ความต้องการ
1843 Words
“ขอบคุณที่ชม ข้าไม่สนดีชั่วอยากได้ก็ต้องได้”
กดเอวกระหน่ำลงเน้นๆ จนเปาหลิวบิดกายร้องครางปากบางถูกปิดไว้เสียจากริมฝีปากอุ่น
“ขอหย่ากับตาแก่นั่นเสีย ข้าต้องการเจ้า”
ฟ่านหงเหวินเอ่ยปากกระซิบเสียงกระเส่า เร่งจังหวะรัวเร็ว
“อ่าาา ข้าชอบเจ้า ข้าต้องการเจ้าอ่าาาา”
เปาหลิวน้ำตาไหลริน ฟ่านหงเหวิน มองหยาดน้ำตาภายใต้แสงไฟ
“อย่าทำแบบนี้ข้ากำลังตั้งครรภ์ อย่าทำอีก”
ฟ่านหงเหวิน เงยหน้าขึ้นจ้องมองเปาหลิวราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน
“โกหก”
“เรื่องจริง ข้ากำลังตั้งครรภ์อย่าทำแบบนี้ได้โปรด”
ฟ่านหงเหวินแกะสายคาดเอวที่มัดเปาหลิวออก
“เจ้าท้องกับตาแก่นั่นหรือ บอกข้ามาเจ้าตั้งครรภ์กับตาแก่นั่นเช่นนั้นหรือ”
เปาหลิวหลับตาลงช้าๆ ไล่หยาดน้ำตา ดึงผ้าห่มห่มกายมิดชิด
“ไปให้พ้น ไปให้พ้นอย่ามาที่นี่อีก”
เปาหลิวคว้ามหมอนปาเข้าที่ใบหน้าของหงเหวินอย่างจัง สะอื้นอย่างหนักฟ่านหงเหวิน ถอนหายใจปีนออกจาห้องตรงช่องหน้าต่างหายไปกับความมืด เปาหลิวสะอื้นอย่างหนักทั้งเจ็บใจและโมโหที่ ถูกฟ่านหงเหวินคนชั่วนั่นรังแกซ้ำแล้วซ้ำอีก
“ข้าเกลียดท่าน เขาจะไม่มีทางรู้ว่าคนชั่วเช่นท่านเป็นพ่อของเขา”ยกมือลูบท้องเบาๆ
“คุณหนูเจ้าขา คุณชายตู้ชวนซา อยากดื่มนมแล้วเจ้าค่ะ”
ป้าเหยาพาร่างจ่ำม่ำเข้าในบ้านเสิ่นที่ตอนนี้ยังไม่เรียบร้อยเพราะเพิ่งจะขนของเข้ามา
เปาหลิวเปิดเสื้อขึ้นให้นมทารกน้อยที่เพิ่งจะอยู่ในวัยสี่เดือนอ้วนจ่ำม่ำน่าเอ็นดู ส่งเสียงอ้อแอ้ ตากลมจ้องมองใบหน้าของเปาหลิวเปาหลิวก้มลงจุมพิตที่แก้มเบาๆ ร่างอ้วนดื่มนมอย่างหิวกระหาย
“ลูกแม่”
ดวงตากลมนั้นไม่อาจปฏิเสธว่าเปาหลิวหลงรักเขาตั้งแต่แรกพบ น้ำตาไหลรินเมื่อเห็นหน้าเขาในครั้งแรก ท่านตู้ร้อนรนอยู่ด้านนอก พอเห็นว่าคลอดออกมาเป็นทารกเพศชายท่านตู้ถึงกับจัดงานเลี้ยงเปิดตัวตู้ชวนซา เคยคิดว่าจะเกลียดเขาแต่เปาหลิวเมื่อเห็นดวงหน้าอ้วนป้อมก็อดที่จะหลงรักเสียไม่ได้ ใบหน้าอ้วนคิ้วดกหนาละม้ายฟ่านหงเหวินอย่างปฏิเสธไม่ได้
เปาหลิวหวนคิดถึงอดีตที่มีทั้งสุขทุกข์ปะปนยิ้มให้กับความสุขแต่ความทุกข์ก็ไม่ลืมว่าเคยเกิดขึ้น
ก่อนจะส่งร่างอ้วนให้กับ ป้าเหยา
“คุณหนูเจ้าขาท่านตู้จะแวะมาทานข้าวที่นี่วันพรุ่งนี้คุณหนูจะต้องให้เตรียมอะไรบ้าง”
ป้าเหยาเอ่ยปาก
“ท่านตู้ไม่ได้มากเรื่อง แค่แวะมาเล่นกับชวนซา คงคิดถึงเจ้าตัวอ้วนไม่น้อย ข้ามาอยู่ที่นี่สองวันแล้ว”
“ท่านตู้ตามใจคุณหนูยิ่งนัก ป้าเหยาได้ยินว่าอีกสองวันคุณชายตู้อี้ซาจะกลับมาจากต่างแคว้น คุณหนูคงไม่บอกนะว่าตั้งใจหลบหน้าเขา”
“อือ ข้าได้ยินว่าเขาไม่เห็นด้วยกับการที่ท่านตู้แต่งฮูหยินที่สี่ อายุคราวลูกเช่นข้า แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจหลบหน้าอะไรเขา ท่านตู้ดีกับข้าไม่น้อย เรื่องไหนปล่อยวางได้จึงปล่อยวาง ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ฮูหยินทั้งสามก็ไม่เคยระรานด้วยท่านตู้ ปกป้องข้า จนออกนอกหน้า”
“ท่านตู้มอบกิจการบางส่วนให้คุณหนูเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ แม้จะออกมาอยู่แบบนี้ก็ไม่ลำบากท่านตู้เองก็แวะเวียนได้ไม่ยาก เพราะบ้านตู้กับบ้านเสิ่นไม่ไกลกันนัก”เปาหลิวยิ้ม อยากกราบหัวใจท่านตู้ที่ไม่เคยรังเกียจเปาหลิว รับมาไว้ในตำแหน่งฮูหยินสี่แล้วยังดูแลอย่างดี ให้สิทธิ์เท่าเทียมกับฮูหยินทั้งสาม ปกป้องคุ้มครองจนมีชีวิตสะดวกสบายดังเช่นทุกวันนี้
“ข้าก็แค่ อยากมาอยู่บ้านเสิ่นไม่ได้คิดอะไร ท่านตู้เองก็ตามใจ อีกไม่กี่วันก็จะถึงแซยิดของท่านตู้ คุณชายอี้ซาจึงรีบกลับเพื่ออวยพรวันเกิด ข้าเองก็คงต้องหาของขวัญแทนคำขอบคุณที่ท่านตู้ดีกับข้ามาตลอด”
ป้าเหยายิ้ม ตลอดหนึ่งปีมานี้ เปาหลิวแทบจะไม่มีรอยยิ้มครั้งแรกที่เปาเหยาเห็นรอยยิ้มของเปาหลิวก็คือตอนที่คลอดชวนซาตั้งแต่วันที่โซเซกลับมาตอนเช้ามืดวันนั้นใบหน้าก็ไม่เคยมีรอยยิ้ม แล้วยังยินดีรับขอเสนอของท่านตู้แต่ย้ายออกจากบ้านเสิ่นโดยไม่กล่าวคำใดมาอาศัยบ้านตู้จนกระทั่งสองวันนี้ที่ย้ายออกมาอยู่บ้านเสิ่นตามเดิม ป้าเหยาเคยสงสัยว่าคุณหนูหนีอะไรและหนีใครสักคนเป็นแน่
ชวนซาอ้วนหลับไปแล้ว เปาหลิวเก็บของเข้าที่เข้าทาง คิดถึงมารดาที่เคยสั่งสอนเรื่องการครองเรือน หญิงงามที่ดีจะต้องภักดีต่อสามีชั่วนิรันดร์ เปาหลิวจึงเลือกที่จะแต่งเข้าบ้านตู้ แต่คนชั่วนั่นกลับกล้ามาหักหาญน้ำใจในบ้านสามี มือบางจิกเล็บลงบนฝ่ามือจนรู้สึกเจ็บ
บ้านฟ่าน
“ท่านแม่”
ซีหยินย่อกายลงตรงหน้า มารดาของฟ่านหงเหวิน ฮูหยินฟ่านหงเยว่
“สะใภ้เจ้าไม่ต้องมากพิธี หลายวันมานี้ข้าเห็นว่า คุณชายหน้าดำคร่ำเครียด เจ้ากับเขาทะเลาะกันหรือไร”ซีหยินยิ้มเศร้าๆ
“ท่านแม่ ข้ามิบังอาจจะทะเลาะกับคุณชาย”หงเยว่ถอนหายใจยาว
“ข้าหวังจะได้อุ้มหลานดีใจที่เขาพาเจ้าเข้าบ้าน แต่จนแล้วจนรอดนับวัน หงเหวินยิ่งทำตัวแปลกไปในใจคิดอะไรอยู่ เจ้าไม่รู้ใจหงเหวินบ้างหรือไร”
ซีหยินส่ายหน้า จะรู้ได้อย่างไรในเมื่อที่ผ่านมาซีหยินแค่เพียงปรนนิบัติบนแท่นนอนก็เท่านั้น รสสวาทจืดชืดลงทุกวันนับวันยิ่งห่างเหิน ที่เหลือฟ่านหงเหวินไปไหนไป ทำอะไรไม่อาจรู้ได้
“ข้าคงต้องคุยกับเขาเสียที หงเหวินทำตัวแปลกไป”ซีหยินแค่ยิ้ม ไม่ได้ต่อคำ
“เจ้าค่ะท่านแม่”
“สะใภ้เจ้าก็ไม่ต้องคิดมาก อย่างไรเสียข้าก็ยังถือว่าเจ้าเป็นสะใภ้”
“ท่านแม่ นางไม่ใช่สะใภ้ นางแค่เพียงหญิงในหอนางโลม ท่านแม่เองก็รู้ลูกไม่เคยให้นางเข้ามาในฐานะสะใภ้ นางเองก็รู้ดีแก่ใจฉวยโอกาสนี้มาอยู่บ้านฟ่าน และลูกที่ไม่กล้าไล่นาง ท่านแม่เองก็ถือหางนาง”ซีหยินก้มหน้า
“หงเหวินใจคอเจ้าทำด้วยอะไรนางน่าสงสารเพียงนี้”หงเหวินยิ้มหยัน
“ลูก แวะไปหานางที่หอนางโลมได้ ไม่จำเป็นต้องให้นางพาตัวเองมาถึงนี่ นางเองก็ไม่ได้มีอะไรที่ลูกติดใจอะไรหนักหนา แค่เพียงครั้งสองครั้งก็พอ”ซีหยินสะอื้นเบาๆ
“หงเหวินจะมากไปแล้ว”
“ท่านแม่ ข้าไม่รับนางในฐานะเมีย อยากจะไล่นางเสียเดี๋ยวนี้”
ซีหยินหันหลังวิ่งออกจากตรงนั้น หงเยว่ส่ายหน้าไปมา
“เจ้ามีหญิงที่หมายปองหรือไร หงเหวินบอกแม่มาหากเป็นเช่นนั้นข้าจะสู่ขอคนที่เจ้าหมายปองให้นางอยู่ในฐานะฮูหยินรอง อย่างน้อยนางก็น่าสงสาร”หงเหวินทำสีหน้าเรียบเฉย
“ไม่มี ข้าไม่มีหญิงใดหมายปอง”
ใจกลับคิดถึงเปาหลิวแต่ภาพความทรงจำที่ถูกนางปฏิเสธและเรื่องที่นางไม่เลือกเขาทั้งๆ ที่เป็นของเขาแล้วกลับไปเลือกชายชราคราวพ่อมาเป็นสามียิ่งทำให้ หงเหวินเจ็บแค้น
“หรือจะให้แม่สู่ขอลูกสาวบ้านไหน”
“ไม่ต้อง ข้าไม่ต้องการใครทั้งนั้น…”
น้ำเสียงขาดหายไปในลำคอ
มารดาถอนหายใจยาว
จ้ำเท้าออกจากตรงนั้นไปยังห้องทำงาน ซีหยิน ในร่างไร้อาภรณ์ร่างเปลือยเปล่ากอดรัดจากทางด้านหลัง
“ทำแบบนี้คิดว่าจะผูกใจข้าได้หรือ”
“แค่คุณชายเมตตา”
หงเหวินผลักร่างเล็กลงบนพื้น ไม่รอช้าบดจูบเร่าร้อน ซีหยินครางกระเส่า
“เจ้ามันก็เหมาะแค่นางบำเรอ หญิงพิสุทธิ์น่าหลงใหลกว่าเจ้าหาได้มากมายที่หอนางโลม”
ซีหยินสะอื้นเบาๆ เอวหนากระแทกลงอย่างหนักไม่สนใจรอยน้ำตา ซีหยินส่งเสียงร้องครางด้วยความเสียวกระสันและอยากเอาใจฟ่านหงเหวิน แต่เจ็บปวดใจเจ็บปวดที่รักคนผิดทำไมไม่เป็นคนอื่นทำไมต้องเป็นหงเหวินที่ร้ายกาจคนนี้ด้วย
เสร็จกิจ ก็ทำเป็นนิ่งเฉยปล่อยให้ ซีหยินทำความสะอาดรอยเปรอะเปื้อน
“ คุณชาย”
ลุงกวงเข้ามา ในห้อง เหลือบตามองซีหยินที่ย่อกายจากไป
“เดี๋ยวไม่ต้องยกน้ำชามา ข้ากำลังจะออกไปข้างนอก”ออกปากสั่งซีหยิน
ที่รีบทำตัวลีบออกจากห้องไป
“ฮูหยินที่สี่ บ้านตู้นางย้ายเข้าไปอาศัยในบ้านเสิ่นแล้ว” หงเหวินขมวดคิ้ว
“อย่าเรียกนางว่า ฮูหยินที่สี่ ข้าไม่ชอบใจเรียกนางคุณหนูเสิ่นเช่นเดิม”
“ขอรับ”ลุงกวงรับคำอย่างว่าง่าย
“ตู้อี้ซาจะกลับมา นางคงลดแรงเสียดทาน ลูกรักของท่านตู้กลับมาย่อมมีผลกับนาง”
วิเคราะห์ตามข่าวที่ได้ยินมาตู้อี้ซาคนนี้ไม่ธรรมดาเช่นกัน
“อีกไม่กี่วันจะแซยิดของท่านตู้ คุณชายจะไปร่วมงานหรือไม่”
“ไม่อยากพลาด ข้าเพิ่งได้รับเทียบเชิญ ขวบปีมานี้ข้าสามารถทำให้ท่านตู้วางใจข้าได้นับว่ายากไม่น้อย”
ตั้งใจไปดูหน้าเปาหลิวอยากรู้นักว่าเห็นหน้าเขาจะรู้สึกเช่นไร
“คุณชาย คุณชายกับ คุณหนูเสิ่นมีความสัมพันธ์ใดกัน”
“อย่ารู้เลย รู้แค่เพียงข้าจะต้องให้นางมาคุกเข่าแทบเท้าข้า”
เจ็บแค้นที่นางไม่เลือกเขาถึงสองครั้งสองครานั่นต่างหากคือความสัมพันธ์ที่ไม่อาจบอกใคร
แซยิด 72ปีของท่านตู้ ผู้คนมากมายต่างนำของขวัญมามอบให้ด้วยความเคารพ ท่านตู้ในอาภรณ์สีทอง ยืนเคียงข้างฮูหยินทั้งสี่ ที่ล้วนสวมอาภรณ์งดงามไม่แพ้กัน เปาหลิวฮูหยินที่สี่ในอาภรณ์สีชมพูกี่เพ่าสวยหวานงดงาม จนหนุ่มน้อยใหญ่ต่างกลืนน้ำลายอิจฉาท่านตู้ที่มีฮูหยินที่สี่ยังสาวยังสวยเพียงนี้
ฟ่านหงเหวินก้าวเดินเข้ามาในงานด้วยกี่เพ่าในแบบบุรุษหนุ่มสีเข้ม ฝีเท้าที่มั่นคงไม่ได้มีความรู้สึกประหม่า
- Writer
