[[ KABANATA CLXIX ]]
“ALAM mo ba dahilan kung bakit ko pinalibing ang mga katauhan ko na iyon?” Mahinahong pagkakatanong ko sa kaniya. Nandito pa kaming dalawa ni Arjun sa sementeryo----sa ilalim ng puno kung saan naka-parke ang sasakyan ni Ninong. Nakaupo ako rito sa mismong harapan ng sasakayan nakatupi pataas ang kaliwang tuhod ko habang nakatuwid naman ang kanan, nakatayo lang siya habang humihithit sa sigarilyo niya. Malilim pero may kaalinsangan ang init dahil tumitirik na sa gitna ng kalangitan ang matinding sikat ng araw. Sumasama na nga sa hangin ang kainitan.
“Para raw isipin noong dumampot sa iyo noon na patay ka na talaga. Iyon ang sabi sa akin ng Ninong Steven mo.” Muli siyang humithit at ibinuga niya ang usok sa hangin. Isang malaking pala-isipan sa akin ngayon kung sino an
