“คุณตุลย์มีอะไรให้แหม่มรับชะ... / ขอโทษเซย์นิสเรื่องที่เคยกลั่นแกล้งพูดจาไม่ดีใส่มาตลอดซะ ให้พนักงานของคุณขอโทษคนรักของผมแล้วตรวจสอบการทำงานพร้อมกับให้เพื่อนร่วมงานประเมินการทำงานขงคนคนนี้ซะหลังจากนั้นคุณจะทำยังไงกับพนักงานที่ผมคิดว่าคงไม่ได้มีประโยชน์กับบริษัทของคุณเลยสักนิดก็เป็นสิทธิ์ของคุณ ทำแค่นี้แล้วผมจะให้พวกคุณรับโปรเจ็คนี้ไป”
ขวับ! / ขวับ! / ขวับ!
“...” ทุกสายตามองมาที่ฉันอย่างพร้อมเพรียง พร้อมมาก พร้อมจนคนโดนสายตาเกือบยี่สิบคู่ไม่รู้จะทำหน้าตายังไง
“คือ...” ไม่ใช่เสียงใครเสียงป้าแหม่มมหาภัยคนเดียว ฉันได้ยินเสียงก็หันไปมองนิดหน่อย แค่มองแว๊บเดียวก็เห็นหน้ายัยเจ้มหาภัยซีดอย่างกับเอกสารบนโต๊ะ
