“ปล่อย” ให้ตายสิ! เธอแทบหาเสียงตัวเองไม่เจอ เมื่ออีกฝ่ายไม่ใช่แค่กอด แต่ยังวางคางเกยไว้บนไหล่เธอราวกับออดอ้อน
“ไม่อยากปล่อยเลย ขอกอดคุณไว้แบบนี้ไม่ได้เหรอ” คนถูกอ้อนถึงกับเม้มปากแน่น ก่อนจะประกาศกร้าวกับตัวเองในใจ
‘เหอะ! ทำตัวเชื่องๆ เป็นลูกแมวขี้อ้อน ลูกไม้ตื้นๆ แค่นี้ทำอะไรคนที่ภูมิต้านทานสูงอย่างฉันไม่ได้หรอก ฉันไม่มีทางหวั่นไหวกับเด็กอย่างนายแน่’
“งะ...งั้นก็รีบพูดมาสิ” น้ำเสียงเธออ่อนลงจนตัวเองยังตกใจ
‘เฮ้ย! ลิ้นเปลี้ยไปแล้วรึไงวะ ไม่นะเจติยา แกจะตกม้าตายแค่ลูกไม้ตื้นๆ แบบนี้ไม่ได้’ ถึงแม้จะพยายามเตือนตัวเอง แต่กลับยังปล่อยให้เขากกกอดอยู่อย่างนั้น พลันความคิดในใจก็ดังขึ้นมาอีก
‘ไม่ได้หลงเสน่ห์นะ ก็แค่รำคาญหรอก’
“ไม่ยักรู้นะว่าสบู่ที่ใช้อยู่ทุกวันจะหอมขนาดนี้” คนที่วางคางเกยไหล่คราแรกหันไปทำจมูกฟุดฟิดที่ลำคอระหงอย่างพยายามสูดกลิ่นหอมๆ ที่ว่านั่น
“นี่...” คนถูกเอาเปรียบจะหันมาต
