CHAPTER 5 “รักที่พังลำพัง”
2318 Words
“จีนอยากบอกปราบว่า จีนชอบปราบนะ” จีนเอ่ยออกไปได้ในที่สุด ปราบมองจีนด้วยความตกใจ
“จีนชอบปราบตั้งแต่วันแรกที่เจอในห้องประชุม ชอบแบบที่มากกว่าเพื่อน ยิ่งสนิทกัน ได้รู้ว่าชอบทำอะไรหลาย ๆ อย่างเหมือนกัน เรายิ่งรู้สึกดี” จีนพูดความรู้สึกทั้งหมดออกไป พร้อมความรู้สึกกังวลที่เริ่มก่อตัวขึ้น ยามที่เห็นปราบยังคงเงียบ ปราบไม่คิด ว่าจีนจะชอบตน เค้ามองไม่ออก หรือ เค้ามองข้ามมันไป ปราบยอมรับว่ารู้สึกสนิทใจกับจีน เพราะอะไรหลาย ๆ อย่างคล้าย ๆ กัน อยู่ด้วยแล้วสบายใจ แต่ปราบไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร เค้าเข้าใจว่ามันอาจจะเป็นความสนิทใจระหว่างเพื่อนมาโดยตลอด
เมื่อปล่อยความเงียบครอบงำไปซักพัก ปราบจึงเอ่ยขึ้นมา “ปราบขอโทษนะจีน ปราบเพิ่งตกลงคบกับบีไปเมื่อวันก่อนนี้เอง บีเค้ามาขอโอกาสศึกษากัน ปราบเลยลองเปิดโอกาสให้เค้าดู ปราบขอโทษที่รับความรักของจีนไว้ไม่ได้แล้ว” จีนยืนนิ่ง ตัวชา ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอ จากน้ำใส ๆ ที่เริ่มเอ่อมาบริเวณดวงตา
“จีนขอโทษนะ ที่ทำให้ปราบลำบากใจ ไม่เป็นไร จีนโอเค งั้นจีนกลับก่อนนะ” จีนกลั้นสะอื้นแล้วพูดกับปราบเป็นประโยคสุดท้าย พร้อมเดินกลับมาที่รถ ไม่ฟังแม้เสียงเรียกจากปราบ จีนกลับขึ้นรถ สตาร์ทรถแล้วขับออกมาอย่างรวดเร็ว ด้วยกลัวว่า น้ำตาจะไหลลงมาสร้างความลำบากใจให้กับปราบมากไปกว่านี้
จีนขับรถออกมาพ้นจากลานจอดรถหน้าหอประชุมแล้วแอบข้างทาง ฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย แล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกแล้ว เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เธอดีใจมาก ที่ได้ยืนเคียงคู่กับปราบบนเวทีนั้น และไม่กี่นาทีถัดมา เธอก็ต้องเสียน้ำตาจากความผิดหวัง เพียงเพราะเธอมาช้าไปก้าวหนึ่ง ถ้าเธอรวมรวบความกล้าได้ก่อนหน้านี้ โอกาสนั้นจะเป็นของเธอมั้ย เธอได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง แต่แล้วยังไง ในเมื่อตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว
จีนปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมา เวลาผ่านไปนานแค่ไหน จีนไม่ได้สนใจ เธอเหนื่อย เธออยากพักผ่อน เธอจึงรวบรวมพลังใจ กลั้นน้ำตาที่กำลังไหลให้หยุดลง เช็ดหน้าเช็ดตา แล้วขับรถตรงกลับคอนโด เธอกดรหัสเข้าห้องและตรงเข้าห้องนอนทันที เมื่อเธอล้มตัวลงนอน น้ำตาที่เคยกลั้นไว้ ก็ไหลออกมาอีกครั้ง และครั้งนี้ เธอจะไม่กลั้นมันอีกต่อไป ความรักครั้งแรก พังทลายความรู้สึกของเธอมากเกินไป
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง!!
เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร เพื่อนเธอยังไม่เคยมีใครมาที่ห้องเธอ ไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ห้องนี้ มีเพียงคนเดียว และเป็นคนเดียวกับคนที่เธอกำลังเสียน้ำตาให้ตอนนี้ ‘เธอยังไม่พร้อม จีน เธอยังไม่พร้อมจะเจอเค้า’ จีนบอกกับตัวเองซ้ำ ๆ รอก่อนนะปราบ รอเธอเข้มแข็งกว่านี้ เธอถึงจะกล้าเจอหน้าปราบอีกครั้ง
ด้านของปราบ ปราบตกใจมากที่จีนเดินหนีออกไปแบบนั้น ปราบเป็นห่วงจีน ห่วงความรู้สึก ปราบมองภาพจีนที่ขับรถออกจากลานจอดรถด้วยความรู้สึกหลากหลาย เค้าห่วงเธอ เค้าสงสารเธอ แต่เค้าเลือกให้โอกาสบีไปแล้ว เค้าเองก็ต้องดูแลความรู้สึกของบี เช่นกัน ปราบปลดล็อกรถแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อส่งข้อความหา คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของเค้าได้ไม่กี่วัน
ปราบ : บี วันนี้ผมไปฉลองด้วยไม่ได้นะ มีธุระด่วน ยังไงผมถึงบ้านแล้วจะโทรหานะ
เค้าไม่รอข้อความตอบกลับ รีบขับรถออกจากลานจอดรถ เพื่อตรงกลับคอนโดทันที ระหว่างทางพลางเหลือบเห็นรถคุ้นตาที่เพิ่งขับออกมาจากลานจอดรถที่เดียวกับเค้า ปราบเปิดไฟเลี้ยวจอดต่อท้าย ทิ้งระยะห่างไว้พอประมาณ จีนคงไม่ไหว เค้าเป็นห่วงจีน แต่เค้าไม่รู้ว่าจีนพร้อมที่จะมองหน้าเค้ามั้ยตอนนี้
ปราบเลือกที่จะจอดรถรอ พลางคิดถึงเพลงที่จีนร้องบนเวทีวันนี้ เสียงร้องที่ไพเราะ เสียงกีตาร์ที่ส่งมา มันคงมาจากความรู้สึกของจีนล้วน ๆ เลยสินะ มันถึงได้เพราะกินใจขนาดนั้น ปราบเองก็หาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ ว่าถ้าจีนเป็นคนที่เดินมาขอโอกาสกับปราบ ปราบจะเลือกให้โอกาสจีนมั้ย หรือจะยังคงเป็นบี ปราบเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน เค้าเองไม่เคยมีความรัก เค้าไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน บีเป็นคนแรกที่จีบเค้าหนักขนาดนี้ เค้าจึงเลือกให้โอกาสเธอไป ในเมื่อเค้าเลือกแล้ว เค้าก็ต้องทำให้ดีที่สุด หวังแค่จีนและเค้าจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเช่นเดิมได้
รถคันหน้าเพิ่งมีการขยับ จีนออกรถแล้ว ปราบเลือกที่จะขับตามรถของจีนมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงคอนโด ปราบไม่ได้เดินเข้าลิฟต์ไปพร้อมจีน เค้าเลือกที่จะเดินตามเงียบ ๆ แต่พอเห็นภาพของจีนที่เดินเหม่อลอยเข้าลิฟต์ไป ความรู้สึก ‘ห่วง’ ก็ถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ปราบจึงเลือกกดลิฟต์ไปชั้นที่ 23 แทนเค้าเดินไปถึงหน้าห้องของจีน เลือกที่จะกดกริ่งหน้าห้องเธอ และใช่ จีนไม่ออกมา เค้ายืนรออยู่ 5 นาที จึงตัดสินใจเดินกลับห้องของตัวเอง เค้าจะให้เวลาจีน เค้าคิดว่า เค้าเข้าใจความรู้สึกของจีนตอนนี้ เค้าทำได้แค่ปล่อยให้เวลามันผ่านไปเท่านั้น
08.00 น.
จีนตื่นเช้ามาด้วยความรู้สึก ปวดหัวหนักมาก จีนลุกขึ้นมาไม่ไหว เธอทำได้เพียง เอี้ยวตัวไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะข้างเตียง กดเข้ากรุ๊ปของเพื่อน ๆ แล้วทิ้งข้อความบอกไว้กับเพื่อนเท่านั้น
จีน : ไม่สบาย ฝากลาวันนึงนะ
และเธอก็หลับไป โดยไม่ได้สนใจเลยว่า โทรศัพท์ของเธอนั้นแบตหมดไปแล้ว ทางด้านเพื่อน ๆ ทั้ง 3 คน พอได้รับข้อความ ก็พร้อมกันรัวข้อความถามกลับมา
สมาย : แม่เป็นไรมากมั้ย กินยารึยัง
เฟย : เป็นหนักมั้ยแก ลุกกินข้าวกินยาไหวมั้ย
โบว์ : แก ตอบก่อนสิ เป็นห่วงนะ
: แม่ ๆ แม่ตอบหน่อย
สมาย : แกชั้นโทรหาจีนไม่ติด แบตหมดหรอ
เฟย : เมื่อคืนมันไปคุยกับปราบนิ ปราบจะรู้มั้ย
โบว์ : ลองถามปราบมั้ย อยู่คอนโดเดียวกันด้วยนิ พวกเราไม่รู้ว่าจีนอยู่ห้องไหน
เฟย : งั้นเดี๋ยวไปเจอกันที่มอ สมายแวะรับพวกเราหน้าคณะ แล้วไปหาปราบกัน
สมายขับรถมารับเฟยและโบว์ที่รออยู่หน้าคณะ ขับตรงไปหาปราบที่คณะวิศวะ เพราะเพื่อนทุกคนไม่มีเบอร์ที่จะติดต่อปราบได้เลย
และเมื่อมาถึงคณะวิศวะ ความเป็นห่วงจีนก็ยิ่งทวีคูณขึ้น เมื่อพวกเธอเห็นปราบ นั่งอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งด้วยท่าทีสนิทสนม พวกเธอจำได้ว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นรองดาวมหาลัยเมื่อคืนนี้ ดาวคณะนิเทศ พวกเธอรู้ทันทีว่าเพื่อนเธอคงโดนปฏิเสธกลับไปแน่นอน แล้วคนแบบจีน ที่เพิ่งจะเคยเจอกับความรักครั้งแรกแล้วต้องผิดหวัง จีนจะรับมือกับมันคนเดียวได้ยังไง
เฟยตัดสินใจเดินเข้าไปหาปราบ
“ปราบ ขอคุยด้วยหน่อยสิ เรื่องด่วน” ปราบเงยหน้ามองเพื่อนจีน เค้าไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร เพียงแค่จำได้ว่าอยู่ในกลุ่มจีนเท่านั้น
“บี รออยู่กับพวกนี้แปปนึงนะ เดี๋ยวมา” ปราบหันไปพูดกับบี พร้อมลุกจากม้านั่ง เพื่อจะเดินออกไปคุยกับเฟย บียิ้มตอบกลับมา แต่เมื่อปราบเดินไป เธอก็แสดงสีหน้าไม่พอใจใส่เฟยทันที เฟยรับรู้ได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ ไม่ธรรมดาอย่างที่เห็นภายนอกแน่นอน
เฟยกับปราบ เดินออกมาหาสมายและโบว์ที่ยืนรออยู่ไม่ไกล
“มีอะไรกันหรอ แล้วจีนล่ะ” ปราบรีบถามถึงคนที่เค้าเป็นห่วง
“พวกเราติดต่อจีนไม่ได้เลย จีนส่งข้อความมาแค่ว่า ไม่สบาย ฝากลาด้วย” สมายเกริ่นนำถึงเหตุผลที่มาหาปราบถึงที่คณะ
“เราโทรไปก็ไม่ติด ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ พวกเราเป็นห่วงจีนมาก” โบว์เอ่ยเสริมเสียงสั่น
“พวกเรารู้ว่าการคุยกันของจีนและนายเมื่อวาน มันคงไม่ได้เป็นไปในทางที่ดีสำหรับจีน และตอนนี้เราติดต่อจีนไม่ได้ เรารู้แค่จีนอยู่คอนโดไหน แต่เราไม่รู้ว่าอยู่ห้องไหน จีนเคยเล่าให้เราฟัง ว่านายเคยถือของไปส่งจีนที่ห้อง เราเลยมาถามนาย เผื่อนายจะช่วยอะไรพวกเราได้บ้าง” เฟยร่ายยาวทีเดียว จะได้ไม่ต้องเสียเวลา
“เราจะไปดูจีนให้” ปราบเอ่ยสั้น ๆ พร้อมเตรียมจะก้าวไปทางลานจอดรถ
เฟยรีบดึงแขนปราบไว้ “เราว่า พวกเราควรไปด้วย นายไปคนเดียว อาจจะดูไม่ดี แฟนนายก็คงไม่โอเค” เฟยกล่าวถึงเหตุผลที่รั้งปราบไว้
“งั้นไปเจอกันที่คอนโดนะ ไปถูกใช่มั้ย” ปราบหันไปถามเพื่อนจีน ทุกคนพยักหน้า ปราบก็พุ่งไปที่รถทันที พร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาคนที่นั่งรออยู่
ปราบ : บี ผมต้องไปคอนโดด่วน ไม่นาน บีไปเรียนก่อนนะ เดี๋ยวผมมาถึงมอแล้วโทรหา
เค้าส่งข้อความไปเพียงเท่านั้น ก็ขับรถออกไปจากลานจอดรถ โดยมีเพื่อน ๆ ของจีนขับตามออกไป
บี : ปราบไปไหน ทำไมทิ้งบีไว้แบบนี้
: อธิบายด้วยสิ ไม่ใช่หายไปแบบนี้
: ปราบ!!
บีพยายามส่งข้อความหาปราบ เมื่อไม่ได้รับการตอบกลับ ไม่แม้กระทั่งเปิดอ่าน ทำให้บีหงุดหงิดและโมโหมาก เธอลุกจากโต๊ะของเพื่อน ๆ ปราบแล้วกลับไปที่คณะของเธอ ทิ้งให้เพื่อน ๆ ของปราบมองตามกันอย่างมีนงง ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ปราบขับรถมาถึงที่คอนโด รอจนรถของเพื่อนจีนขับตามเข้ามา ปราบก็พากันเดินเข้ามาที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ด้านหน้า
“ผมขอคีย์การ์ดสำรองห้อง 2313 ด่วน!!” ปราบแจ้งกับพนักงาน ไม่ได้หันมาสนใจเพื่อนของจีนที่มองหน้ากันแบบงง ๆ ว่าคีย์การ์ดสำรองมันขอกันได้ง่าย ๆ แบบนี้เลยรึไง
“นี่ค่ะ” พนักงานนำคีย์การ์ดสำรองออกมาส่งให้ปราบ ปราบเดินนำทุกคนมาที่ลิฟต์ ระหว่างรอลิฟต์เพื่อไปที่ห้องของจีน สมายจึงทำลายความเงียบด้วยการเอ่ยถามข้อสงสัยถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่
“คีย์การ์ดสำรองที่นี่ มันขอกันง่ายขนาดนี้เลยหรอ ทำไมความปลอดภัยไม่มีเลย” เพื่อนทั้งสองคนพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่สมายถาม
“ผมเป็นเจ้าของที่นี่” ปราบตอบเพียงสั้น ๆ ไม่ได้หันไปมองเพื่อนจีนด้วยซ้ำ ว่ากำลังมองหน้ากันเลิ่กลักขนาดไหน
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้น 23 ปราบพุ่งตรงออกไปทางห้องของจีนอย่างรวดเร็ว เพื่อน ๆ ของจีนวิ่งตามมาจนถึงหน้าห้อง ปราบแตะคีย์การ์ดที่ประตู พร้อมเสียง กริ๊ก!! เพื่อน ๆ ผลักประตูเข้าห้องไป แล้ววิ่งไปหาจีนด้านในด้วยความเป็นห่วง
ภาพที่ปราบและเพื่อน ๆ ของจีนเห็น ทำให้ความรู้สึกผิด ถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ปราบเสียใจ ที่ทำให้จีนเป็นแบบนี้ ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นอนขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ด้วยพิษไข้ รอบดวงตาแดงช้ำ แสดงให้เห็นว่าผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาตลอดทั้งคืน เพื่อน ๆ ของจีนเดินไปเข้าแตะหน้าผากของจีน สัมผัสได้ถึงความร้อนแทบจะในทันที เฟยหันมองปราบที่ยืนอยู่หน้าห้องนอนของเพื่อน
“ขอบคุณนะปราบ นายกลับไปก่อนเถอะ ทางนี้พวกเราจัดการเอง” เฟยหันไปบอกปราบที่ยืนนิ่งอยู่
“ไม่พาไปโรงพยาบาลหรอ เราพาไปนะ” ปราบหันไปตอบเฟย
“ไม่เป็นไร เช็ดตัวให้กินยา น่าจะดีขึ้น จีนไม่ชอบโรงพยาบาล” เฟยตอบกลับ
“เดี๋ยวเราไปทำข้าวต้มให้จีนเอง” โบว์ลุกออกจากห้องนอน ไปยังครัว เพื่อทำข้าวต้มไว้ให้เพื่อน
“เราไปเตรียมน้ำเช็ดตัวนะ” สมายเอ่ยตามอีกเสียง
“ขอบคุณอีกครั้ง พวกเราดูแลจีนได้ นายไม่ต้องห่วงหรอก กลับไปหาคนของนายเถอะ” เฟยตัดบท
ปราบมองจีนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วง ปราบรู้ว่าเพื่อน ๆ ของจีนคงโมโหที่เค้าเป็นต้นเหตุที่ทำให้จีนอยู่ในสภาพนี้ แต่เค้าก็ไม่รู้จะทำยังไง ในเมื่อสถานการณ์ตอนนี้มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
“เราขอเบอร์เธอไว้หน่อยได้มั้ย เผื่อโทรถามอาการจีน” ปราบถามเฟยอีกครั้ง
“ได้สิ” เฟยเดินมากดเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองให้ปราบ แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องเป็นการตัดจบบทสนทนา
- Writer
