Rrr
ฉันสะดุ้งจากภวังค์เมื่อครั้งที่มีความสัมพันธ์กับพี่กรครั้งแรก นับแต่ตอนนั้นจนถึงวันที่เกิดเรื่อง ฉันไม่เคยให้ใครเข้ามามีส่วนในหัวใจ หรือมีใครมาทำอะไรล่วงเกิน เพราะสัญญาไว้กับเขา... น้ำตาของฉันไหลออกมาก่อนจะเช็ดมันออกไป มองปลายสายที่เป็นเบอร์ของคุณภู
“สวัสดีค่ะคุณภู”
(“นารา เจอกันหน่อยได้ไหม?”) น้ำเสียงห่วงใยของเขา ทำให้ฉันตอบตกลงก่อนจะขึ้นไปแต่งตัวและรอเขามารับ คุณภูมารับฉันที่หน้าบ้านก่อนจะมุ่งตรงไปร้านกาแฟที่เป็นร้านประจำของเขา ปราศจากนักข่าวแน่นอน เขาจิบกาแฟและสบตากับฉันที่นั่งนิ่งอยู่
“คุณโอเคนะ”
“ค่ะ นาราโอเค แค่ถูกพักงานสามวัน เดี๋ยวก็กลับไปทำงานตามเดิมแล้ว” ฉันยิ้มให้กับเขา ไม่อยากให้เขาต้องไม่สบายใจและห่วงฉันมากเกินไป เพราะฉันไม่อยากได้รับความห่วงใยจากใคร เพราะนั่นมันจะทำให้เขาต้องเดือดร้อนและเป็นอันตราย
“รู้ตัวคนปล่อยภาพหรือเปล่าครับ?”
“ไม่ค่ะ ไม่รู้... จับมือใครดมไม่ได
