลายวัน เอาไงดีวะ เงินก็เยอะ ขืนโดนโจรปล้นไปผมได้ตายแน่ๆ พี่เบลเอาผมตายเลย

“พี่ ผมขอร้องหละ อย่าปล้นผมเลยนะ เงินนี่ก็ไม่ใช่เงินผม”

“จะเงินมึงหรือเงินใครกูก็ไม่สนทั้งนั้น แต่ตอนนี้มึงต้องส่งไอ้เงินนั่นมาให้กู”

เชี้ยแล้วไง มันไม่ยอมเลยอ่ะ หรือว่าผมควรส่งเงินให้พวกมันไปเลย เอาตัวรอดไว้ก่อนดีกว่าเพราะถึงยังไงเงินพวกนี้ก็ไม่ใช่เงินผมอยู่ดี

“ส่งมาซิวะมึงอยากตายรึไงไอ้เวร”

“เออ จะส่งให้แล้วเนี้ยใจเย็นดิวะ”

ผมขอโทษนะพี่เบล แต่ผมไม่มีทางเลือกจริงๆพี่ ยกโทษให้ผมด้วยนะ ขอบอกเลยนะว่าผมสั่นไปหมดทั้งตัวเลย เกิดมาก็เพิ่งเคยโดนปล้นเนี้ยแหละ และผมก็ไม่อยากนึกเลยว่าหน้าผมตอนนี้ผมโคตรทุเรศขนาดไหน นี่โชคดีนะที่ผมไม่ฉี่ราดด้วยอ่ะ ก็นะก็เพราะเกิดมาผมก็เพิ่งจะเคยโดนปล้นครั้งแรกนี่แหละ

ในระหว่างที่ผมกำลังจะส่งเงินให้พวกมัน รถของไอ้ตะวันมันก็ขับผ่านมาพอดี คือมันหันมามองนะและผมก็มั่นใจด้วยว่ามันเห็นมีดที่ไอ้พวกโจรเอามาขู่ผมด้วย แต่มันก็ยังหันหน้าหนีแล้วขับรถไปเลย

อ้าวไอ้สัส!!!!!!!!!

อะไรของมันเนี้ย มันกะไม่ช่วยผมจริงดิ หรือว่ามันจะโกรธผมที่ผมพูดกับมันเมื่อตอนหัวค่ำ ให้ตายดิ เป็นผู้ชายภาษาอะไรวะ คิดเล็กคิดน้อย ขี้งอนชิบหาย

“ตกลงมึงจะส่งเงินมาให้กูดีๆมะ เดี๋ยวแม่งแทงไส้แตกเลย”

ไอ้โจรมันยิ่งขู่ผมหนักมากเข้าไปใหญ่ นี่กูยังกลัวมึงไม่พอรึไง ขู่เก่ง ขู่จริงจังไอ้สัส เก่งจริงๆนะกับคนไม่มีทางสู้เนี้ย

“พี่ ผมว่าพี่คิดใหม่ดีกว่านะ คิดดีๆนะพี่ หากพี่ปล้นผม เจ้านายผมก็ต้องไปแจ้งความ ยังไงตำรวจก็ต้องตามจับพี่อยู่ดีอ่ะ สู้พี่ไม่ปล้นผมดีกว่า มันน่าจะดีกับทั้งพี่ทั้งผมนะ”

“ปากมึงนี่มันน่าเอาส้นตีนยัดจริงพูดมากชิบหาย”

“ก็ผมหวังดีไงพี่ นะพี่นะเรามาจับมือกันดีกว่า โจรอย่างพวกพี่ยังไงก็ไปไม่รอดหรอก”อ้าวชิบหายละ ปากพาซวยชัดๆเลยเนี้ย บ้าจริงไปพูดแบบนั้นได้ไงอ่ะ

“อ๋อนี่มึงอยากจะลองดีกับกูใช่มั้ย ได้ งั้นมึงก็ตายตรงนี้แหละ”

แล้วคือมันก็ง้างมีดกะจะจ้วงแทงผมไงนี่ยังไงถ้าโดนผมตายแน่ๆ ส่วนผมอะเหรอก็กอดเงินแน่นเลยซิครับ นี่ผมก็ไม่คิดเลยนะว่าจะต้องมาตายในหน้าที่แบบนี้ รักเงินยิ่งชีพจริงๆกู

แต่จู่ๆในหัวมันกลับนึกถึงคำพูดของไอ้ตะวันที่มันบอกผมเอาไว้ว่ามีอะไรก็ให้บอกมัน ใช่ครับเวลานี้ผมควรบอกขอความช่วยเหลือ หรือถ้าไม่ขอจากมันก็จากใครซักคน แต่นี่มันดึกแล้ว คงมีแค่ไอ้ตะวันคนเดียวแหละครับที่ผมจะร้องขอให้ช่วยผมได้

“ไอ้ตะวันโว้ยยยยยยยย ช่วยกูด้วย ช่วยกูด้วยยยยยยยยย”

ผมตะโกนลั่นเลย ผมไม่รู้หรอกนะว่ามันจะมาช่วยผมมั้ยเพราะผมได้บอกมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าผมไม่ชอบมันและอย่ามายุ่งกับผม และถ้ามันไม่มาช่วยผมมันก็ไม่แปลกอะไรหรอก

ผมหลับตาปี๋รอมีดที่พร้อมจะพรากชีวิตผมแต่เดี๋ยวนะทำไมมีดมันลงมาไม่ถึงซักทีอ่ะ ผมจึงค่อยๆหรี่ตาดูก็เห็นว่ามีดมันลงมาไม่ถึงตัวผม ไม่ใช่อะไรนะ ก็ไอ้ตะวันนี่แหละ มันโดดเข้ามาขวางมีดและจัดการ เตะไอ้โจรซะกระเด็นเลยไปเลย อื้อหือ มันมาช่วยผมจริงๆด้วย กูรอดแล้วอ่ะ

“ไอ้ตะวัน”

ผมเผลอเรียกชื่อมันออกมาน้ำเสียงนี่โคตรรดีใจเลย เพราะผมคิดแล้วว่าผมคนเดียวคงสู้พวกมันไม่ได้แน่ๆ แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะมาช่วยผมด้วย

“ทำไมเรียกช้าวะ กูรอนานแล้วปะ”

โอ้โห ไอ้เวรนี่มึงอยู่แถวนี้หรอกเหรอ แล้วคือถ้ากูไม่เรียกมึงก็คงจะไม่ออกมาว่างั้น มันน่าฆ่าไอ้ตะวันก่อนเลยคนแรกนะผมว่า

“ไปรอทางโน้นไป”

ไอ้ตะวันมันชี้ไปที่มอเตอร์ไซค์ของมันที่จอดอยู่ไม่ไกลมากนักผมก็วิ่งซิครับ แถมยังกอดเงินแน่นไม่ปล่อยอีกด้วย แล้วพอผมหันมาดูก็เห็นไอ้ตะวันมันจัดการพวกโจรลงไปกองแบบไร้สติทั้ง 3คนเลย

โอ้โห ไอ้สัส!!!!!!! มึงเป็นจอนวิคปะเนี้ยไอ้ตะวัน เก่งเกิ้น แต่ถึงมันจะเก่งขนาดไหน แขนไอ้ตะวันมันก็ยังมีเลือดออกมาอยู่ดีครับ

“ไอ้ร้าย เอาเชือกให้กูดิ”

“เชือกอะไรวะ”

“เชือกอะไรก็ได้ กูจะจับโจรมัดไว้”

ผมรีบหันรีหันขวาก่อนจะเห็นว่ากองขยะมันมีเชือกกองอยู่ผมจึงรีบหยิบและโยนไปให้มัน และไอ้ตะวันมันก็จับโจรทั้ง 3 คนมัดรวมกันก่อนที่มันจะโทรแจ้งตำรวจ คือทุกอย่างมันจบลงอย่างรวดเร็วโดยที่ผมยังไม่ได้หายตกใจเลยด้วยซ้ำ แล้วซักพักมันก็เดินหล่อๆมาทางผม กูว่าจอนวิคแหละ จอนวิค กลับชาติมาเกิดชัวร์แม่ง เก่งชิบหาย ขนาดเลือดมันออกมันยังไม่สะทกสะท้านเลยครับ

“มึงหายตกใจยั้ง” แนะ ไอ้สัสปากดีจริงๆแซวกูไปอีก

“ใครบอกว่ากูตกใจ กู ก็แค่...แค่…........” แค่อะไรดีวะนึกไม่ออกจริงๆ ผมควรตอบไงดีที่มันจะไม่ทำให้ผมดูเป็นผู้ชายอ่อนแออ่ะ