“ท่านพี่ข้าอยากไปที่ริมแม่น้ำสักหน่อยเจ้าค่ะ ตั้งแต่มาถึงหมู่บ้านลี่เจียงข้ายังไม่เคยเดินไปจนถึงริมแม่น้ำเลยสักครั้ง”
เย่เซิ่งเจียหันมองไปทางทุ่งนาฝั่งแม่น้ำ ระยะนี้ฝนตกเกือบทุกวันทุกพื้นที่เป็นดินโคลนชื้นแฉะ การเดินย่ำดินแต่ละครั้งต้องใช้เรี่ยวแรงและความระมัดระวังไม่น้อย ภรรยาตัวเล็กบอบบางจะไหวหรือไม่
“ข้าคิดว่า..” ดวงตาสีนิลหันกลับมาพบเข้ากับดวงหน้าเฉิดฉันเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบ คำกล่าวที่คิดจะเอ่ยพลันเปลี่ยนไปในทันที
“เอาสิ ข้าจะพาไป”
ร่างเล็กตื่นเต้นจนไม่ทันสังเกตเห็นถึงแววตาวิบวับเปล่งประกายเจ้าเล่ห์ที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของอีกฝ่าย
“ข้าได้ยินว่าสะใภ้คนโตสกุลไหวเพิ่งจะคลอดหลานชายมาอีกคน ข้าจะไปเยี่ยมสักหน่อย ใครจะไปก็ตามข้ามา” เย่เฟิงลุกขึ้นยืน สตรีสกุลเย่ก็ลุกตาม
ม่านอวี้กับม่านลู่หันมองซ้ายทีขวาที วันนี้พวกนางไม่ต้องเข้าอำเภอ อาหารก็เตรียมพร้อมไว้แล้วถึงเวลาก็อุ่นอีกครั้งเท่าน
