ตอนที่ 5 อย่าขัดคำสั่ง NC++
1529 Words
ตอนที่ 5 อย่าขัดคำสั่ง NC++
มือเล็กกำเข้าหากันจนเส้นเลือดปูดเธอมองรอบ ๆ ไม่รู้ว่าแถวนี้มีคนอยู่หรือเปล่า เขาไม่อายผีสางแต่น่าจะอายเธอบ้าง สุดท้ายเธอก็พาร่างไร้อาภรณ์เดินลงมาอยู่ข้าง ๆ เขา ถ้าพระจันทร์มีตาและมีปากคงหัวเราะเธอไปแล้ว
พรึ่บ ในเวลาต่อมาแขนเธอถูกกระตุกด้วยแรงอันน้อยนิดร่างเธอก็นั่งแหมะลงบนท่อนขาแกร่ง พริมากลั้นหายใจให้กับสัมผัสเนื้อแนบเนื้อเธออายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี
“ถ้าทำมันเองเธอจะไม่เจ็บ” เธอเงยหน้ามองคนด้านบน สายตาเขาทอดมองขึ้นบนท้องฟ้า ริมฝีปากอิ่มถูกฉกชิมในเวลาต่อมา เธอขัดขืนเล็กน้อยแต่ก็โดนลงโทษด้วยการบีบเคล้นหน้าอกอย่างแรงไปหนึ่งที “ถือว่าฉันใจดีกับเธอมากแล้ว”
โชคชะตาที่ขมปี๋ขนาดนี้พริมารับมันไม่ไหวหรอก!
หญิงสาวค่อย ๆ ไหลลงไปตามขาแกร่งจนท่อนล่างลงไปอยู่ในบ่อน้ำ ส่วนเขานั่งอยู่บนแท่นนั่งทำให้หน้าฉันตอนนี้อยู่ระหว่างตรงนั้นพอดิบพอดี สายตาคมดุที่มองมาอยู่ตลอดมันแทบทำเธอคลั่งเพราะกลัวนักกลัวว่าเขาจะกดหัวเธอลงน้ำ
“ทำสิ หรือให้ฉันทำ”
น้ำเสียงและแววตามีแต่ความข่มขู่ ในเมื่อเลือกอะไรไม่ได้พิมเอ้ยแกควรเลือกที่แกไม่เจ็บตัว วันนี้แกโดนมาเยอะแล้ว หญิงสาวได้แต่ปลอบใจตัวเอง
มือเล็กค่อย ๆ จับเจ้ามังกรน้อยแต่มันไม่น้อยเลยสักนิด เธอรูดมันขึ้นลงอย่างทะนุถนอมก่อนจะข่มใจยื่นปากไปครอบครองมันในเวลาต่อมา ลิ้นเล็กแลบออกมาสัมผัสส่วนหัวพร้อมกับวนมันไปมา
“อืม” คนเมาครางในลำคออย่างพอใจที่เธอรู้งานและทำมันออกมาดี
อ๊อก อ๊อก อ๊อก อ๊อก
เสียงน่าเกียจดังขึ้นในเวลาต่อมา พริมาหลับหูหลับตาทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงที่ตัวเองเป็นคนทำ ไม่นานก็รู้สึกว่ามีของเหลวฉีดเข้าคอจนเธอแทบอ้วกแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะอ้วกออกมาเธอกลืนมันอย่างขมขื่นพร้อมกับทำความสะอาดส่วนหัวด้วยการเลียวนไปมารอบ ๆ อีกครั้ง
“ขึ้นมา” เขาเอาแต่ออกคำสั่งนู่นนี่นั่น ส่วนเธอก็มีหน้าที่ทำตาม และต้องทำตามด้วยไม่อย่างนั้นองค์ซาตานได้ลงประทับร่างเขาแน่
พริมาย้ายร่างจากในบ่อน้ำขึ้นมานั่งบนตัวเขาโดยมีเขาจัดท่าทางให้ ส่วนหัวเจ้ามังกรบานใหญ่กำลังถูกจ่อที่ปากถ้ำสีหวานพริมาหลับตาค่อย ๆ นั่งลงมือก็จิกไหล่หนาอย่างลืมตัว ใหญ่ขนาดนี้เธอตายได้เลยนะ
“อื้อ จะเจ็บ!” เธอเจ็บจริง ๆ แต่มีหรือคนที่ไม่ได้รับรู้ความรู้สึกนั้นแบบเธอจะหยุดมันเขาจับเอวเธอกดลงมาจนสุด พริมากัดฟันแน่นทั้งเจ็บทั้งอาย ถ้ามีคนมาเห็นเธอไม่อยากจะคิดถึงวันพรุ่งนี้เลย
“ขยับสิ” เขาออกคำสั่งอีกแล้ว แถมหน้าตายังไร้วี่แววความละอายในใจ หลงลืมไปหรือเปล่าว่าเรากำลังอยู่กลางแจ้งหาใช่ห้องนอนปิดมิดชิด
จังหวะนั้นพริมาเผลอจ้องหน้าคนสั่ง แต่ไม่เกินห้าวินาทีเธอก็รีบเบนสายตาหนี ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงไม่กล้าสบตาคู่นั้นนาน ๆ เหมือนมันกำลังร้องเรียกเธออยู่ตลอดเวลา ทั้งแสดงออกมาว่าโกรธ รังเกียจ และโหยหาเธอในเวลาเดียวกัน
เมื่อจัดท่าทางเสร็จฉันก็เริ่มขยับเอวตามเขาสั่ง เพราะถ้าฉันยังมัวอิดออดคงโดนอะไรที่หนักกว่านี้ เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ดั่งใจมือใหญ่ก็จับเอวคอดไว้มั่นพร้อมกับยกขึ้นกดลงเองทันที
ตรั่ด ตรั่ด ตรั่ด ตรั่ด
“อื้อ...” ลำคอเล็กถูกคว้าลงมาจูบอย่างดูดดื่ม พริมาหน้าแดงเพราะบรรยากาศยามค่ำคืนเสียงเนื้อกระทบเนื้อมันดังแข่งกับเสียงสัตว์ต่าง ๆ ที่กำลังส่งเสียงร้องในยามนี้
“แน่นมาก” เขาครางเสียงกระเส่า ไม่นานก็เร่งจังหวะเองด้วยการกระแทกส่วนเธอที่ทิ้งตัวลงมา พริมาหน้าแดงมองใบหน้าเสียวซ่านคมคายของเขาก็นึกเขินขึ้นมาดื้อ ๆ
ตอนนี้เขาอ่อนโยนกับเธอผิดปกติ แม้สายตาคมดุที่มองมาตลอดเวลามักจะออกคำสั่งผ่านแววตาดุ ๆ นั้นก็เถอะแต่เขาก็รู้จักแลกเปลี่ยนกับเธอไม่ได้เอาเปรียบเธอฝ่ายเดียวเหมือนครั้งแรก พริมาเผลอยื่นนิ้วชี้ไปแตะปลายจมูกเป็นสันของเขา รู้ตัวอีกทีเขาก็หันหน้าหนีเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอทำอะไรตามความคิดออกไปจึงรีบเอ่ยขอโทษ
“ฉันขอโทษค่ะ”
ใบหน้าสวยหวานยามนี้มีแต่เม็ดเหงื่อคลอเคลียตามกรอบหน้าแขนเล็กยกขึ้นมาปาดเม็ดเหงื่อทิ้ง ก่อนจะยกผลส้มในตะกร้าเล็กไปเทรวมกับตะกร้าใหญ่ เหนื่อยจะตายอยู่แล้วแม่ พริมาเดินกลับมายังร่มไม้ต้นใหญ่เปิดขวดน้ำดื่มคิดจะพักสักหน่อยค่อยไปเก็บส้มต่อ แต่หางตาดันเหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังเดินมาพร้อมกับหัวหน้าสวนส้มที่เธอพึ่งเจอเมื่อตอนเช้าตอนมาทำงานใหม่ พริมารีบปิดขวดน้ำหยิบตะกร้าเดินเข้าสวนส้มทันที
“แกเห็นเมื่อกี้ไหมพ่อเลี้ยงมังกรลงมาดูผลผลิตเองเลย”
ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นลงมาหน้างานเล็ก ๆ แบบนี้ ส่วนมากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นนายจะลงตรวจงานที่ใหญ่ ๆ ส่วนสวนส้มตรงนี้จะเป็นผู้ช่วยเสียส่วนมาก แต่อาจเป็นเพราะช่วงแรก ๆ พ่อเลี้ยงทำงานหนักจึงไม่มีเวลาแต่ตอนนี้ไร่เดชากลับมาสยายปีกบินได้อีกครั้งแล้วพ่อเลี้ยงเลยมีเวลาลงมาตรวจดูหน้างานเอง
“เห็นไกล ๆ ยังหล่อขนาดนี้แก ถ้าฉันได้อยู่ใกล้กว่านี้คงเป็นลม”
“อิจฉาผู้หญิงที่ได้อยู่กับพ่อเลี้ยงมังกรจัง”
“ฉันไม่เห็นพ่อเลี้ยงมังกรมีแฟนเลยว่ะ ฉันก็ทำงานที่นี่มาหกปีแล้วนะ”
“แฟนแกก็คงอยู่ในเมือง ทำงานในห้องแอร์นู่นแหละแกไม่พามาตากแดดตากลมแบบนี้หรอกน่า”
“น่าจะใช่เนอะ” พนักงานสาวสวยวัยแรกแย้มหรือแม้กระทั่งแม่หม้ายผัวทิ้งได้แต่มองลูกชายสุดหล่อของคุณนายวาดอย่างเคลิบเคลิ้ม ถ้าไม่ติดว่าทั้งดุทั้งโหดคงมีแต่คนเข้าไปพูดด้วยแน่นอน
เสียงคุยกันของพนักงานคนอื่น ๆ ดังพอที่จะทำให้คนเก็บส้มอยู่อีกฝั่งได้ยิน พริมาคิดว่าจะทำใจยอมรับชะตากรรมหนึ่งเดือนที่เขาอยากให้เธอปรนเปรอเขา เธอจะคิดแค่ว่าชีวิตที่มันตกต่ำช่วงหนึ่ง สิ้นสุดหนึ่งเดือนเธอจะรีบบินออกจากประเทศนี้ทันที
“คนงานใหม่น่ะครับ ขยันเชียวไม่รู้ไอ้บวบมันหามาจากไหน”
สายตาคมดุมองผู้หญิงที่ขึ้นบันไดไปเก็บส้มช่างไม่กลัวจริง ๆ หึ!
“สินค้าล็อตนี้ดูแลให้ดีอย่าให้มีผิดพลาด ไปทำงานเถอะ”
“ครับ”
สวนแต่ละสวนจะมีหัวหน้าที่พนักงานทุกคนต้องเชื่อฟัง เขาต้องจัดระบบระเบียบเพราะไม่สามารถดูแลคนเดียวได้ทั่วถึง แค่งานในออฟฟิศก็แทบจะปลีกตัวออกมาดูแลส่วนอื่น ๆ ไม่ได้ เพราะฉะนั้นเขาจะหาหัวเรือที่ขยันและซื่อสัตย์เรื่องค่าตอบแทนแน่นอนว่าสูงลิ่ว แต่ก็แลกกับระบบดูแลไร่ที่เป็นระบบระเบียบเข้าถึงคนงานทุกคนเขาว่ามันคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม จะได้ไม่มีปัญหาซ้ำซากให้เขาตามแก้ไขอยู่ตลอดด้วย
พักเที่ยงพนักงานทุกคนก็วางงานในมือเดินมาโรงอาหารของไร่ หนึ่งในนั้นก็คือหญิงสาวที่มาใหม่เธอเห็นพนักงานบอกว่าไปกินข้าวก็คิดว่าคงมีศูนย์รวมที่ทานข้าวสำหรับพนักงานซึ่งมันก็จริง แถมยังฟรีอีกด้วยหญิงสาวได้ข้าวไข่เจียวราดพริกมากินแค่ได้ดูดน้ำอัดลมก็เหมือนมีแรงขึ้นมา เหมือนได้เกิดใหม่แล้วหลังจากทำงานมาทั้งช่วงเช้า
“มาใหม่เหรอเรา” ใบหน้าสวยแต่ทว่าแดงก่ำเพราะพิษแดดเงยหน้ามองตามเสียง ใกล้ขนาดนี้คงทักเธอนี่แหละ พอเห็นว่าเป็นผู้ชายรูปร่างสมส่วนแถมยังหน้าตาดีอีกด้วยพริมาจึงพยักหน้าหงึกหงัก ไม่อยากผูกมิตรกับใครเท่าไหร่จึงเลี่ยงที่จะตอบ แต่เหมือนคนตรงหน้าอยากคุยกับเธอนะ “ผมชื่อดินนะครับ นั่งด้วยได้ไหม” นี่มันไม่ใช่โรงอาหารของเธอจะปฏิเสธก็กระไรอยู่
- Writer
