แล้วผมก็งัวเงียลืมตาตื่น เพราะว่าวันนี้ผมมีเรียนเช้า แต่ใดๆคือผมยังอยู่บนเตียงอยู่เลย แล้วไอ้ตะวันละ ไอ้ตะวันมันหายหัวไปไหน หรือว่ามันไปเรียนแล้ว มันก็มีเรียนเช้าเหมือนกันเหรอ แล้วคือมึงหนีกูไปเลยว่างั้น ได้ดิ ได้เลย มึงทิ้งกูไว้แบบนี้นะไอ้ตะวัน ผมจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนละลงไปข้างล่างที่ตอนนี้แม่เตรียมอาหารไว้รอผมแล้ว
“กินข้าวก่อนมั้ยร้ายแม่ทำกับข้าวไว้เยอะเลย” แม่ผมเดินเอาปลาช่อนทอดมาวางบอกเลยครับว่าน่ากินมากๆ แต่ด้วยเวลาที่เหลือน้อยนิดของผม ปลาช่อนจึงไม่สามารถมาเป็นอาหารให้ผมได้ในตอนนี้ ปลาช่อนจ๋าพี่ร้ายลาก่อน
“ไม่ได้แม่ พอดีผมตื่นสาย ผมไปก่อนนะ”
ผมรีบออกมาหน้าบ้านแต่ก็เห็นว่าไอ้ตะวันมันคร่อมรถรอผมอยู่ โธ่นึกว่าแน่ที่แท้ก็อยากให้กูไปด้วย แล้วจะงอนหาสวรรค์วิมานอะไรวะ ผมก็เลยเดินไปขึ้นรถมันเลยนะ แบบไม่ต้องพูดไม่ต้องจาอะไรกัน เพราะผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ผิด คนที่ผิดคือมันและคนที่สร้างปัญหา
