“ปะ! ปล่อยก่อนคะ ดอกปีบไม่ชอบคนสกปรก” เสียงสั่นๆ ห้ามไว้ เมื่อจนหนทาง ใบหน้าหวานหลบหลีกปลายจมูกที่ซุกไซ้เป็นพัลวัน
“ผมไปอาบน้ำก็ได้ ไม่เกินสิบนาที” เปรมตัดสินใจผละออกห่าง หมุนตัวกลับเดินเข้าห้องน้ำกว้าง เพื่อชำระกลิ่นเหม็นๆ ออกไปจากร่างกาย
“เห้อ!” กาสะลองเดินเก็บชุดที่ชายหนุ่มถอดทิ้งไว้ เก็บใส่ตะกร้ามุมห้อง แล้วจึงเดินมานั่งทอดถอนลมหายใจบนที่นอน ดวงตากลมโตมีแววหมองเศร้า หัวใจบีบอัด คัดข้องใจแค่เพียงเห็นสิ่งแปลกปลอมบนร่างกายของชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี แม้จะไม่มีใครรับรู้เลยก็ตาม
เปรมเร่งอาบน้ำเร็วที่สุดในชีวิต มือข้างหนึ่งบีบยาสีฟัน อีกข้างเปิดน้ำจากฝักบัว เร่งทำเวลาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ “เห้ย!...รอยอะไรของใครวะ ซวยแล้วดอกปีบเห็นไหมนี่?” ภาพสะท้อนในกระจกทำให้ชายหนุ่มใจหายวาบ รอยลิปสติกสีแดงสดประทับอยู่ที่ปลายคางเห็นได้ชัดเจน มือใหญ่ๆ ยกขึ้นล้างคราบลิปสติกออกจากใบหน้าด้วยความไม่สบา
