ไออุ่นกรุ่นไอรัก

ตอนที่8

       สองสาวพากันเดินผ่านสะพานไม้ที่เชื่อมข้ามไปเรือ ตอนนี้มีลูกค้านั่งกินอยู่หลายโต๊ะเหมือนกัน

ชัชญาพาน้องเดินไปโต๊ะว่างริมสุดติดระเบียงเรือ พนักงานในร้านที่พอจะคุ้นเคยกันดี ส่งยิ้มทักทายมาให้ ร้านนี้ก็เป็นหนึ่งในลูกค้าขนมถ้วยเช่นกัน

"ว๊าว มีหนมถ้วยด้วย ใช่ของที่บ้านพี่มั้ย"

ชัชญาพยักหน้ายิ้ม พนักงานเสิร์ฟยกถาดที่มีแก้วน้ำแข็งมาวางให้ พร้อมรอรับออเดอร์

"มีหมูสะเต๊ะด้วย อยากกิน ๆ ขายยังไงคะพี่"

"มีชุด 60 -100-150 ค่ะ"

"งั้นเอาชุดละร้อย 1ชุดค่ะ แล้วก็เส้นหมี่ขาวเนื้อเปื่อยลูกชิ้นพิเศษสองชามเลยค่ะ"

ชัชญาเห็นน้องสั่งก็อดยิ้มไม่ได้ นี่คือหิวหรือยังไง

"ของหนูเอาเส้นเล็กต้มยำเมนูปลาค่ะ"

"พี่ ขอน้ำอัดลมด้วยค่ะ"

โยธกาสั่งเพิ่มไปก่อนจะหยิบขนมถ้วยมาตักเคี้ยวหยับ ๆ เห็นแล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้กับรอยยิ้มตาปิดนั่น

"บ้านพี่อยู่ไกลจากนี่มั้ย"

"ต้องเดินไปอีกสามกิโลค่ะ"

"ห๊า!สามกิโล ใช้บริการพี่วินดีกว่ามั้ยคะ ถึงโยจะชอบออกกำลังกายแต่นั่นมันไกลนะ"

ชัชญาหลุดขำ

"ล้อเล่น นั่นไงหลังคาสีเขียวน่ะ"

คนเป็นพี่ชี้มือไปยังบ้านริมคลองหลังหนึ่ง ถ้ากะด้วยสายตาจากตรงนี้ไปก็ราว ๆ ป้ายรถเมล์นึง

"อ้อ แค่นี้ไหวค่ะ"

"บ้านพี่ไม่ใช่หลังนั้น"

"อ้าว!?"

คราวนี้ชัชญาหัวเราะ ที่ได้แกล้งเด็ก ก่อนจะชี้มือไปอีกด้านตรงกันข้าม

"หลังนั้นต่างหากค่ะ"

โยธกามองตามไปก็เห็นบ้านหลังหนึ่งใกล้ ๆ ริมคลอง มันอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร อาจจะใกล้กว่าหลังที่พี่หลอก

"หลังนี้จริงนะคะ"

คนเป็นพี่พยักหน้าทั้งยิ้มไปด้วย เพราะอยู่ใกล้นี่แหละ ร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนี้เธอถึงมากินประจำ และตอนนี้อาหารที่สั่งมาเสิร์ฟเรียบร้อยแล้ว หมูสะเต๊ะกำลังถูกเด็กหิวจัดการทีเดียวสองไม้

"ค่อย ๆ กินค่ะ ไม่มีใครแย่งหรอก"

อดที่จะบ่นไม่ได้จริง ๆ

"อร่อยจัง ไม่ค่อยได้กินเท่าไหรนะเนี่ย ชอบอ่ะ อากาศดีกว่าในเมืองเยอะเลย ให้โยมากับพี่อีกนะ"

คนเป็นพี่ช้อนตามองก่อนจะยิ้ม

"อยากมาเพราะพี่ หรืออยากมากิน"

เด็กตัวสูงอมยิ้มตาปิด

"อยากมาอยู่กับพี่ เพราะจะได้กินของอร่อยหลายอย่างด้วยค่ะ"

แหม เด็กมันฉลาดตอบค่ะ ชัชญาจึงพยักหน้าให้เรียกรอยยิ้มแก้มปริดีใจของน้องจนอดยิ้มไม่ได้ เพราะเธอเป็นลูกคนเดียวหรือเปล่านะ พอเจอน้องอ้อนเข้าหน่อยก็อดตามใจไม่ได้

ไม่คิดว่าของที่สั่งมาน้องจะจัดการจนหมดเกลี้ยง ถึงเธอจะช่วยกินหมูสะเต๊ะไปหลายไม้ก็เถอะ

"กินเก่งเหมือนกันนะเรา"

"ก็น้องโยกำลังโตนี่นา"

คำพูดนั้นทำให้ชัชญาหลุดหัวเราะออกมา และเหมือนว่าน้องเองเพิ่งคิดได้ใบหน้าขาวใสเลยขึ้นสีแดงเรื่อให้เห็น

"ไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย โยหมายถึงวัยกำลังกินกำลังนอนหรอก"

คนร้อนตัวรีบชี้แจงให้คนเป็นพี่หัวเราะขำ

"พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่คะ"

ชัชญาตอบไปทั้งที่ยังคงยิ้ม ให้น้องย่นจมูกใส่ ก่อนที่จะเรียกพนักงานมาคิดเงิน

"เดี๋ยวพี่จ่ายเองค่ะ เราจ่ายค่ารถไปหลายตังค์แล้ว"

"ไม่เป็นไรค่ะ นาน ๆ โยจะได้ใช้ตังค์ให้โยจ่ายเถอะ เก็บไว้เยอะเดี๋ยวปลวกเอาไปแทะหมด"

ดูเด็กมันพูดไม่รู้จะขำหรือหมั่นไส้ดี ชัชญาเลยต้องยอมปล่อยให้เด็กสายเปย์จัดการค่าอาหารทั้งหมดไป

จากนั้นก็พากันเดินเลียบคลองตรงไปยังบ้านที่โดดเด่นอยู่หลังเดียว ถ้าไม่นับฝั่งตรงข้าม ที่เรียงรายห่างกันตลอดทางนะ บางบ้านก็เปิดเป็นร้านค้าขายของชำ

ระหว่างเดินไปชาวบ้านแถวนั้นก็ส่งเสียงทักทายกับคนเป็นพี่ไปเรื่อย จนกระทั่ง

โฮ่ง ๆ ๆ บรึ่ยย มาจากไหนเนี่ย โยธกาเกาะแขนคนพี่ ด้วยความหวาดเสียวเจ้าสุนัขพันธุ์ไทยสีน้ำตาล ที่วิ่งเข้ามาส่งเสียงเห่ากรรโชกใส่กัน

"โปเต้ ไม่เอาค่ะเงียบ หยุด"

หูย ชื่อน่ากินเชียวนะแก นั่นขนมที่เธอชอบกินเวลาดูหนังที่บ้านเลยนะ 

โฮ่ง แน่ะ ยังจะมาโฮ่งปิดท้ายอีก 

"ชื่อโปเต้เหรอคะ"

"อืม มันชอบกินขนมโปเต้ตั้งแต่เล็ก ๆ แล้วค่ะ ก็เลยตั้งชื่อให้"

"ไฮ สวัสดีโปเต้ เราโยเยนะ มาเป็นมิตรกันดีกว่านะไหน ๆ ชื่อเราก็คล้าย ๆกันแกว่ามั้ย มีทั้งสระโอกับสระเอด้วยนะ ว่าไง ๆ"

ชัชญาอยากจะขำกับคนที่ตอนนี้กำลังโบกมือทักทายหมาของเธอ แถมเจ้าโปเต้มันก็ครางหงิง ๆ เหมือนจะยอมรับซะอย่างนั้นแหละ นี่เขาคุยกันรู้เรื่องขนาดนี้เลยรึ

"น่ารักจังเลย ไว้คราวหน้าจะเอาโปเต้มาฝากนะจ๊ะ เออ พี่จ๋า ข้าวที่เหลือกับไก่เอามาให้น้องกินดีกว่าค่ะ"

ชัชญาจึงหยิบกล่องอาหารมาส่งให้น้อง

"เอาไปเทใส่ถาดตรงนั้นค่ะ เขาจะได้กินง่าย ๆ"

คนเป็นพี่บอกและภาพของทั้งคู่ที่กำลังวุ่นวายอยู่กับหมา ก็อยู่ในสายตาของผู้ใหญ่สองคน ที่พากันนั่งอยู่แคร่ใต้ถุนบ้าน

ชัชญาเดินเข้าไปกอดแม่กับยายอย่างทุกครั้ง ก่อนจะแนะนำเด็กตัวสูงที่ยืนฉีกยิ้มน่ารักอยู่ใกล้ ๆ

"น้องโยเยที่จ๋าเล่าให้ฟังค่ะ"

"สวัสดีค่ะ คุณยายคุณน้า"

"หวัดดีจ๊ะ ชื่อกับตัวจริงหน้าตาน่ารักเชียว"

ชาลินีรับไหว้ทั้งกล่าวชมเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ให้เจ้าเด็กอมยิ้มตาปิด

"นิสัยก็ดีด้วยค่ะ"

หืม หึ ๆ เสียงหัวเราะแกมเอ็นดูของแม่กับยาย เมื่ออีกฝ่ายพูดยอตัวเองซะอย่างนั้น น่าเอ็นดูจริงเด็กคนนี้

"เอากระเป๋ามานี่ค่ะ เดี๋ยวพี่เอาขึ้นไปเก็บให้"

"ขอบคุณค่ะ"

ชัชญารับกระเป๋าเป้แล้วเดินขึ้นไปบนบ้าน

"มานั่งนี่ลูก น้าขอบใจมากนะที่คืนนั้นลงไปช่วยพี่เขาน่ะ"

ชาลินีบอกกับเด็กสาว

"ไม่เป็นไรค่ะ ต่อให้เป็นคนอื่นไม่ใช่พี่จ๋า โยก็ต้องช่วยอยู่ดีค่ะถ้าโยช่วยได้"

"แล้วหนูไม่กลัวโดนเขาทำร้ายไปด้วยรึ เราก็เป็นผู้หญิงเหมือนพี่เขานะ"

คุณยายปิ่นเอ่ยถามขึ้นมาบ้าง

"หนูก็กลัวบ้างค่ะ ถ้าเขามีอาวุธนะและวันนั้นหนูก็ถือไม้เบสบอลเตรียมลงไปเผื่อป้องกันตัวด้วยค่ะ จริง ๆ คืนนั้นป๊าหนูก็คอยดูเหตุการณ์ที่ระเบียงด้วยแหละ

ถ้าหากมีอะไรร้ายแรงป๊าก็ต้องลงไปช่วยค่ะ โชคดีที่หมอนั่นดันกลัวตำรวจอย่างว่าแหละค่ะ เขาเคยมีคดีติดตัวอยู่ก็เลยจบกันไปแบบไม่มีใครเจ็บตัว"

ผู้ใหญ่ทั้งคู่พยักหน้า

"คนสมัยนี้มันน่ากลัวจริง ๆ โชคดีที่หลานยายไม่เป็นอะไร ยังไงก็ขอบใจหนูมาก ๆ แล้วนี่พากันกินอะไรมาหรือยังล่ะ"

"แวะกินก๋วยเตี๋ยวกับหมูสะเต๊ะมาค่ะ อร่อยและอิ่มมากตอนนี้"

คำว่าอิ่มมากแล้วเอามือลูบท้องก็เรียกรอยยิ้มจากชาลินีกับยายปิ่น

"หนูเรียกคุณแม่ได้มั้ยคะ อยากมีคุณแม่สวย ๆ เพิ่มอีกคนค่ะ"

หืม จู่ ๆ เด็กเจ้าเล่ห์ก็เอ่ยขึ้นมาให้ชาลินีหลุดยิ้มขำ กับคำชมเอาใจคนแก่แบบนั้น

"น่ารักแล้วยังปากหวานเอาใจคนแก่อีกนะเราเนี่ย เอาสิจ๊ะ แม่จะได้มีลูกสาวเพิ่มมาอีกคน"

ชาลินีเอ่ยด้วยรอยยิ้มเอ็นดู รู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้ไม่น้อย นั่นจึงเรียกรอยยิ้มตาปิดของเจ้าเด็กหน้าใส

"ขอบคุณที่เอ็นดูหนูค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะคุณแม่คุณยาย"

โยธกาลุกขึ้นมาก้มโค้งเก้าสิบองศาให้หญิงสองวัย หัวเราะด้วยความเอ็นดู

ชัชญาที่แอบยืนมองอยู่ตรงบันไดก็ได้แต่ส่ายหน้ายิ้ม ๆ คงได้หลงเด็กกันทั้งบ้านล่ะคราวนี้ มาวันแรกก็โปรยเสน่ห์ใส่แม่กับยายเธอซะแล้ว

     บ้านริมคลองอากาศหลังฝนตกใหม่มีลมเย็นพัดโชยมาเป็นระยะ บ้านใต้ถุนสูงโล่ง จึงรับอากาศปลอดโปร่งได้เต็มที่

ข้างบ้านเหมือนจะเป็นโรงครัวขนาดกว้างพอสมควร ซึ่งพี่บอกว่านั่นคือที่สำหรับไว้ทำขนม หลังจากพูดคุยกันไปพักใหญ่ก็เหมือนจะโดนความง่วงเข้าเล่นงานอีกรอบ

"ง่วงอีกแล้วเหรอฮึ"

ชัชญาถามคนที่หาวน้ำตาซึมไปสองรอบแล้ว น้องยิ้มแหย ก็อากาศมันสบายนี่นา

"ง่วงก็พาน้องขึ้นไปนอนสักตื่นสิลูก เดี๋ยวแม่กับยายก็จะพักสายตาเหมือนกันล่ะ ว่าแต่มื้อเย็นจะกินอะไรกันล่ะ"

ชาลินีเอ่ยถามสองสาว

"โยอยากกินอะไร อืม แต่หมูกรอบที่เอามาพี่ว่าเก็บผักกระเฉดหลังบ้านมาผัดใส่ดีกว่า"

"โยกินง่ายค่ะ ทำอะไรก็กินได้หมดแหละ น้ำพริกโยก็ชอบนะ"

คนฟังยิ้มบางกับเด็กกินง่ายแถมกินเก่งด้วยสิ

"งั้นเย็นนี้ทำน้ำพริกด้วยแล้วกัน แม่ไปตลาดจะได้ซื้อเห็ดฟางมาด้วย เคยกินมั้ยน้ำพริกเห็ดฟางน่ะ"

โยธกาส่ายหน้า

"เดี๋ยวลองชิมดูจะชอบมั้ย"

ชาลินีบอกพลางยิ้ม ก่อนจะปล่อยให้ทั้งสองขึ้นไปพักบนบ้าน ส่วนเธอกับแม่ก็ชอบเอนหลังกันที่ใต้ถุนเป็นประจำอยู่แล้ว

"มีชานด้วย แบบนี้กลางคืนก็นอนดูดาวได้สิคะ"

โยธกาขึ้นมาบนเรือนก็เพิ่งเห็นว่าบ้านถูกสร้างแยกเป็นสองส่วน โดยมีพื้นที่โล่งคั่นกลาง ระหว่างส่วนตัวบ้านและอีกฝั่งจะเป็นครัวกับห้องน้ำ มีหลังคาคุ้มกันแดดฝน และตรงชานฝั่งริมน้ำก็สร้างเป็นระเบียง มีที่นั่งกินลมอีกด้วย

"ค่ะ แต่มันก็ไม่ค่อยจะเห็นดาวเท่าไหรหรอก แต่ถ้าดวงจันทร์ยามข้างขึ้นน่ะเห็นชัด"

คนเป็นพี่บอกแล้วพาน้องเดินเข้ามาส่วนตัวบ้าน ห้องโถงกลางบ้านมีทีวีจอแบนขนาดสามสิบสองนิ้วตั้งอยู่ และก็โซฟาตัวยาววางชิดติดผนังห้อง เธอสังเกตุดูเห็นประตูน่าจะมีสี่ห้อง

"นี่ห้องแม่ นั่นห้องยายนี่ห้องพระ"

ชัชญาชี้บอกห้องแรกกับห้องที่อยู่ตรงข้ามกัน ส่วนห้องพี่ก็คือห้องที่อยู่ด้านในฝั่งริมคลอง ชัชญาเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วเปิดแอร์ ห้องขนาดพอกันกับห้องเช่าที่พักนั่นแหละ

โยธกากวาดมองในห้องมีแค่ตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่กับตู้โชว์ที่มีชั้นหนังสือด้วย รูปถ่ายครอบครัวที่มีกันสามคนถูกอัดกรอบตั้งโชว์ และก็อีกสองภาพเป็นภาพเดี่ยวของพี่ในวันรับปริญญา กับอีกภาพที่ถ่ายตรงชายหาดที่ไหนสักแห่ง

"มีอัลบั้มรูปมั้ยคะ อยากเห็นพี่ตอนเด็ก"

"ไม่ง่วงแล้วเหรอคะ"

"เดี๋ยวค่อยงีบก็ได้ค่ะ นอนมากเดี๋ยวคืนนี้หลับยาก"

ชัชญาจึงลุกไปเปิดตู้โชว์หยิบเอาอัลบั้มรูปเล่มใหญ่กับเล่มเล็กมาวางลงที่เตียง โยธกาหยิบอัลบั้มอันเล็กที่สีซีดกว่าเพื่อนมาดูก่อน

และก็หลุดยิ้มออกมาพร้อมกับมองหน้าพี่ เพราะเล่มนั้นคือรูปตอนเด็กของพี่เขานั่นแหละ

"น่ารักจัง คุณแม่ตอนสาว สวยเน๊อะ ตอนนี้ก็ยังสวยอยู่"

ชัชญายิ้มไม่เถียงหรอกว่าทุกวันนี้มารดาเธอยังดูดีทั้งรูปร่างหน้าตา แม้อายุท่านจะห้าสิบกว่าแล้ว มีผู้ชายมาจีบมาชอบ ทั้งคนหนุ่มคนแก่พ่อหม้ายก็มี แต่แม่บอกพอแล้วไม่อยากเสี่ยงต้องมานั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่าเหมือนที่ผ่านมา

โยธกาเปิดดูภาพไปเรื่อย ๆ ตั้งแต่เด็กจนมัธยมและวัยมหาลัย มีรูปตอนพี่เขาเป็นหลีดด้วย จะว่าไปพี่เขาหน้าตาดีตั้งแต่วัยเรียนมัธยมเลยนะ

แต่ในรูปทั้งหมดไม่มีคนไหนที่น่าจะเป็นพ่อของพี่เขาเลย ไม่มีภาพครอบครัวพ่อแม่ลูก นี่คงบ่งบอกถึงสายสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดี อย่างที่พี่เคยเล่าให้เธอฟัง

"โยดีใจนะ ที่พี่ยังโสดจนโยได้มารู้จัก"

จู่ ๆ น้องก็หันมาบอกแล้วยิ้มกริ่ม

"ดีใจเรื่องอะไรคะ"

"ก็ดีใจที่พี่ยังโสดไง ถ้าพี่ไม่โสดโยก็จะกลายเป็นหลงรักคนมีเจ้าของสิคะ"

หืม หึ ๆ ชัชญาหลุดขำเมื่อได้ฟัง

"อายุแค่นี้รู้แล้วเหรอคะ ความรู้สึกแบบไหนเรียกว่ารักน่ะ"

เจ้าเด็กอมยิ้มเขินก่อนจะตอบ

"ป๊าบอกความรักของแต่ละคนมันมีนิยามไม่เหมือนกันหรอกค่ะ ถ้าโยจะบอกว่าความรู้สึกที่เกิดกับพี่แล้ว นั่นคือนิยามความรักของโย มันก็น่าจะใช่

ป๊าบอกถ้าเรารักใครสักคน เรามักจะนึกถึงเขาในทุก ๆ เรื่องที่เราทำ และก็อยากจะให้เขาคนนั้นมีส่วนร่วมในสิ่งที่เราอยากทำด้วยค่ะ เหมือนกับที่โยอยากให้พี่มีส่วนร่วมในชีวิตของโยอ่ะ หือ พูดแล้วน้องโย เขิน"

อะไร พูดแล้วก็เขินเองอีกแล้ว ชัชญาหัวเราะขำคนที่เอาอัลบั้มรูปมาปิดหน้าตัวเอง  น่ารักจริงเลยเด็กคนนี้ มาพูดเหมือนบอกรักกันแบบนี้ มันสมควรเป็นเธอมั้ยที่จะเขินน้องน่ะ มาแย่งซีนเธอไปหมดเลยนะ

คนเป็นพี่อมยิ้ม ยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มแดงเรื่ออย่างมันเขี้ยว

"เขินแบบนี้คงหายง่วงแล้วมั้ง"

น้องยอมเปิดหน้ามามองก่อนจะยิ้ม 

"นอนคุยดีกว่าค่ะ เดี๋ยวโยก็หลับ"

ว่าแล้วเจ้าเด็กตัวสูงก็เก็บรวบอัลบั้มทั้งหมดกลับไปใส่ที่ตู้เหมือนเดิม ก่อนจะกลับมาทิ้งตัวลงนอนตะแคงหน้ามาฝั่งเธอ

"เปลี่ยนกางเกงหน่อยมั้ยคะ จะได้นอนสบาย"

ตอนนี้น้องยังใส่กางเกงยีนส์ขายาวอยู่เลย ส่วนเธอเปลี่ยนเป็นขาสั้นอยู่บ้านเรียบร้อย นั่นแหละ อีกฝ่ายถึงลุกขึ้นมามองหากระเป๋าเป้ตัวเอง

"พี่จัดเสื้อผ้าใส่ตู้แล้ว ยัดไว้แบบนั้นก็ยับหมดสิ"

น้องยิ้มบอกขอบคุณแต่สักพัก งือ แบบนี้พี่เขาก็เห็นเครื่องในของเธอหมดแล้วสิ 

"เป็นอะไรอีกล่ะ"

ชัชญาเอ่ยถามเมื่ออีกคนยังยืนอยู่หน้าตู้ไม่ทำอะไรสักที

"เปล่าค่ะ"

โยธกาเปิดตู้มองหาเสื้อผ้าตัวเองที่เอามาตั้งสี่ชุด ยังกับจะมาค้างที่นี่เป็นอาทิตย์ กางเกงขาสั้นที่เอามาด้วยพี่เขาพับไว้มุมหนึ่งของตู้นั่นเอง

"มีผ้าถุงใส่เป็นหรือเปล่า หรือจะไปเปลี่ยนในห้องน้ำ"

"แค่ผ้าเช็ดตัวก็ได้ค่ะ"

ชัชญาจึงบอกให้หาเอาในตู้นั่นแหละ เธอเอนตัวลงนอนหยิบมือถือมาตั้งเวลา ตอนนี้บ่ายโมงกว่าแล้ว เลยตั้งปลุกไว้ที่บ่ายสามโมง เหล่มองคนที่คลานขึ้นเตียงมานอนลงไม่ห่างกัน

"พี่ตั้งปลุกตอนบ่ายสามนะ"

น้องพยักหน้าแต่ยังคงมองเธอตาแป๋ว ก่อนจะยิ้มแบบไม่รู้เหตุผลอีกแล้ว

"ที่ป๊ากับม๊าเคยบอกเอาไว้ โยว่ามันคงจะจริง ที่ว่าความรักมักจะทำให้เราทำตัวแปลก หรืออาจจะเปลี่ยนเราไปจากที่เป็นอยู่"

ชัชญาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหันมาถามคนที่นอนตะแคงหน้าอยู่แล้ว

"ยังไงคะ?"

เธอก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้ใหญ่สอนอะไรลูกสาวมาบ้าง เพราะเธอเองเกิดมาจนอายุยี่สิบหก ก็ใช่จะรู้ซึ้งเรื่องความรัก

ก็เพราะเธอไม่เคยมีความรู้สึกแปลก ๆ มาก่อน ยกเว้นตั้งแต่เจ้าเด็กคนนี้โผล่เข้ามาในชีวิตนี่แหละ

"ความรักสามารถทำให้เราเปลี่ยนไปได้ทั้งในทางที่ดีและแย่ โดยที่บางทีเราเองก็ไม่รู้ตัว ตอนที่ตกอยู่ในห้วงรักอะไรรอบตัวก็ดูสวยงามเป็นสีชมพูไปหมด บางทีอยู่ดี ๆ แค่นึกถึงหน้าคนที่เราแอบคิดอะไรกับเขา เราก็เผลอยิ้มบ้าบออยู่คนเดียว ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกคนจะรู้บ้างหรือเปล่า ว่าทำให้ใครคนหนึ่งละเมอเพ้อฝันไปถึงไหนแล้ว

แต่ในอีกทางกลับกัน แค่ไปเจอภาพบาดตาบาดใจก็ทำให้เราเศร้า อ่อนแอหรืออาจจะงี่เง่าไร้เหตุผลได้เหมือนกัน

ประมาณว่าความรักอาจทำให้เรากลายเป็นคนไร้เหตุผลเอาง่าย ๆ เพราะรัก ทำให้เราเหมือนคนหูหนวกตาบอด หลายคู่ถึงได้ทะเลาะกันบ่อยเพราะความไร้เหตุผล หรือความหึงหวงระแวงในตัวอีกฝ่าย"

ชัชญาที่กำลังคิดตามไปกับสิ่งที่น้องพูดมาเธอก็ว่ามันจริง อย่างกรณีแม่กับพ่อเธอนั่นไง ที่เขายอมแต่งงานกันก็เพราะตอนแรก พวกเขารักกันมากมาย ทั้ง ๆ ที่แม่ก็พอรู้ว่าพ่อก็เจ้าชู้พอตัว แต่ก็เพราะคำมั่นคำสัญญาว่าเขาพร้อมจะหยุด

และก็เพราะคำว่ารักของแม่นั่นแหละพวกเขาถึงได้ลงเอยกัน จนมีเธอขึ้นมา แล้วไหนจะคนใกล้ตัวอย่างเพื่อนที่มีแฟน ก็เห็นงอนเห็นทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง จนบางครั้งเธอเองก็ยังคิดว่ามันเกินไปหรือเปล่า แค่เรื่องเล็กน้อยจำเป็นต้องเอามาเป็นประเด็นทะเลาะเพื่อให้อีกคนมาง้อนี่นะ