“นี่แม่ว่าเราต้องไปทำวีรกรรมที่แสบแสนปวดหัวให้กับพ่อปรัณย์มาแน่เลยใช่มั้ย รวี”
เสียงมารดาถามคาดคั้นอีก
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิแม่ จะโกหกทำไม รวีง่วงแล้ว ขอตัวไปนอนก่อน”
หญิงสาวพูดแบบตัดบทแล้วเดินไปเลยเข้าห้องเดิมของเธอ ผู้เป็นมารดาที่มองตามหลังต้องส่ายหน้าอย่างระอาอีกหน พลางบ่นใส่
“ไม่รู้จักโตเสียที”
รินรวีกลับเข้ามาอยู่ในห้องที่แสนสบายของเธอแล้ว ก็ได้ส่งแมสเสจข้อความไปหาเขา พร้อมกับแค้บหน้าจอให้เห็นภาพของหล่อนว่าอยู่ในห้องปลอดภัยดี ไม่ต้องห่วง
“วันนี้เชิญนอนอยู่ในห้องตามสบายคนเดียวนะคะ”
หล่อนกลับพิมพ์ข้อความนี้ส่งถึงเขา
ทำให้ปรัณย์อ่านข้อความแล้วนึกหมั่นเขี้ยวนัก พูดประชดท้าทายเขาหรือ ฮึ แต่ปรัณย์ก็นอนหลับไปคนเดียวนั่นแหละในห้องตรงกันข้ามไม่มีร่างของรินรวี แปลกใจยิ่ง ที่เขากลับคิดถึงผู้หญิงคนนี้ คิดถึงเนื้อหอมๆน่ากอด
ส่วนแก้วกานต์โทร.มาหาเขาในเวลานี้เช่นกัน โดยไม่รู้ว่าปรัณย์กำลังท
