วัดส่วนสูง…7/3
1101 Words
อินทวิชญ์ขอตัวลุกเดินมาเข้าห้องน้ำปล่อยให้ปรเมศวร์กับนิ่มอนงค์อาหลานคุยกัน และเขาก็ได้เห็นภาพที่หลานชายกำลังหัวเราะร่าแบบที่ไม่ค่อยเห็นเวลาที่เล่นกับคนในบ้าน ภาพนั้นทำให้ชายหนุ่มนิ่งมอง ก่อนจะเดินเข้าไปขัดจังหวะ
เขาจะไม่มีวันยอมให้หลานชายของเขามาสนิทกับผู้หญิงใจร้ายคนนี้แน่นอน
“โฟล์กครับ น้าอวิ๋นมารับแล้ว”
ทั้งสองหันมาก็พบร่างสูงยืนปักหลั่นเหมือนยักษ์วัดโพธิ์ สีหน้าบึ้งตึง
“กลับแล้วเหรอ”
“ใช่ จะกลับแล้ว”
ว่าแล้วก็เดินเข้าไปอุ้มร่างอวบยกลงจากม้านั่งมายืนที่พื้น อัยวาลุกเดินตามมาเขาก็จูงมือหลานชายเดินออกห่าง แต่ด้วยความที่ไม่ทันระวังเท้าของหญิงสาวข้างหนึ่งจึงสะดุดกับขาโต๊ะทำให้เธอเสียการทรงตัวหน้าคะมำ
“ว้าย”
อุ๊บ! แต่โชคดีที่คนข้างหน้าหันกลับมาแล้วรีบคว้าตัวเธอไว้ทันก่อนที่จะล้มลง ร่างกายจึงเกิดการสัมผัสกันและไม่ใช่สัมผัสในแบบธรรมดาแต่มันอยู่ในลักษณะของการกอดกัน ทว่าก็เพียงเสี้ยววินาทีเขาก็รีบดันตัวเธอออกจนแทบจะเหมือนผลัก
อัยวาหน้าเผือดลงกับกิริยาท่าทางของเขาที่เหมือนรังเกียจเธอหนักหนา แต่อย่างไรเธอยังมีสติพอที่จะกล่าวคำว่า “ขอบคุณค่ะที่ช่วย”
“หึ ครั้งนี้ถือว่าสงเคราะห์ให้ เพราะฉันสงสารเกิดกระแทกพื้นหน้าแหกขึ้นมาจะใช้หน้าตาไต่เต้าไม่ได้”
“ค่ะ ถึงยังไงก็ต้องขอบคุณอีกครั้ง”
เธอพูดกับเขาแต่สายตามองไปยังใบหน้ากลม ๆ ที่กำลังส่งยิ้มให้เธอ หญิงสาวจึงยิ้มตอบทำให้ชายหนุ่มก้มมองหลานชาย ก่อนจะถอนหายใจแล้วจูงมือป้อมเดินกลับไปที่ร้านอาหาร โดยมีหญิงสาวเดินตามไป
“จำไว้นะ ถ้าสงสารปัญหาชีวิตจะตามมา”
กับผู้หญิงคนนี้ไม่มีคำว่า ‘สงสาร’ ไม่มีทางที่เขาจะให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาเป็นปัญหาในชีวิตของเขา
ไม่มีทาง!
“กลับกันมาแล้ว” ปรเมศวร์เอ่ยขึ้นเมื่อหันไปเห็นอินทวิชญ์เดินจูงหลานชายเข้ามาโดยมีเลขาของเขาเดินตามมาด้านหลัง
“ผมคงต้องพาหลานกลับก่อน ไว้ค่อยคุยเรื่องโพรเจกต์กันใหม่อีกครั้งนะครับคุณเมศวร์”
“ด้วยความยินดีครับคุณอวิ๋น”
ขณะกำลังจะออกจากร้านเด็กชายกระตุกมือน้าชาย
“น้าอวิ๋นรอเดี๋ยว”
“อะไรเจ้าแสบ” ยังไม่ทันที่อินทวิชญ์จะได้พูดอะไรต่อ หลานชายก็ดึงมือออกจากมือของเขาที่จับอยู่แล้ววิ่งกลับไปหาอัยวา หญิงสาวย่อตัวลงและรับก้อนกลม ๆ ที่พุ่งเข้ามาหา
“น้าเอ๋ย” สองแขนป้อมกอดคอหญิงสาว “ไว้มาเล่นกันอีกนะครับ”
“ครับ” ปากตอบออกไปโดยอัติโนมัติก่อนที่สมองส่วนหน้าซึ่งใช้คิดวิเคราะห์จะประมวลผลได้ทัน
“เย่ น้าเอ๋ยสัญญาแล้วนะครับ” ไม่รอให้ ‘น้าเอ๋ย’ ตอบอะไร เจ้ารถเต่าก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มของหญิงสาวหนึ่งฟอดก่อนจะผละออกแล้ววิ่งกลับไปหาน้าอวิ๋นของตนที่ตอนนี้รอยยิ้มสุภาพตามมารยาทเลือนหายไปจากใบหน้า ในขณะที่นิ่มอนงค์ต้องรีบเก็บสีหน้าไม่ค่อยพอใจที่เผลอแสดงออกมาอย่างรวดเร็ว ส่วนปรเมศวร์อมยิ้มขำ
“บ๊ายบายครับคุณน้าจ๊ะเอ๋ยคนสวย โฟล์กกลับก่อนน้า” มือเล็กป้อมยกขึ้นโบกมือลาหญิงสาวที่เพิ่งเจอกันวันนี้แต่กลับมีความรู้สึกคุ้นเคยและผูกพันจนไม่อยากแยกจาก
“บ๊ายบายครับโฟล์ก” อัยวาโบกมือตอบ
“บ๊ายบายครับคุณลุง” เด็กน้อยโบกมือให้ปรเมศวร์
“เป็นคุณลุงเลยเหรอ ฮ่า ๆ คุณลุงก็คุณลุงครับ สมัยนี้เขาก็ฮิตทรงลุงกันนะ” ชายหนุ่มล้อตัวเอง “แล้วเจอกันอีกนะครับโฟล์ก”
ทั้งสองฝ่ายเดินกันไปคนละทาง ทางหนึ่งสองคน ทางหนึ่งสามคน เด็กชายหันกลับมามองหลายครั้งจนกระทั่งคุณลุงกับคุณน้าเดินลับสายตาไป
“พี่อวิ๋นไม่พอใจที่เลขาของอาเมศวร์ทำตัวยังกับเป็นญาติสนิทของน้องโฟล์กแบบนั้นหรือเปล่าคะ ยังให้น้องโฟล์กเรียกว่าน้าด้วย ถ้าพี่อวิ๋นไม่ชอบ เดี๋ยวนิ่มจะบอกอาเมศวร์ให้เตือนเธอว่าอย่าทำตัวข้ามขั้นเกินฐานะเกินหน้าที่” นิ่มอนงค์ซึ่งไม่ชอบใจที่เห็นเด็กชายให้ความสำคัญกับอัยวามากจนผิดปกติพูดขึ้นเพื่ออยากดูปฏิกิริยาของคู่หมั้นหนุ่ม
อินทวิชญ์หันไปมองคนพูดแล้วทอดสายตาไปข้างหน้าพลางเอ่ย
“ไม่เป็นไร ยังไงเขาก็ช่วยดูแลโฟล์กให้ตอนที่เราคุยกัน เขาก็คงต้องพยายามให้โฟล์กคุ้นเคยด้วยมากที่สุด ไม่งั้นคงเอาไม่อยู่ จะให้โฟล์กเรียกว่าคุณเลขาก็คงจะแปลก ๆ มั้งครับ”
นิ่มอนงค์หันมามองหน้าคู่หมั้นเพื่อจับสีหน้า แต่มันเรียบเฉยจนไม่สามารถบอกได้ว่าเขาไม่พอใจหรือไม่ เพียงแต่น้ำเสียงที่เขาใช้สื่อออกมามันแฝงความกระด้างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจนเธอใจชื้นขึ้นเล็กน้อย เขาคงไม่ได้ให้เครดิตอะไรเป็นพิเศษกับการที่เลขาคนสวยของปรเมศวร์สามารถเข้ากับหลานชายของเขาได้ดีจนน่าประหลาดใจ
“วันนี้พี่ต้องขอโทษด้วยที่คงไปส่งน้องนิ่มไม่ได้...”
เขาก้มมองหลานชายแทนคำตอบที่จะบอกออกไป เบาะนั่งข้าง ๆ วันนี้เป็นของเด็กชายคนนี้
“ไม่เป็นไรค่ะ นิ่มเข้าใจ ขอบคุณมากนะคะที่ซื้อกระเป๋าให้นิ่ม”
“ยินดีมากครับ”
“ไว้เจอกันใหม่นะคะพี่อวิ๋น...” ยิ้มกับเขาแล้วหลุบสายตามองเด็กชายที่เธอเริ่มไม่ถูกชะตามากขึ้นทุกที สายตาสื่อคำพูด ‘หวังว่าคราวหน้าพี่อวิ๋นคงจะไม่พาเจ้าตัวน่ารำคาญนี่มาด้วยอีก’
อินทวิชญ์พาหลานกลับมาบ้าน ส่งเข้านอนแล้วเขาถึงได้ออกไปยังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งไม่ค่อยได้ไปบ่อยนักเว้นแต่มีเรื่องในใจอยากจะระบาย
^
^
^
***อ้างว่าสงสาร เดี๋ยวเถอะ ปัญหาตามมาแน่ ฮิฮิ นักอ่านก็ต้องติดตามเหมือนกันนะค้า
คอมเม้น ส่งกำลังใจมาให้นักเขียนด้วยน้า
- Writer
