Alanya da sabah olurken Pırıl’dan tek bir iz yoktu. Mahmut kızını bulamadığı için öfkeden deliye dönmüştü. Abisinin karakola gidelim ısrarını sonunda kabul etmiş ve yola düşmüşlerdi.
Mehmet Isparta’dan döndüğü gibi karakola gelince Pırıl’ın kaybolduğu polislere söylenmişti. Bilgileri alındığı gibi harekete geçtiklerinde aileye beklemekten başka bir şey kalmamıştı.
Ecevit komiser bizden haber bekleyin dediği için yorgunluktan çöken kardeşine öndü. “Hadi gidelim sonra yine geliriz.” Aklı yeğeninde olsa da bakacakları yerler sınırlıydı. Kızın telefonuna ulaşılmıyordu ve burada bir tanıdığı da yoktu. Isparta’ya dönme ihtimali olsa da yanında para da olmadığı için mantıklı gelmiyordu.
-Ben bir yere gitmem. Burada bekleyeceğim.
Poyraz ve Mehmet babalarının öfkesinden sessizce bekliyorlardı.
