ใจเย็นๆ สิทูนหัว
1015 Words
เขาถอนกายออก รวบปากถุงมัดโยนทิ้งข้างเตียง และรีบลงมานอนกอดเธอไว้
“ผมนึกว่าคุณแค่ไม่ค่อยได้ใช้งาน ไม่คิดว่าจะไม่เคยใช้เลย” เขาพูดติดตลกไปอย่างนั้น ขณะที่ภายในใจมีแต่ความรู้สึกสับสน
“เจ็บเป็นบ้า” เธอบ่นอุบอยู่ตรงใบเขา
“คุณอายุเท่าไร”
“ยี่สิบสี่”
“ไม่เคยมีแฟนเลยเหรอ”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะไม่แต่งงาน ความรักเป็นเรื่องโกหก ดังนั้นฉันจะไม่คบใครเพื่อให้ความหวังกับเขา จะไม่มีลูกให้ออกมารับกรรมในสภาพแวดล้อมบ้าๆ”
เอเดรียนพยักหน้าช้าๆ “ปัญหาพวกนี้ผมคงช่วยคุณไม่ได้”
“คุณช่วยฉันแล้ว คุณเอเดรียน คุณทำให้ฉันมีความสุขตอนที่อยู่กับคุณ”
“คุณก็เช่นกัน คุณทำให้ผมมีรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจจริงๆ เป็ดน้อย”
เขาจูบปากอิ่ม มือเริ่มลูบไล้อีกครั้ง
“ฉันต้องเจ็บอีกแล้วใช่ไหม” เธอถามเมื่อเขาคว้าซองฟอยล์มาฉีก
เขายิ้มโปรยเสน่ห์เข้าไปในดวงตาของเธอ “ผมจะเป็นไกด์พาเป็ดน้อยทัวร์สวรรค์แบบละมุนละไมที่สุด”
เธอเติมเชื้อเสน่หาใส่กองไฟ พูดเป็นภาษาไทยกับเขา “เป็ดน้อยพร้อมแล้วค่ะคุณทะเล”
*********
เจ็ดโมงเช้าวันรุ่งขึ้น
กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นกระตุ้นให้เปลือกตาบางใสประดับแพรขนตางอนยาวปรือขึ้นน้อยๆ เพียงขยับตัวเบาๆ ก็รู้สึกปวดเคล็ดไปทั้งตัว พอลุกขึ้นมานั่งได้ก็เห็นเหล่าถุงยางบรรจุลูกเด็กเล็กแดงของเขาถูกผูกปากฆาตกรรมตายอนาถเต็มพื้นห้องและบนเตียง
เพชรพลอยมองหาคนที่ทำให้เธอสะบักสะบอมขนาดนี้ แล้วร่างสูงใหญ่ที่มีผ้าเช็ดตัวพันตรงช่วงเอวก็ถือแก้วกาแฟสองแก้วมาวางตรงโต๊ะริมระเบียง เขาหันมามองเธอที่ลุกขึ้นมานั่งทำหน้าตาเหยเกจึงเดินเข้ามาหาที่เตียง
“อรุณสวัสดิ์ครับ เป็ดน้อย ลุกไหวไหม” เอเดรียนทักทาย พลางยื่นมือมาข้างหน้าให้เธอจับ
“คุณทะเล” เมื่อคืนหลังจากเธอเรียกเขาแบบนี้ เอเดรียนก็ขอให้เธอใช้คำนี้ต่อไป
“ดื่มกาแฟไหม ฝีมือผมไม่เบานะ”
เพชรพลอยพยักหน้า วางมือลงบนมือเขาที่ยื่นรอ ให้ดึงเธอขึ้นมาจากเตียง หญิงสาวแวะที่ตู้ หยิบเสื้อคลุมมาสวม มองสภาพของตัวเองในกระจก ตกใจกับร่องรอยที่เขาทิ้งไว้เป็นจ้ำๆ ทั่วตัว เธอหันไปมองเขาบ้าง และตกใจยิ่งกว่า เพราะนอกจากจะเป็นจ้ำแล้ว ยังมีรอยเล็บเป็นทางยาวอีกหลายรอย
“เราสุดเหวี่ยงกันมาก คุณทั้งเผ็ดทั้งมันสมราคาคุยจริงๆ” เขาหัวเราะ โอบเอวเธอเดินไปที่โต๊ะริมระเบียงด้วยกัน
เพชรพลอยหยิบกาแฟขึ้นดม ละเลียดกลิ่นนุ่มละมุน ก่อนจะจิบ รสชาติที่ปลายลิ้นปลุกเธอให้กระชุ่มกระชวยขึ้น
“ฉันติดกาแฟ ถ้าไม่ได้กินจะปวดหัว หงุดหงิด บางทีเป็นไมเกรนเลยนะ”
“ผมกินวันละสี่แก้วเป็นอย่างน้อย”
เธอเหลือบตาขึ้นค้อน เขากำลังยิ้ม...ยิ้มแบบน่าทุบ “จะเอาชนะฉันทุกเรื่องเลยใช่ไหม”
“ล้อเล่น แหย่คุณแล้วสนุกดี” เอเดรียนยกกาแฟขึ้นจิบบ้าง
“มีอยู่วันหนึ่งหลังจากไปส่งแขกที่หัวหิน ก่อนถึงกรุงเทพฯ คนขับรถแวะร้านกาแฟข้างทาง ฉันเลือกเมนูซิกเนเจอร์ของร้าน เป็นกาแฟใส่ไซรัปเกสรดอกมะพร้าวแล้วก็ดอกเกลือ ข้างบนฟองนมโรยด้วยเกล็ดน้ำตาลมะพร้าวเบิร์นจนไหม้ เข้าปากแล้วเคี้ยวดังกรึ๊บๆ มันยังอร่อยติดลิ้นฉันอยู่จนถึงทุกวันนี้เลย”
“คุณพูดซะผมอยากกิน”
“คุณอยากให้ฉันทำให้กินไหม เดี๋ยวไปหาซื้อวัตถุดิบมาลองทำ”
“อย่าลำบากเลยครับ ผมยังไม่อยากตาย” เขายกกาแฟขึ้นมาจิบอีก
พรวด!
เขาถึงกับพ่นกาแฟออกมา เมื่อนิ้วนุ่มๆ ลูบเบาๆ บนต้นขาเขา จากนั้นก็สะกิดไม่หยุด เขาจับมือเธอให้อยู่นิ่งๆ
“ใจเย็นๆ สิครับทูนหัว อยู่กับคุณไม่ต้องสะกิดมันก็ตื่นอยู่แล้ว ผมรู้แล้วว่าคุณเซ็กส์จัด แต่ขอดื่มกาแฟก่อนนะครับ”
“คุณอย่ามายัดเยียดข้อหานั้นให้ฉัน ขาคุณเป็นตุ่มเหมือนโดนตัวอะไรกัดมาต่างหาก”
“น่าจะเป็นยุงตอนลอยกระทง” เขาปล่อยมือเธอ
เพชรพลอยเริ่มกระบวนการต่อ “ตุ่มแบบนี้ ถ้าเราเกามันก็จะยิ่งคัน เกามากๆ มันก็จะเปลี่ยนรูปร่างเป็นแผ่นๆ”
เขาได้แต่หัวเราะกับความช่างสังเกตของเธอ และมองตุ่มบนขาที่แปรสภาพเป็นแผ่นตามนั้นจริงๆ
“ถ้าไม่หายคัน เราก็จะเอาเล็บจิก”
“อู้วววว” เขามองเครื่องหมายบวกที่เกิดขึ้นจากลอยเล็บของเธอบนขา “เจ้าแม่ทฤษฎีตุ่มคันอยู่ตรงนี้นี่เอง”
“พี่วัฒน์บอกว่าจะมาหาคุณตอนสาย ฉันขอเวลาไปทำธุระสองชั่วโมงนะคะ” เธอหยิบกาแฟมาจิบต่อ ก่อนจะกระแทกแผ่นหลังพิงพนัก “ไม่อยากเจอมันแล้ว ผมไปด้วยได้ไหม” เขาจับมือเธอมากุมอย่างออดอ้อน
“อย่างอแงสิคะ นะ สองชั่วโมงเอง รับรองว่าไม่เลตแน่นอน”
“ถ้าเลตผมทำโทษนะ ผมนับเป็นวินาที”
“เอ๊ ชักอยากรู้แล้วสิว่าจะทำโทษฉันยังไง ลองเลตดูจะดีไหมเนี่ย” เธอลองยั่วเขาเล็กๆ ด้วยการลุกขึ้นไปนั่งบนตักเขา กรีดกรายไต่นิ้วบนกรอบหน้าหล่อคมฉุดหัวใจสาวๆ
“ผมคงทำโทษคุณล่วงหน้าดีกว่าแล้วละ ถ้าคุณกลับมาตรงเวลา คุณก็มาทำโทษผมคืน ว่าแต่คุณกลัวการลงโทษของผมไหมล่ะ”
“ฉันมีอะไรต้องกลัวคุณอีกมิทราบ อย่างมากก็ขึ้นเตียงกับคุณจนร่างพัง”
- Writer
