ตอนที่ 7 ฉันคือเฉียนเฟยเฟย
883 Words
“แม่คิดว่าผมว่างขนาดนั้นเหรอครับ” เสียงหัวเราะสดใสของผู้เป็นมารดาดังออกมาจากโทรศัพท์ทันทีที่เขาพูดจบ
“เด็กดีของแม่ ดูแลน้องให้แม่หน่อยนะครับ คนไข้แค่คนเดียวแม่ขอแล้วกัน แม่ไม่มั่นใจคนอื่น”
“แม่ครับในโรงพยาบาลของเราเป็นที่รวมของหมอมือหนึ่งของประเทศและเรียกว่าเป็นมือดีของโลกก็ได้ แม่พูดแบบนี้ใครรู้เข้าเขาจะคิดยังไงครับ”
“ไม่รู้ล่ะ เอาเป็นว่าแม่ขอแล้วกัน ลูกต้องดูแลเฟยเอ๋อจนกว่าเธอจะหายดี เธอน่าสงสารมากนะลูก พ่อแม่ก็ตายตั้งแต่เด็กมีคู่หมั้นก็เฮงซวยไม่เคยมาดูแลเลย ตอนแม่ไปอเมริกาเธอก็ดูแลแม่อย่างดี เจี๋ยหลุนช่วยแม่หน่อย ตามนั้นครับ”
โจวเจี๋ยหลุนวางสายจากมารดา เขาไม่ได้รับคนไข้มานานมากแล้วตั้งแต่นั่งตำแหน่งประธานบริหารเครือโรงพยาบาล แต่เขาก็ไม่สามารถขัดแม่ได้ ตั้งแต่เขากลับมาที่นี่คนเดียวโดยไร้เจ้าเว่ยเขารู้ว่าแม่เสียใจมากแค่ไหน จึงได้แต่พยายามตามใจเธอให้มากที่สุดเพื่อชดเชยความคิดถึงน้องสาวของมารดา
กว่าหนึ่งเดือนที่พักฟื้นร่างกายจากอาการป่วย เฉียนเฟยเฟยดูสดใสมากขึ้น เธอพยายามกินอาหารเพื่อเพิ่มน้ำหนัก และออกกำลังกายตามที่แพทย์แนะนำอย่างตั้งใจ ร่างกายเมื่อเดือนก่อนซึ่งผ่ายผอมมีเพียงหนังหุ้มกระดูกกลับมีผิวนุ่มนิ่มบอบบางเข้ามาห่อหุ้ม ทำให้เจ้าอี้เฟยพอใจเป็นอย่างมาก
เฉียนเฟยเฟยนั่งเรียบร้อยอยู่ตรงหน้าเจ้าอี้เฟยที่กำลังเดินลมปราณอย่างเงียบกริบ เธอเรียนรู้ว่าจอมยุทธ์หญิงจากยุคโบราณคนนี้กำลังทำอะไร และระหว่างนั้นก็ห้ามกวนสมาธิ
เสียงคนสองคนพูดคุยกันเบาเบาดังอยู่ด้านนอกทำให้เฉียนเฟยเฟยต้องเปล่งเสียงร้องเรียกออกมาอย่างหวาดๆ
“เฟยเอ๋อมีคนกำลังมา เฟยเอ๋อ เฟยเอ๋อ” เฉียนเฟยเฟยพยายามร้องเรียกเมื่อเห็นว่าเจ้าอี้เฟยยังคงนั่งนิ่ง เวลาที่เธอดำดิ่งอยู่ในห้วงสมาธิหลายครั้งที่เธอไม่ได้ยินเสียงใด
เสียงเปิดประตูเบาๆ ดังขึ้น เฉียนเฟยเฟยหันขวับไปมองตามเสียงนั้น แต่ไร้คนก้าวเท้าเข้ามาและประตูหน้าห้องก็ถูกปิดลงอย่างเงียบกริบ
เจ้าอี้เฟยค่อยๆ ลืมตาขึ้น เห็นใบหน้าผีสาวซีดเซียวจนขาวกว่ากระดาษก็เบิกตากว้างอย่างงุนงง
“เธอเป็นอะไรเฟยเฟย”
“เหมือนมีคนกำลังมาฉันเห็นประตูเปิดแต่ไม่มีใครเข้ามา ฉันไปดูก่อนดีกว่า” วิญญาณสาวตอบพลางลอยไปด้านหน้าประตู เมื่อทะลุออกไปก็พบว่าโจวเจี๋ยหลุนกำลังคุยอยู่กับเลขาของเขา ก่อนเซ็นเอกสารบางอย่างให้เธอ
“คุณหมอยอดรักของเธอน่ะ” เฉียนเฟยเฟยลอยกลับมารายงาน
“พี่เจี๋ยหลุนเหรอ วันนี้ทำไมมาเร็วล่ะ ปกติมาช่วงเย็นนี่” เจ้าอี้เฟยรีบนอนลงบนเตียงอย่างร้อนรน “เขาเห็นฉันเดินลมปราณหรือเปล่า ถ้าเขาเห็นเขาต้องสงสัยแน่เลย
“ไม่เห็นหรอกคุณเลขาคนสวยคงเรียกเขาก่อนน่ะ” เฉียนเฟยเฟยลอยมาอยู่ตรงหน้าเธอ
เจ้าอี้เฟยถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วมองไปยังประตูที่เปิดเข้ามา เธอยิ้มกว้างให้เขาอย่างสดใส พลังชีวิตของเธอมาแล้ว
“พี่เจี๋ยหลุนวันนี้ทำไมมาตรวจเร็วจังเลยคะ”
“ผมต้องไปธุระสองสามวัน”เขาว่าพลางใส่หูฟังแล้วบอกให้เธอหายใจลึกๆ พร้อมเอาเครื่องมือมาแนบที่บริเวณหน้าอกบอบบางของเธอ เจ้าอี้เฟยทำตามจ้องมองใบหน้าคมที่ตั้งหน้าตั้งตาจดบางอย่างลงในกระดาษ เจ้าอี้เฟยเห็นเขาทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อยก่อนปรับสีหน้าเป็นราบเรียบดังเดิม
“พี่เจี๋ยหลุนจะไปไหนคะ” หญิงสาวเลิกคิ้วถามอย่างสนิทสนม เห็นใบหน้าของเขาดูนิ่งเฉยขึ้นกว่าเดิมหญิงสาวจึงรีบกล่าวตะกุกตะกักออกมาอย่างรวดเร็ว
“เฟยเอ๋อไม่ได้ตั้งใจยุ่งเรื่องส่วนตัวนะคะ แต่เอ้อถามเพราะเคยชิน” เธอเกาศีรษะเมื่อรู้สึกว่ายิ่งแก้ตัวก็ยิ่งแย่ ใบหน้าเล็กก้มต่ำลงพลางกัดปากพยายามหาคำพูดที่ดูดีกว่านี้
“เฟยเอ๋อเธอถามแบบนั้นเดี๋ยวเขาก็โกรธหรอก” เฉียนเฟยเฟยที่กระโดดมาอยู่ข้างเตียงเหลือบมองคุณหมอโจวคุณหล่ออย่างเกรงๆ ผู้ชายคนนี้ช่างเคร่งขรึมจนดูน่ากลัวจริงๆ
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ตั้งใจก้าวก่าย” หญิงสาวกล่าวออกไปเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมตอบคำถาม แถมยังหน้าตึงขึ้นหลายส่วน
“ไม่เป็นไร ผมมีประชุมทางการแพทย์เป็นงานของรัฐบาล แต่ไม่ต้องห่วงผมได้มอบหน้าที่ให้คุณหมอท่านอื่นดูแลคุณแล้ว อีกอย่างผมเห็นว่าร่างกายของคุณแข็งแรงและฟื้นตัวได้เร็วมากไม่มีอะไรที่ต้องกังวลเลยในตอนนี้”
คำอธิบายของเขาทำให้พยาบาลสองคนที่ติดตามแปลกใจ ปกติท่านประธานไม่เคยบอกเรื่องส่วนตัวกับใครมาก่อนโดยเฉพาะคนไข้ แต่ก็ว่าแหละนี่คือคนไข้วีไอพีที่สุดของโรงพยาบาลแล้ว
- Writer
