ว่าแล้วว่าเขาต้องได้เห็นหน้าภายในสิบนาที ซึ่งเขาก็รออยู่ก่อน นั่งอยู่ตรงโต๊ะไม้ที่ใช้รับแขกและคุยงานจะได้เห็นว่าใครผ่านไปผ่านมา
เดินหน้าบึ้งหน้าบูดมาไม่ต่างจากเมื่อเช้า
"ทำไมต้องโอนเงินมาให้พริกอีกด้วยคะ เป็นแค่ผู้ใหญ่บ้านรวยขนาดนั้นเลยหรือไงทำไมถึงได้เทียวแจกชาวบ้านเขาไปทั่ว"
"อาไม่ได้แจกคนอื่นสักหน่อย"
ทศวรรษลุกไปหาคนที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์ เดินฝ่าแดดร้อนๆ ไปมาจนหน้าใสเปลี่ยนเป็นสีชมพู
เพราะพริกหวานขาวมาก โดนแดดนิดๆ หน่อยๆ ก็ตัวแดงแล้ว
"อาเปย์เมีย"
"เลิกเรียกพริกว่าเมียสักทีเถอะค่ะ พริกอาย"
เอามือกอดอกแล้วมองเมินไปทางอื่น ทุกครั้งที่ได้ยินเธอก็ใจเหลวไปหมด แต่ครั้งนี้ไม่ คำว่า 'เมีย' ของอาทศที่ให้เธอมามันไม่ศักดิ์สิทธิ์อีกต่อไปแล้ว
"งอนที่อาต้องออกไปช่วยลูกบ้านน่ะเหรอ อาเป็นผู้ใหญ่บ้านนะพริก เมื่อลูกบ้านเดือดร้อนอาก็ต้องรีบไป"
เธอเข้าใจ ไม่งั้นจะอยากเป็นเมียผู้ใหญ่บ้านไปทำไม แต่งอน
