“มึงทำบ้าอะไรลงไป!”
ฟึ่บ!
เอกสารเล่มหนาฟาดลงกลางโต๊ะทำงานโดยฝีมือของผู้พ่อ โลอาห์นนั่งเท้าไขว่ห้างยกกาแฟขึ้นมาจิบด้วยท่าทีเรียบเฉยไม่สะทกสะท้าน ทว่าสายตาลอบชำเลืองมองข้อมูลในกระดาษก่อนเงยขึ้นมองสีหน้าโกรธจัด เขาขบตรองในใจครู่หนึ่งก่อนเอ่ยคำสารภาพแต่โดยดี
“ผมอยากฆ่ามันมากจนเผลอคิดน้อยไปหน่อย” เขากำลังหมายถึงธีร์เทพ แน่นอนมีเอกสารปึกใหญ่มัดตัวถึงคนวางระเบิดบนต้นไม้ในค่ำคืนวาเลนไทน์เสียขนาดนี้ มีหรือท่านเซอร์เคอริอาห์นจะยังไม่รู้ว่าไอ้ธีร์เทพมันอยู่ไหน
“แกก็แค่ลากตัวมันออกมาก่อนมันยากตรงไหน แล้วรู้มั้ยว่าตอนนี้ไอ้นั่นมันฉวยจังหวะเหมาะขอเป็นผู้ลี้ภัยก่อการร้าย คราวนี้มันรอดตัวได้ยาวๆเลยมึงฝันไปเถอะว่าคราวนี้จะได้ตัวมันง่ายๆ” เคอริอาห์นตำหนิลูกชายคนโตเสียงดังลั่น
“ออ อย่างนี้นี่เอง” เขาพึมพำกับตนเอง ที่แท้ ไอ้นั่นมันปากเปราะให้ข้อมูลกับทางรัฐเรื่องเขา เป็นอันว่าที่มาของเอกสารปึกใหญ่นี้มาจา
