“นี่เป็นเซอร์ไพรส์หรือดอกปีบ!”
“ได้โปรดอย่า...อย่าพูดถึงมันเลยค่ะ ดอกปีบไม่อยากฟัง” เสียงเครือสะอื้นวอนขอชายหนุ่มแผ่วๆ เปรมจึงหงายหลังกลับไปนอนที่เดิม สายตามองเหม่อไปเบื้องบน แต่ไม่ได้โฟกัสที่ใดเป็นพิเศษ มันลอยเคว้งคว้างไม่มีจุดหมาย ปลายเท้าตวัดผ้าห่มผืนบางๆ ขึ้นคลุมกายปิดความขาวผ่องละมุนละไมที่กำลังแยงนัยน์ตา เพราะไม่เช่นนั้นคงจะเกิดเหตุการณ์เหมือนเมื่อซักครู่ขึ้นอีกครั้งเมื่อแก่นกายยังไม่ยอมสงบนิ่ง เขายังรู้สึกหิวกระหายเรือนกายอวบอุ่นของกาสะลองอยู่ตลอดเวลา ชายหนุ่มพริ้มเปลือกตาหลับ พยายามข่มใจให้หลับลงไป ไม่อยากให้หญิงสาวต้องทนทรมานกับความหื่นหิวของตัวเอง ราตรีนี้ยังอีกยาวนานนัก ขอพักผ่อนเอาแรง ก่อนที่จะตื่นขึ้นมาสำเริงสำราญในบทรักที่น่าค้นหาและตื่นเต้นในบทต่อๆ ไป
กลางดึกสงัดกาสะลองรู้สึกเหมือนถูกผีอำ ร่างกายเธอหนักอึ้งเหมือนถูกทาบทับด้วยเงาดำๆ มีมือร้อนๆ กำลังโรมลูบตลอดเรือนกาย หัวใจส
