น้ำข้าว
“ปล่อยงั้นหรอ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาพูดแบบนี้...”
“เธอคิดว่าที่ฉันไม่ปล่อยเธอไปเพราะเธอสำคัญกับฉันมากอย่างนั้นหรอ”
จึก! จุกดีจัง คำพูดพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน คำพูดที่เอ่ยออกมาเหมือนกับมันเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ เป็นเรื่องที่พูดออกมาง่ายๆ ต่างจากคนฟังอย่างฉันที่พอได้ยินถึงกับจุกจนแทบพูดไม่ออก แทบไปต่อไม่ถูก ทั้งที่บอกตัวเองไปแล้วว่าไม่ควรรู้สึกอะไรไปมากกว่านี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำมันถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมใจมันถึงอ่อนแอทุกครั้งที่เขาพูดจาแบบนี้
“ถ้าไม่สำคัญก็ปล่อยกันไปสิคะ” เสียงที่เอ่ยออกมาอย่างสั่นเครือนั่นจนน่าสมเพช ไม่ว่าจะพยายามให้มันนิ่งยังไงแต่มันกลับสั่นเหมือนจะร้องไห้
“ยังไม่ถึงเวลา”
“เห็นแก่ตัว!” อยากเก็บฉันไว้ก็เก็บ อยากปล่อยไปตอนไหนก็ค่อยทิ้งอย่างนั้นหรอ
“หึ แล้วสิ่งที่พ่อแม่เธอทำเขาเรียกว่าอะไร” คุณสิงหายิ้มเยาะก่อนจะถามฉันกลับมา แต่คำถามของเขาก็เหมือนกับหอกแหลมที
