ภายนอกห้อง
“พี่ก็เห็นอยู่ พี่เรนนี่จูบผม และเธอก็บอกเองว่าให้ผมเข้ามาเป็นสมาชิกหนึ่งคนในฮาเร็มของเธอ”
“ไอ้...” แกสทอนชี้หน้าโอดิน เขายิ่งทวีความเกลียดขี้หน้าโอดินเข้าไปใหญ่
“จะอะไรนักหนา” หมอครูซส่งเสียงและเดินเข้าไปหาแกสทอน
“ฉันไม่ต้องทำแผลและดูแลนายแล้วมั้ง จะไปบอกพ่อกับมาดามว่าเบาใจเถอะ มีหมอเรนนี่เป็นยาดีเสียด้วย”
“ฮา...” โอดินหัวเราะ
“นายสองคนออกไปจากบ้านของฉันได้แล้ว” แกสทอนชี้หน้าสองพี่น้องด้วยมือไม้สั่น
“อะไรกัน คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง” โอดินจัดการตัวเองให้อยู่ในสภาพเรียบร้อยขึ้น
ดวงตาของแกสทอนจ้องสบกับครูซและโอดินด้วยแววตาเอาเรื่อง
“พวกแกออกไป ฉันบอกให้ออกไป แล้วอย่ามาเหยียบที่นี่อีก โดยที่ฉันไม่อนุญาต”
“ไม่เอาน่าพี่... แกสทอน เรื่องแค่นี้”
ตึก... ตึก... ตึก เสียงเดินลงมาจากบันไดทำให้ทุกสายตาหันมองไปที่เธอ
“ใครจะไปส่งเรนนี่ที่บ้าน” หญิงสาวเอ่ยออกมา แววตาและสีหน้าเรียบเฉย
