“เอ้า! ทำไมล่ะ นทีไม่ชอบกินชาไข่มุกเหรอ เราอุตส่าห์ไปเข้าคิวรอซื้อตั้งนานเลยนะ” เด็กสาวบอกเสียงอ่อยพร้อมกับส่งสายตาเว้าวอน ทำให้เขาหันกลับมายิ้มให้แล้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ไม่ใช่ไม่ชอบชา แต่ไม่ชอบคนให้ต่างหาก จบนะ” สิ้นเสียงเขาก็เดินออกไป ทิ้งให้คนที่เหลือถึงกับยืนอ้าปากค้าง ก่อนที่เด็กสาวกับเพื่อนจะพากันวิ่งออกไปด้วยความเสียใจ
เจติยาที่ยังอึ้งกับความร้ายกาจของเขาไม่หายหันไปมองหน้าขุนเขา แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อรายนั้นไม่ได้มีทีท่าประหลาดใจใดๆ กับพฤติกรรมเหล่านั้นของเจ้านาย ราวกับว่าเจอบ่อยจนชินชา
“นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ผมชินแล้วครับ” เห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม ขุนเขาจึงหันมาตอบให้หายคลางแคลงใจ
“ชิน?” คำว่าชินของอีกฝ่ายทำเธอเลิกคิ้ว ประหนึ่งว่ารู้สึกคลางแคลงยิ่งกว่าเดิม จนอดที่จะถามอีกไม่ได้
“อย่าบอกนะว่ามีผู้หญิงมาทำแบบนี้กับเจ้านายนายบ่อยๆ”
“อ่า ถ้าซื้อชาไข่มุกมาให้ไม่บ่อย
