“เขาซื้อให้นาราเอง ซึ่งนาราไม่ได้ขอร้อง...” ผมคิ้วกระตุกที่ชื่อของไอ้ภูดังเข้ามาในหู “อ่อ งั้นก็ไปอ้าให้ไอ้ภู”
“นาราจะไม่เถียงพี่กรเรื่องนี้แล้วค่ะ นาราจะไปทำงาน” เธอถอนหายใจและเดินสวนผมไปแต่ทว่าผมก็คว้าเอวบางและเหวี่ยงลงไปฟุบกับโซฟาอย่างแรง ตามด้วยผมที่คร่อมร่างเธอไว้
“มันให้เธอเท่าไหร่? ดูก็รู้มันจีบเธอนี่นา ทำไมไม่ตกลงปลงใจกันเลยล่ะ”
“พี่ก็รู้ว่าทำไมนาราถึงรักใครอีกไม่ได้ พี่ยังจะถามนาราอีกเหรอ?”
“ฉันจะไปรู้เหรอว่าเธอรักใครอีกไม่ได้เพราะอะไร เรื่องของเธอนี่ มันไม่ใช่เรื่องของฉัน!” ผมมองสบตากับนารา เธอนิ่งไปทันทีที่ผมพูดจบ “พี่คงลืมเรื่องทั้งหมดของเราไปแล้ว”
“ใช่ ลืมไปหมดล่ะ ไม่อยากจำให้มันเป็นเสนียดติดสมอง... ฉันสนใจอย่างเดียวคืออะไรที่ทำให้เธอเจ็บปวด ฉันจำแค่นั้นล่ะ”
Rrr
เสียงมือถือของนาราดังขึ้นในกระเป๋าสะพาย ผมกดข้อมือเธอไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างก็ล้วงหยิบมือถือข
