4. ให้สิ่งตอบแทน
983 Words
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป_
ตุ๊บ!
"นี่คืออะไรคะ?" ร่างบางตัวเปลือยเปล่าสะดุ้งตามเสียง เมื่อพิพัฒน์โยนบัตรเครดิตใบนึงวางไว้ตรงโต๊ะข้างหัวเตียง ทำให้หญิงสาวรีบชะโงกหน้ามอง แม้จะยังเจ็บตรงส่วนล่างหนักหนา
"เงินค่าตัวเธอสำหรับเป็นคนของฉัน เดือนละแสนน่าจะพอสำหรับเธอนะ" ร่างสูงนั่งอยู่ข้างเตียง จับเสื้อเชิ้ตติดกระดุมเร่งรีบอย่างไม่มีเยื่อใย ในกายสาวที่พึ่งร่วมสวาทกันหมาดๆ
ในเมื่อน้ำชามอบความบริสุทธิ์ไม่เคยผ่านมือชายใด มันก็คงไม่แปลกหากเขาจะส่งเสียดูแลไว้แก้เหงา
"หมายความว่า คุณจะจ้างหนูเดือนละแสนเลยเหรอคะ?" ใบหน้าสวยแสดงความดีใจ พิงเกาะต้นแขนใหญ่วางคางมนถูไถ ทำทีว่าเธอตื่นเต้นอย่างมาก
"ทำตัวให้น่ารักแบบนี้ตลอดไปแล้วกัน" สรรพนามใหม่ที่คนตัวเล็กใช้เรียก ทำเขารู้สึกกระชุ่มกระชวย พอหันไปเห็นรอยคราบบนเตียงนอน มุมปากถึงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าผู้ชนะ
"ได้เลยค่ะ น้ำชาจะ....อุ๊บ" เขาใช้นิ้วชี้ยาวมาปิดปากสีชมพู ในขณะเธอกำลังจะเอ่ย ยอมรับว่าใบหน้าสวยนี้บางทีก็ทำให้ชายบุรุษลุ่มหลง
"เรียกหนูเหมือนเดิมสิน้ำชา" นัยน์ตาคมจ้องไปข้างในดวงตากลมลึกๆ มันไม่สั่นไหวหรือเพราะเธอกำลังเก็บอาการตื่นเต้นอยู่ ซึ่งเขาจะไม่เอ่ยถามถึง
"ได้ค่ะ หนูจะเป็นเด็กดีนะคะ" รอยยิ้มบนใบหน้าสวยปริกว้าง แล้วเลื่อนไปจูบแก้มสากเบาๆ ทำคล้ายว่าหลงในกายชายเต็มที
"ฉันให้เวลาเธออีกชั่วโมง แล้วค่อยกลับ"
"ต่อไปนี้หนูต้องมาที่นี่หรือไปเจอคุณที่อื่นคะ?" มือบางยังเกาะท่อนแขนแกร่ง แม้ว่าเต้าเนื้ออวบมีเพียงผ้านวมปิดไว้ แนบกับลำตัวกำยำอยู่ มีรอยขบเขี้ยวเต็มผิวขาวระบุว่าใครคือคนทำ
"ฉันจะให้คนไปรับเมื่อฉันต้องการ" เป็นประโยคสุดท้ายจากปากหยัก เขาเลือกจะลุกยืนขึ้นทันที ทิ้งให้มือบางหลุดออก ก่อนหันสนใจนาฬิกาเรือนหรูในข้อมือ ไม่ได้มีเยื่อใยอะไรให้สนใจต่อ
จนเหลือเพียงร่างบางบนเตียงคนเดียว เธอปล่อยน้ำตาสะอื้นทันทีจากความเสียใจ ตอนหันไปเจอร่องรอยบนผ้าปูที่นอน ยิ่งตอกย้ำว่าเรือนร่างนี้มีมลทินไปแล้ว
"สักวันคุณต้องทรมานยิ่งกว่าฉัน!" มือบางจิกลงบนผ้าปูด้วยความเคียดแค้น เธอมองบัตรเครดิตใบนั้นที่ตีราคาดูถูกร่างกาย ของบุคคลที่เป็นต้นเหตุอดีตร้ายๆ
เช้าวันใหม่_
@ คณะแพทยศาสตร์
"วันนี้มาแต่เช้าเชียวนะ จะให้พี่รหัสคนนี้ช่วยอะไรเอ่ย?" มิกซ์พูดบอก ยามที่เขาเดินเข้ามาใต้ตึกคณะ แล้วเจอรุ่นน้องปีหนึ่งใบหน้าสวยเชกเช่นตุ๊กตา ทำให้ใครหลายคนต่างเหลียวมอง
"สวัสดีค่ะพี่มิกซ์ น้ำชาแค่ไม่เข้าใจเนื้อหาวิชานี้เลยค่ะ" เธอบอกตามความจริง รุ่นพี่หนุ่มอยู่ชั้นปีสี่ค่อนข้างเรียนเก่ง และยังรับสอนพิเศษอีกด้วย
ในฐานะที่เธอเป็นน้องรหัส พึ่งเข้าใหม่ไม่ค่อยรู้จักกับใครในมหาวิทยาลัย เลยอยากให้เขาช่วยสอนแค่แป๊บเดียว
"ไม่เห็นยากเลย พี่ผ่านวิชานี้มาแล้ว เอามาพี่จะสอนให้" หนุ่มนักศึกษาตัดสินใจวางกระเป๋าเป้ลง แล้วนั่งเก้าอี้ตัวฝั่งตรงข้าม ในเมื่อยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียน เขาควรมีน้ำใจแก่รุ่นน้องสักหน่อย
"อาจารย์ดรุณีเวลาปกติท่านดุแบบนี้ไหมคะ น้ำชารู้สึกกลัวๆเลย" เธอเอ่ยถามขึ้น
"ไม่เท่าไหร่นะ ลองรอไปเข้าค่ายดูแล้วจะรู้ว่าอาจารย์ร้องเพลงเพราะนะ" คนบอกยิ้มชวนหัวเราะ ระหว่างจับปากกาขีดเขียนในหนังสือสอนรุ่นน้อง
"อ้อ...ที่แท้คำตอบอยู่ในนี้เอง น้ำชาก็วนอ่านอยู่แต่บทเดิม" เธอถึงกับถอนหายใจเสียงดัง รุ่นพี่ไม่ได้เฉลยบอกคำตอบในโจทย์ข้อยาก แต่เขียนเป็นตำแหน่งบทที่เท่าไหร่ให้ นั่นเท่ากับว่าเธอต้องกระตือรือร้นอ่านให้ถูกหน้า
"จริงๆถ้ามีเวลาพี่ก็อยากจะสอนเราเพิ่มนะ ไว้วันไหนว่างๆพี่จะแวะมาสอน"
"ขอบคุณพี่มิกซ์นะคะ แค่นี้ก็เกรงใจแล้ว" เธอถึงได้มาดักรอรุ่นพี่หนุ่มแต่เช้าเลย เพื่อไม่รบกวนเวลาที่เขาต้องรีบไปทำงานส่งอาจารย์ตอนอยู่ในห้องเรียน
"ไม่เป็นไรหรอก พี่รหัสพร้อมช่วยเหลือ"
"ขอบคุณนะคะ" จนแผ่นหลังกว้างไปละสายตา มันก็มีความคิดถึงนึงแล่นในหัวสมอง ถ้าเธอมีพี่น้องสักคนก็คงดีกว่าอยู่คนเดียวบนโลกนี้
ครืน~ ครืน~
"ฮัลโหลค่ะ คุณลุงธนา" มือบางรีบกดรับสาย ตอนที่คุณลุงโทรมา ท่านคือญาติเพียงคนเดียวของเธอที่เหลืออยู่
~วันนี้ว่างไหมน้ำชา เจ้านายลุงอยากพาเราไปกินข้าว~ เสียงจากปลายสายเอ่ยอย่างอบอุ่น
"ได้เลยค่ะ ถ้าเลิกเรียนแล้วน้ำชาจะโทรหานะคะ" เธอเคยเจอเจ้านายของคุณลุง แล้วยังเป็นเจ้านายเก่าของบิดา แต่ตอนนี้ท่านเสียชีวิตสมัยเธอเรียนอยู่มัธยม
เจ้านายของคุณลุงเลยรับอุปการะเธอต่อ ส่งเสียงค่าเทอมและของกินของใช้ไม่ขาด
~ถ้าเลิกเรียนแล้วบอกลุงนะ ลุงจะได้ไปรับ~
"ค่ะ"
...........................................
แนะนำว่าอย่าให้พลาดสักตอน ทุกบทบาทมีเหตุและผลเสมอ แต่ความจริง ????
## ใครเข้ามาอ่านแล้วทักทายกันบ้างนะคะ ไรท์เลยไม่รู้ว่ามีนักอ่านชอบหรือเปล่า 555
- Writer
